سال 1956، دو سال پیش از فاجعه مونیخ، منچستر به همراه سر مت بازبی قهرمان لیگ انگلستان شده است و بازبی بزرگ با پیشنهاد وسوسه انگیز رئال مادرید مواجه می‌شود. مدیر آن زمان رئال مادرید در پیشنهاد خود نوشته است"مربیگری در رئال برای تو مثل مربیگری در بهشت خواهد بود." بازبی فقط یک جواب داشت:
"منچستر بهشت من است"
بازبی در بهشت خودش ماند، دو سال بعد با سقوط هواپیما، نسل طلایی و پر امید یونایتد پَر پَر و منچستر برای او جهنم شد. او از جهنم گذشت، با بابی چارتون، بست و لاو به برزخ رسید، در سفر برزخ با مشکلات ساخت و ده سال بعد وقتی با جام قهرمانی اروپا از ومبلی باز می‌گشت دوباره وارد بهشت می‌شد.
شرایط اکنون یونایتد هنوز جهنمی نشده است ولی در برزخ است. پرافتخارترین سرمربی تاریخ منچستر، تئاتر رویاها را ترک کرد تا همگان خود را آماده دیدن منچستر بدون فرگوسن کنند. فصل اولِ منچسترِ بدون فرگوسن فاجعه بود. مویس نتوانست برزخ را پشت سر بگذارد و عجولانه اخراج شد، تا به اعتقاد طرفداران منچستر فرشته ای به نام فن خال بیاید و شاید این فرشته بد اخلاق ناجی یونایتد شود ولی او از همین الان می‌داند که یونایتد به این سادگی ها از برزخ بیرون نمی آید.
کمی بررسی کنید می‌توانید دریابید که یونایتد بعد از سال 2009 به نفس نفس افتاد و فقط دم مسیحایی فرگوسن بود که یونایتد را سر پا نگه می‌داشت. سال 2009 با رفتن رونالدو و توز یکی از قویترین تیم های منچستر از هم پاشیده شد تا ستارگان سابق این تیم یکی در همان شهر منچستر و دیگری در اسپانیا خوش بدرخشند و یونایتدی ها فقط حسرت بخوردند. اما چرا یونایتد نتوانست با درآمد حاصل از فروش رونالدو و توز بار دیگر خود را احیا کند؟
جواب به سال 2005 برمی‌گردد، زمانی که مالکوم گلیزر این باشگاه را به ارزش 800 میلیون پوند خریداری کرد تا خانواده گلیزر وارد تاریخ منچستر شوند. اوضاع از همان زمان دگرگون شد. قهرمانی 2008 اصلاً و ابداً با تلاش های این خانواده آمریکایی نبود چرا که اسکلت یونایتد برای قهرمانی از دو سال پیش از آمدن آن‌ها بسته شده بود و فرگوسن سه سال بدون گرفتن جام سرکرد برای اینکه این ترکیب را بسازد. صبر کرد و زحمت کشید تا رونالدویی را تربیت کند که اکنون در مادرید آقایی می‌کند و رونی بد اخلاق را طوری اصلاح کند، که امروز کاپیتان شیاطین سرخ می‌شود.
بعد از سال 2009 و رفتن ستاره ها فرگوسن می‌دانست باید خرید کند، هدف شماره یک، بربا بود که قبلا صرفا خریده شده بود تا شرایط تئاتر رویاها را سر و سامان ببخشید و قطعا او نمی توانست به اندازه رونالدو و یا توز تاثیر گذار باشد؛ تابستان 2009 منچستر والنسیا را خرید تا رونالدو جدید باشد. یک سال بعد در سال 2010 فرگوسن با چیچاریتو 8 میلیون پوندی قهرمان شد و به فینال اروپا رسید ولی در فینال ومبلی فهمید که برای پیروز شدن مقابل تیم هایی مانند بارسلونا نمی شود با بازیکن 8 میلیون پوندی وارد زمین شد.
در تابستان همان سال به سراغ هامس رودریگز رفت، توافق حاصل نشد و او به پورتو پیوست و فرگی به جای رودریگز یانگ را خریداری کرد. منچستر برای اینکه 20 هزار پوند دستمزد بیشتر ندهد اشنایدر را نیز از دست داد و در خرید گرت بیل آن زمان نیز ناکام ماند، عمق فاجعه برای منچسترها نیامدن مودریچ بود، لوکا فقط 6.5 میلیون پوند با امضا قرارداد فاصله داشت.
