طرفداری- رایکارد پایه و اساس موفقیت امروز بارسلونا را بنا نهاد.
دقیقا در زمانی که بایرن مونیخ گواردیولا را به عنوان سرمربی آینده اش معرفی کرد، فرانک رایکارد بیکار شد. مسئولان فدراسیون فوتبال عربستان سعودی ساکش را به دستش دادند و او را در فرودگاه بدرقه کردند. بسیاری از فوتبال دوستان گواردیولا را بهتر می دانند اما بسیاری دیگر نیز این مقایسه را نا به جا می نامند. اما این افراد در جست و جوی دلایلی هستند که چرا رایکارد برای نیمکت میلان بهترین گزینه است.
اول از همه این که رابطه رایکارد با میلان (و برعکس) یک رابطه معمولی نیست و صمیمیت در رگ های این رابطه موج می زند. رایکارد به عنوان یک بازیکن در کنار رود گولیت و مارکو فان باسن قسمت مهمی از موفق ترین تیم تاریخ میلان بود که هدایت آن را آریگو ساکی به عهده داشت. رایکارد در خلال پنج فصلی که در میلان توپ زد دو بار قهرمان ایتالیا و دو بار نیز فاتح لیگ قهرمانان اروپا شد که یکی از این قهرمانی ها با گل او دست آمد. فرانک توانست گل پیروزی بخش میلان را در فینال سال 1990 برابر بنفیکا به ثمر برساند. برای باشگاهی که بنایش بر تاریخ پرشکوهش است و به سمبل هایش به بهترین شکل ممکن احترام می گذارد، بازگشت یک بازیکن سابق و محبوب برای هدایت این تیم می تواند برای بسیاری از میلانیستاها (هواداران میلان) خوش آیند باشد و آن ها را به ورزشگاه بکشاند.
مربی گری رایکارد خصوصیات منحصر به فردی دارد که نه تنها برای هواداران بلکه برای برلوسکنی نیز دلپذیر است. زمانی که او پادشاه نئوکمپ بود دو نفر را به عنوان دستیار در کنار خود به کار گرفته بود: یوهان نیسکنس و اوزه بیو ساکریستان. نفر اول هم تیمی باوفای رایکارد در آیاکس بود که حتی در گالاتاسرای نیز در کنار فرانک ماند. نفر دوم نیز یکی از مغزهای متفکر آکادمی جوانان بارسلوناست. هر دو نفر سابقه بازی برای بارسلونا در کارنامه دارند و این مسئله برای موفقیت رایکارد در بارسا حیاتی بود.
اما بارسا رایکارد را استخدام کرد تا فرانک تاریخ جدیدی برای این باشگاه بنویسد. رایکارد تدریجا بازیکنان پا به سن گذاشته را گنار گذاشت و نسل جدیدی را معرفی کرد: رافائل مارکز، دکو و ساموئل اتوئو قدم به نئوکمپ می گذاشتند و در آینده ای نزدیک ستاره می شدند. درکنار این خریدهای جدید، بازیکنان دیگری نیز مانند پویول، ژاوی، اینیستا و والدز از تیم پایه به تیم اصلی اضافه شدند. رایکارد با کمک نیسکنس ستاره ها را مدیریت کرد و با ساکریستان در ساختن استعدادهای ناب و آینده دار هم قدم شد. حقیقت این است که رایکارد پایه و اساس موفقیت امروز بارسلونا را بنا نهاد. رایکارد در تیم موفق خود ستارگانی مثل رونالدینیو و اتوئو را داشت و گواردیولا از لیونل مسی و اینیستا بهره می برد. فراموش نکنید مسی، ژابی و اینیستا پرورش یافته مکتب رایکارد هستند!
دقیقا میلان در وضعیتی شبیه به آن بارسا قرار دارد. بازیکنان مسن مانند نستا، سیدورف، اینزاگی و گتوزو کنار رفته اند و الشراوی، دی شیلیو، ام بایه نیانگ و بویان کرکیچ نسل جدیدی را شکل داده اند. از زمانی که رایکارد به عنوان یک گزینه محتمل برای نیمکت روسونری مطرح شد و آدریانو گالیانی نیز روی خوش نشان داد یک سال نمی گذرد. هواداران خوش بین هستند که بازگشتن رایکارد به سن سیرو سرآغاز روزهای روشنی برای تاریخ با عظمت میلان می شود. حال که پیپو اینزاگی روزهای موفقی را در تیم پایه میلان می گذراند بدون شک رایکارد می تواند از سیاست های مشابهی برای میلان نیز استفاده کند.
نکته مهم دیگر این است که رایکارد می تواند از اسطوره های دیگر تیم در کنار خود به عنوان دستیار استفاده کند. فان باسن و رود گولیت، و حتی دو اسطوره بزرگ و محبوب تاریخ فوتبال مالدینی و باره زی در این لیست قرار می گیرند.
برای آمدن رایکارد به میلان یک دلیل قوی وجود دارد: میلان تلاش می کند همان کاری را انجام دهد که رایکارد آن را در بارسا با موفقیت به پایان رساند. با در نظر گرفتن این نکته سران روسونری خوش آمد گویی گرمی نثار یار قدیمی خواهند کرد.
اگر از وبسایت "طرفداری" و مجموعه اخبار، گزارش ها، مقالات و یادداشت های نویسندگان جوان آن راضی بودید، لطفا با کلیک بر روی آیتم گوگل در ابتدای این نوشته و سایر نوشته ها، از ما حمایت و طرفداری را در گوگل محبوب کنید!
