طرفداری- برای تیمی نظیر بارسلونا که اساس موفقیتش همواره در خط میانی بوده، تماشای اینکه با 15 ارنج مختلف در آن جناح فصلی را بگذراند، غیر منطقی و عذاب دهنده است. جوهره و ماهیت سبک بازی بارسلونا استفاده از خط هافبکی است که با بازیکنان تهاجمی ترکیب خود به ویژه مسی در زمین رابطه نزدیکی دارد. اما این طور که به نظر می رسد این جوهره رفته رفته در حال نابودی است. به نوعی که آن ها از هم دیگر در حال فاصله گرفتن هستند و این به ما می گوید که بارسا اکنون تنها متکی به سه فوق ستاره خط حمله اش است.
استنباط ها از شادی پس از گل دوم مسی برابر لگانس این است که اکنون وضعیت بارسا خوب نیست و آن ها تبدیل به تیمی فاقد اعتماد به نفس و شادابی شده اند. مشخصا این نمی تواند به طور 100 درصد به شکست 4-0 برابر پاری سن ژرمن و حذف احتمالی از لیگ قهرمانان مرتبط باشد، بلکه به دلیل حال خراب داخل تیم است. آنچه که مسی و حرکتش نشان داد این بود که او این سوال را با خود دارد که این بارسا چه هدفی دارد و به دنبال چیست، اصلا چرا پیروزی بر لگانس این گونه و به سختی به دست آمده است؟
نکته ای که در بازی اخیر بارسلونا مقابل لگانس تا حد زیادی عجیب بود، درخشش غیر قابل انگار دروازه بان تیم، تراشتگن بود. تنها این عجیب نیست، در ترکیب اولیه دیدیم که تنها یک بازیکن کاتالانی/اسپانیایی قرار است برای تیم به میدان برود و آن روبرتو است. از لحاظ تاریخی ماهیت بارسلونا خودنمایی و افتخار آفرینی با بازیکنانی از لاماسیا و بارسای B بوده است. در روز یکشنبه فقط مسی و روبرتو جز این دسته بودند و این تا حدی روشن می کند که بارسای فعلی درگیر چه سردرگمی است. این تیم برای من خیلی شبیه به تیم فصل آخر فرانک رایکارد دارد که دچار وضع عجیبی شده بود. این بارسا نیز به همان گونه کار می کند و برابر سوسیداد، بتیس و اتلتیکو در چند بازی آخرش شدیدا به مشکل می خورد. در واقع پرسش اینجاست، تیمی که به آسانی پیروزی را به دست می آورد، چه شده که مسیر خود را فراموش کرده است؟ تنها راه حل موجود می تواند این باشد که بارسا محتاج جدیت و انگیزه های تازه برای نتیجه گرفتن است.
به اعتقاد برخی از مردم، مشکلی که گریبان گیر بارسلونا شده مقطعی است و در صورتی که سوارز، مسی و نیمار گلزنی کنند همه چیز درست می شود. اما شخصا احساس می کنم که مشکلات بارسا به گونه ای است که این تیم بدون سه نفر جلوی خود، عملا شخصیتش را از دست می دهد. تیمی که تغییرات زیادی دارد و خارج از خطوط میانی اش بازی مستقیم انجام می دهد. در حال حاضر تیم تحت هدایت لوئیز انریکه مشکل ساختاری هم دارد یعنی اینکه در زمینه فوتبالی و احساسی، رهبر و کسی که شخصیت قوی برای خروج تیم از بحران پیش آمده داشته باشد را ندارند.
شکاف پیش آمده در بارسلونا را تنها مشکلات درون زمین نمی دانم. بازیکنان بزرگ تیم که از رهبران درون رختکن هستند، نظیر اینیستا و بوسکتس پس از شکست برابر پی اس جی به شکل ماهرانه نقد خود را نسبت به تاکتیک تیم بیان کردند. هنوز برای آن ها و سایر بازیکن معلوم نیست که چه اتفاقی برای ایوان راکیتیچ رخ داده و چرا او چندین بازی است که ناپدید شده؟ چرا اولویت در همه حال با آندره گومزی است که او را هو می کنند؟ شاید بدتر از هر اتفاقی، این ناخوشایند باشد که کادرفنی بارسلونا از بسیاری مهره هایش درست و خلاقانه استفاده نمی کند.
نشانه های زیادی برای تایید این مسئله وجود دارد که بارسلونا به انقلابی همچون تغییرات در نوع ارائه بازی و مدیریت نیمکتش نیاز دارد. البته برای این دگرگونی، روئسای بارسا باید با مربی که از 10 جام 8 جام کسب کرده، شجاعانه برخورد کرده و برای پرداختن به ادامه همکاری اصرار زیادی نداشته باشند. با همه این تفاسیر، هدفی که بارسلونا باید پیگیرش باشد همین است. عموما می شنویم که مسئولان باشگاه می گویند هیچ طرح و ایده ای برای آوردن مربی جدید وجود ندارد. انریکه در حالی که از حمایت کافی در باشگاه برخوردار نیست، به دنبال جانشین کردن دستیارش خوان کارلوس اونزوئه روی نیمکت است و این به ما برای تماشای این فضای جالب در بارسلونا طی ماه های آینده پیام خوب و جذابی می دهد.
تحلیل گیم بالاگه در ستون هفتگی خود در بخش لالیگا-اسکای اسپورتس
