یک هوادار واقعی بوندس لیگا که 8 سال در آلمان بوده را از نزدیک می دیدم و می خواستم لیگ شان را مورد تمسخر قرار دهم. از چیزی شروع کردم که سطح کیفی نمایندگان اروپایی آن ها را پایین می اورد. قانون 51 درصد که سرمایه گذاران را پس می زند و توان مالی باشگاه ها را پایین نگاه می دارد. از او پرسیدم که این قانون تا کی ادامه دارد؟
بدون درنگ گفت: "واقعا انتظار داری هویت فوتبال آلمان از بین برود؟ در آلمان هواداران متفاوتند. برای آن ها در ابتدای فصل کارت هایی صادر می شود که حکم بلیط را دارد. بلیطی که 70 یورو است، برای هوادار 20 تا 30 یورو است. در آلمان و در کل اروپا هوادار پرستش می شود. از نظرم هواداران دو آتیشه استقلال و پرسپولیس احمق اند. آن ها هیچ جایی در باشگاه ندارند و اهمیتی به آن ها داده نمی شود. مدیران را آن ها انتخاب نمی کنند. در آلمان مردم باید از مسئولان تیم راضی باشند. در غیر این صورت تغییرات صورت می گیرد. قانون 51 درصد کاملا مستمر است. چون سیستم فوتبال آلمان اینگونه است. در آلمان هواداران بینش متفاوتی به فوتبال دارند. درکسلر را در نظر بگیر. هوادار معمولی می خواهد درکسلر در تیم بماند، اما بسیاری از هواداران المانی شالکه می خواهند درکسلر با یک مبلغ بالا از تیم جدا شود و آن پول برود بر روی استعدادها در بخش پایه خرج شود."
جالب بود. این طرز تفکر یک هوادار عادی نیست. این تفکر یک مدیر باشگاه است و انگار در هر بازی صندلی های ورزشگاه صندلی های مدیران است. او برایم از هواداران لورکوزن گفت. بعد از صعودشان به مرحله ی حذفی چمپیونز لیگ در بازی های بوندس لیگا می شد هواداران را دید که دفترچه های کوچکی در دست دارند و مشغول مشاجره هستند که با پول به دست آمده چه می توان کرد! او گفت هنگامی که در ایران بود دلداده ی فوتبال نبود، اما در آلمان همه چیز فرق کرد و بوندس لیگا شد لیلی برای مجنون ایرانی! انگار آلمانی ها در دنیای دیگری سیر می کنند. معیار ها برای آن ها متفاوت است. در آن جا مفهوم فوتبال فراتر از برد و باخت و جذب بازیکنان گران قیمت است.
او از هواداران دورتموند گفت که بحث می کنند که با درآمد های باشگاه می توان دستمزد کدام بازیکنان را افزایش داد تا مبادا از تیم جدا نشوند! فهمیدم که نمی خواهم با او بحث کنم. او برداشت متفاوتی از فوتبال داشت. نمی توانی به یک مدیر باشگاه بگویی که لیگ ات چرا تک قطبی است و وقتی یک هوادار مانند مدیرها فکر می کند چیزی عوض نمی شود. انگار که به یک قصاب درباره قیمت ماهی شکایت کنی.
در آلمان هوادارها چیزی را دارند که می خواهند. لیگ شان جذاب نیست. قهرمانش مشخص است. سطح تیم ها پایین است. این چیزی است که اگر بیرون باشی می بینی، ولی وارد شوی جور دیگری فکر میکنی. دنیایی دیگر برای عاشقان فوتبال. تک تک مسئولین باشگاه کسانی هستند که هواداران می خواهند و در کل باشگاه چیزی است که آنان می خواهند. مقاله های ورزشی مردم آلمان از همه جالب تر است. هوادار بایرنی که سعی داشت به همه بفهماند که اگر ریبری برود و درکسلر بیاید از نظر دستمزد به نفع بایرن است و می توانند دستمزد کروس را زیاد کنند یا یک هوادار بایرنی دیگر که از دستمزد پپ و دستمزد سال بعد لواندوفسکی شاکی است و اعتقاد دارد که خرج باشگاه بالا می رود. هواداران لورکوزن که مجادله می کنند که چگونه می توان با اسپانسر های بزرگتر قراردادهای گران قیمت تر امضا کرد. همه و همه می گفتند که آلمان از نظر فوتبالی، دنیایی دیگر است.
او از مقایسه ی بوندس لیگا با دیگر لیگ ها خودداری کرد، ولی به جزییات فوق العاده ای اشاره کرد و به او حق می دهم که کسانی را که از آقایان دست نشانده فوتبال ایران حمایت می کنند، احمق بخواند. سویی از دنیا واتسکه حمایت می شود و در سویی دیگر امثال رویانیان و فتح الله زاده که معلوم نیست از کجا امده اند.
در اخر از او پرسیدم طرفدار کدام تیم است و او جواب جالبی داد. او گفت :"طرفدار بوندس لیگا هستم و سهامدار شالکه!"
به قلم کاربرمان، حنان سعادت و با تشکر از BUNDESLIGA MANNSCHAFT