سال بعد یونایتدی ها قهرمان لیگ هم نشدند و آماده بودند تا ترکیب خود را تقویت کنند. ولی گلیزرها به این سادگی ها خرج نمی‌کردند. هازارد با 8 میلیون بیشتر به چلسی رفت، در مذاکره برای خرید لواندوسکی ناکام بودند، لوکاس مورا نیز به خاطر چند هزار پوند بیشتر با پاریسن ژرمن قرارداد بست و یونایتد یک فن پرسی را خرید تا این هلندی سرسخت بار تمام بازیکنان خریده نشده را به دوش بکشد و وقتی از فشار بازی ها یک مسابقه مقابل رئال را آماده نباشد، منچستر به راحتی بازی را به حریف ببازد.
فرگوسن رفت ولی گلیزرها ماندند. مویس بود و ترکیبی پر از نقص. تیاگو را هدف گرفت، او در مونیخ دیده شد، به سراغ فابرگاس رفت او نیز جواب سر بالا داد، گرت بیل در دسترس بود ولی رئال آمد و او را از انگلیس برد حتی کریستیانو رونالدو را نیز می‌شد با توجه به قراردادش ترغیب کرد ولی یونایتد در خرید او نیز ناکام بود. حتی در خریدن استروتمن نیز ناکام بودند و فقط برای اینکه هواداران را آرام کنند (بخوانید ساکت کنند) فلینی خریداری شد که بعدها معلوم شد نخریدن او بسیار بهتر بود.
امسال نیز اوضاع دست کمی از پارسال ندارد، خرید آندر هررا و لوک شاو در حالی که هنوز خود را برای بازی در تیمی به بزرگی یونایتد ثابت نکرده اند، با این رقم، و این دستمزد پیشنهادی کار سختی نبود. کار سخت خرید کروس بود که باز هم پرز پیش دستی کرد. کار خوب خرید ویدال بود که فعلا احتمال نیامدن او بیشتر از احتمال آمدنش است، در مورد دی ماریا و بن عطیه نیز داستان ویدال صادق می‌باشد. بلیند و دیپای هم با اینکه خودشان دوست دارند به تئاتر رویاها بروند و بارها پالس مثبت فرستاده اند، از طرف یونایتد پیشنهاد ندارند.
می‌ماند مارکوس روخو که به احتمال زیاد جذب خواهد شد. اگر روخو آمد و بقیه نیامدند بدانید که کاسه همان کاسه است و آش همان آش فقط گلیزرها می‌خواهند باز هم طرفداران را آرام کنند. ویروس گلیزرها در منچستر در حال نابودی نیمه قرمز این شهر است و باید برای رهایی از این وضعیت چاره ای بیاندیشند تا پیش از این منفور هواداران نشوند.
هواداران منچستر پس از سال ها به خودشان آمدند، دوباره کمپین های تنفر از گلیزرها را راه انداختند و با هشتگ به جنگ سرمایه داران رفتند. درست است با هشتگ نمی‌شود بازیکن خرید ولی گلیزرها خوب می‌دانند که دیگر هواداران ،فن خال را مثل مویس سیبل نخواهند کرد، می‌دانند اگر چاره ای نیاندیشند، الدترافورد مثل چند سال پیش برای آن‌ها جهنم خواهد شد و اینبار فرگوسنی در کار نیست تا هواداران را آرام کند. این جهنم هم به ضرر سود و تبلیغات آن‌هاست و هم به ضرر سهام آن‌ها، فکر نکنید که خانواده گلیزر دلشان به خاطر باشگاه منچستریونایتد می‌سوزد، این افراد سرمایه دار و به اصطلاح بیزینسمن هستند،آن‌ها فقط به خاطر یک فرمول ساده موفقیت منچستر برایشان مهم است.
موفقیت بیشتر = پول بیشتر
این متفکران اقتصادی حتما می‌دانند پارامترهای دو طرف یک تساوی با هم کم و زیاد می‌شوند، پس اگر بخواهند به همین روند ادامه دهند، یونایتد را به عنوان یک باشگاه ورشکسته به نفر بعدی تحویل خواهند داد و نفر بعدی سال ها باید تلاش کند تا شکوه منچستریونایتد را در انگلیس بازگرداند. ولی برای گلیزرها این چیزها مهم نیست، هر وقت احساس خطر کردند همانطور که باشگاه را خریدند، همانطور آن را می‌فروشند، حداقل تاکنون به آن‌ها سود خوبی رسیده است. پس دلمان را به همین جنگ هشتگی خوش می‌کنیم و با اینترنت و فیسبوک و توییتر به جنگ پول می‌رویم، شاید کسی صدای ما را که فوتبال را بخاطر خودش نه بخاطر پول دوست داریم بشنود...
GlazersOut#
HGLU#
