طرفداری - نیمار مصدوم شده و در میان همه روایات امیدوار کننده که از پاریس مخابره می‌شود، احتمالا ادامه فصل را هم از دست می‌دهد.
تیته، سرمربی برزیل یکی از تماشاگران بازی پاری سن ژرمن و مارسی بود و تماشای درد کشیدن نیمار و بیرون رفتن او از زمین به وسیله برانکارد به اندازه کافی نگران کننده بود تا تیته اعلام لیست مدنظرش برای دو بازی دوستانه با روسیه و آلمان در همین ماه مارس را به تعویض بیندازد. چه پس از این دو بازی، تیته باید 23 نفر نهایی که راهی روسیه می‌شوند را اعلام کند و دیگر زمانی برای آزمون و خطا نیست. سو تفاهم نشود. نیمار قطعا یکی از این 23 نفر خواهد بود چون بنا به گفته پزشک تیم ملی برزیل و کسی که جراحی پای این فوق ستاره را انجام داده، او سه هفته قبل از شروع جام جهانی برای سلسائو در بازی با سوئيس، آماده برگشت به میادین خواهد بود. اما واضح است که برزیل به یک پلن بی نیاز دارد.
خبر خوب اینجاست که از زمان حضور نیمار در تیم ملی برزیل، سلسائو هرگز وضعیت بهتری نسبت به الان برای ادامه زندگی بدون این فوق ستاره نداشته است. برخلاف چهار سال پیش که با مصدومیت او در مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی مقابل کلمبیا، به همراه او، برزیل هم کارش در آن جام تمام شد و بزرگ ترین تحقیر تاریخ سرزمین فوتبال مقابل همین آلمانی که قرار است 28 مارس در دیداری دوستانه با آن مصاف بدهد، رقم خورد. دو بازی با هلند و المان به وضوح نشان داد که بخش اعظمی از قدرت آن تیم حتی به لحاظ روحی، به نیمار وابسته بود و با کنار رفتن او، تیم نیز سقوط کرد.
پس از گذشت چهار سال از آن حادثه، البته که هنوز هم نداشتن نیمار یک عقب گرد بزرگ برای برزیل محسوب می‌شود اما دیگر حکم یک تراژدی را ندارد. یکی از اصلی‌ترین دلایل این ادعا آن است که تیم پیرامون نیمار، به طرز قابل توجهی بهتر شده است. امثال فرد، هالک و برنارد که بدون نیمار فروغی نداشتند، از تیم کنار رفتند و ستارگانی چون فیرمینو، کوتینیو، گابریل ژسوس و ویلیان به ترکیب تیم اضافه شده‌اند. آخری در جام جهانی قبلی هم بود اما نسبت به آن زمان، پیشرفت چشمگیری داشته. گابریل ژسوس نیز که گزینه نخست تیته در نوک پیکان خط حمله است، در این فصل علی رغم غیبت دو ماهه به دلیل مصدومیت، آمار عالی 10 گل و 4 پاس گل را در منچسترسیتی به ثبت رسانده است.
بله، نیمار بهترین و بزرگ ترین ستاره برزیل است اما سلسائو بدون او هم تیم قدری است. آمدن تیته در سال 2016 به برزیل، سازماندهی و هدف را که در سالیان اخیر فاقد آن بود را بخشید. این کیفیت و انعطاف پذیری و سبک بازی نوظهور برزیل را در رقابت‌های مقدماتی جام جهانی روسیه دیدیم. تغییر قابل پیش بینی و احتمالی در صورت غیبت نیمار در برزیل، آوردن کوتینیو به سمت چپ خط حمله است تا سیستم 4-1-4-1 فانتزی تیته نیز با کمترین تغییر رو به رو شود. اما نبود نیمار، دست تیته را به لحاظ تغییرات تاکتیکی تا حدودی می‌بندد. در بازی‌های اخیر تیته سیستم 4-2-3-1 را نیز امتحان کرد. در سیستمی که ویلیان در کنار رناتو آگوستو نقش یک هافبک تدافعی‌تر را بازی می‌کرد. حالا بدون نیمار تیته باید به گزینه‌های بیشتری فکر کند.
تیته در مصاحبه‌های اخیرش علنا گفت که در لیست 23 نفره‌اش برای جام جهانی تنها 7 جای خالی وجود دارد. همه بازیکنانی که در بالا نامشان آورده شد، در لیست برزیل خواهند بود. تیته در مصاحبه‌اش به صورت مستقیم اشاره کرد که در این 7 جای خالی، به دنبال یک جانشین برای دنی آلوز می‌گردد و یک هافبک هجومی هم می‌خواهد. اما باید در نظر داشت که این اظهارنظر قبل از مصدومیت نیمار انجام شد. حالا با وضعیت جدید، گمانه زنی‌ها پیرامون اینکه تیته در دو بازی دوستانه پیش رو چه گزینه‌های جدیدی را تست خواهد کرد، افزایش پیدا کرده است.
یکی از واضح ترین کاندیداها، داگلاس کوستاست. بازیکنی که این فصل یکی از ارکان ثابت یوونتوس بوده و تنها مصدومیت‌های پیاپی او را از بازی کردن در برزیل بازداشته است. تایسون از شاختار دونتسک هم گزینه جذاب دیگری است. هیچ کس نمی‌گوید که این گزینه‌ها می‌توانند جای خالی نیمار را پر کنند. آمار هم چنین چیزی را نمی‌گویند. با حضور نیمار، برزیلِ تیته در 13 بازی با 10 برد، هیچ شکستی متحمل نشده و در عوض در چهار بازی بدون او، سه برد و یک باخت ثبت شده که آن یک شکست هم مقابل آرژانتین سمپائولی رقم خورد. بهترین گلزن برزیل در دور مقدماتی، ژسوس بود با 7 گل زده اما نیمار بی شک با 6 گل و 7 پاس گل تاثیرگذارترین بود.
یک تیم بزرگ برای همیشه به بهترین بازیکنش وابسته خواهد بود.
این را پائولو وینیسیوس، یکی از مشهورترین آنالیزورهای فوتبال برزیل می‌گوید. اما آیا باید نیمار را هر طور شده به جام جهانی رساند؟ آیا بی او کاری نمی‌توان کرد؟ با مصدومیت رساندنش چه؟ شرایط در حال حاضر نسبت به وضعیت مشابه چندین سال پیش به کلی عوض شده. به عنوان مثال ماجراهای قبل از شروع جام جهانی 1994 را به یاد بیاورید که برزیلی‌های متعصب هر کاری از دستشان برمی آمد انجام دادند تا مربی نام روماریو آماده را در لیست قرار بدهد. اتفاقی که افتاد و روماریو توپ طلای مسابقات را در کنار قهرمانی برزیل جشن گرفت. همین اتفاق چهار سال بعد هم افتاد و این بار ماجرا بر سر رونالدو بود. او هم توپ طلای مسابقات را برد اما همه دیدند که در فینال چه اتفاقی رخ داد.
از این‌ها گذشته، اسپانیا و آلمان در دو دوره اخیر جام جهانی به وضوح نشان داده‌اند که برای قهرمانی جهان، یک تیم معتدل و یک دست داشتن بهتر از داشتن یک ستاره شاخص است. در جام جهانی 2014 حتی آلمان نیز پیش از شروع تورنمنت با نگرانی‌هایی در باب آمادگی برخی از ستاره‌های ترکیب اصلی‌اش مواجه بود. به لحاظ روانی، غیبت نیمار شاید به سلسائو کمک کند تا احساس کنند که بدون فوق ستاره‌اش هم می‌توانند کار را پیش ببرند. در واقع، جراحی نیمار و نیاز او به یک دوره ریکاوری طولانی‌تر شاید واقعا به سود برزیل هم بشود.
حداقل این مصدومیت به نیمار این اجازه را می‌دهد تا استراحت کند. او که تا پیش از این مصدومیت، 30 بازی کرده بود و هرگز هم تعویض نشد. با این مصدومیت، او دیگر ریسک مصدومیت شدید را به جان نمی خرد. در حالی که می داند با وجود ضربه‌هایی که در هر بازی دریافت می‌کند، احتمال مصدومیتش بالا بود. اما شاید استراحت اصلی برای ذهن نیمار باشد تا برای چند هفته خودش را از شایعات موجود درباره آینده‌اش و جدایی از پاری سن ژرمن در صورتی که آنها بار دیگر در اروپا ناکام شوند، جدا کند.
مثال چنین شرایطی را می‌تواند پیش از جام جهانی 2002 در برزیل دید. زمانی که رونالدو در حالی به این تورنمنت رسید که در طول فصل تنها 10 بازی در سری آ برای اینتر به میدان رفته بود و قبل از آن 16 ماه به خاطر مصدومیت فوتبال بازی نکرده بود. همان طور که همه دیدیم، مریخی خیلی هم خوب کار کرد.
منبع: espn
