طرفداری- ریاض محرز در گفتگو با پاتریک داویسون، از چگونگی رسیدن خود به منچسترسیتی گفته است.
اسکای گزارش می دهد: برای تیم ملی الجزایر بازی می کند ولی اصول فوتبال را در سارسلز، یکی از مناطق حومه شهر پاریس، یاد گرفت.
در لو دو فرانسِ پاریس می توانید بهترین بازیکنان فرانسه را پیدا کنید. زیرا همیشه آنجا بازی می کردیم. با ورود به انگلستان، هرگز ندیدم افراد بیرون از خانه ها بازی کنند. در فرانسه زمین های کوچک و سالن های ورزشی همه جا یافت می شوند و همیشه باز هستند. پس ما تقریبا هر روز همان جا می خوردیم و می خوابیدیم. وقتی سن تان کم است و می بینید که افراد بزرگ تر در حال بازی کردن هستند، دوست دارید با آن ها بازی کنید. هنگامی که بزرگ شوید و خودتان بازی کنید، افراد کم سن و سالتر نظاره گر بازی های شما خواهند بود. روال کار همیشه به این شکل بوده و استعداد زیادی در آن ناحیه وجود دارد.
پس از این که کارش را در باشگاه سارسلز آغاز کرد، باید تا 18 سالگی منتظر می ماند تا بتواند از فوتبالیستی خیابانی به بازیکنی در سطح چهارم فوتبال فرانسه تبدیل شود. این طول کشیدن باعث شد تا حس کند که دیر روند پیمودن پله های ترقی را آغاز کرده است.
در 18 سالگی وارد آکادمی شدم و خلاصه این که برای خودم مردی شده بودم. این اتفاق در 12-13 سالگی برای من رخ نداد. خیلی از افراد در 12-13 سالگی راهی آکادمی ها می شوند ولی در نهایت مسیر خود را گم می کنند. البته هنوز هم فرصت جبران برای آن ها باقی می ماند ولی خیلی از آن ها دست خالی بر می گردند. همین که دیر به آکادمی راه یافتم، موجب شد مرا بپسندند چون از غریزه لازم برخوردار بودم و با خاطری آسوده بازی می کردم. کسی به من نمی گفت چپ یا راست بروم و هر تیمی به چنین افرادی نیاز دارد.
محرز در 17 سالگی برای تست دادن راهی سنت میرن اسکاتلند شد ولی توجهی به او صورت نگرفت و در نهایت با قرض گرفتن یک دوچرخه، مقدمات بازگشت خود به فرانسه را فراهم کرد.
به سنت میرن آمدم و پس از انجام حدود 4 بازی برای تیم زیر 23 سال، هفت بار گلزنی کردم. هر بازی که می گذشت، می گفتند: «بسیار خب، بگذار ببینیم چه می شود، فلان می شود، بسار می شود». سپس مدیربرنامه هایم به من گفت برگرد ولی من راضی بودم چون انگلیسی حرف نمی زدم، و در ماه ژانویه همه جا خیلی سرد بود. چیزی در جیب نداشتم و برهه سختی بود؛ به همین خاطر قصد بازگشت به خانه را داشتم. هنگامی که ایجنتم با من تماس گرفت و گفت برگردم، کفش های ورزشی ام هنوز در زمین تمرین سنت میرن بودند؛ به همین خاطر با دوچرخه ای از هتل به زمین تمرین تیم رفتم، کفش هایم را برداشتم و سپس راهی فرودگاه شدم.
در سال 2010 از کوییمپر به لو هاور پیوست و چهار سال بعد در ازای انتقالی تعجب آور، در ازای 400 هزار پوند راهی لسترسیتی شد.
فکر می کردم که هرگز فرصت بازی کردن در انگلیس برایم فراهم نخواهد شد. فکر می کردم شاید در اسپانیا یا فرانسه بازی کنم. به نظرم این لیگ ها بیشتر با سبک بازی من همخوانی داشتند. اما در زندگی هیچ چیز از پیش مشخص نیست و نمی توان نسبت به هیچ چیز اطمینان داشت. با ورود به انگلستان، فوتبال مورد علاقه ام، فوتبالی که آن را می خواستم، پیدا کردم. به باشگاهی رفتم که کار را برایم آسان کردند. در صدر قرار داشتند، در تمامی بازی ها برنده می شدند و ما در آن دوران تیم خوبی داشتیم. سازگاری در تیم و مشارکت در گل ها برایم آسان بود. همیشه توپ در اختیار ما بود و بدین ترتیب شروع خوبی برای من رقم خورد و توانستم با زندگی در انگلیس و حضور در فوتبال انگلیس سازگار شوم. در ادامه بازی کردن برایم لذتبخش بود؛ بازی ها باکس تو باکس بودند و من این سبک از بازی ها را دوست دارم.
پس از صعود به لیگ برتر و بقا در نخستین فصل، فصل دوم برای محرز و لسترسیتی غیر قابل پیش بینی بود. لستر قهرمان شد و محرز با به ثمر رساندن 17 گل، به جایزه بهترین بازیکن سال از دید اتحادیه بازیکنان حرفه ای دست یافت. پس از حرف و حدیث های بسیار و ناکامی در انتقالی در ژانویه، تابستان امسال انتقال او به منچسترسیتی نهایی شد.
می دانستم لستر سد راه من شده است. آن ها خواستار نگه داشتن من بودند. حق داشتند در پی حفظ کردن بهترین بازیکنان تیم شان باشند. کمی سخت بود اما بعد از بسته شدن پنجره نقل و انتقالات به فوتبال خود برگشتم و همه چیز را را فراموش کردم. همیشه تمام توانم را برای آن ها گذاشتم. این انتقال تنها در صورتی رخ می داد که من در زمین نمایش های خوبی ارائه می کردم که البته در حال انجام همین کار هم بودم و یا دست کم تلاشم بر همین بود. به همین خاطر همیشه از وقوع این انتقال اطمینان داشتم.
و حالا ماجراجویی جدیدی در جمع مدافعان عنوان قهرمانی لیگ برتر.
(منچسترسیتی) تیم خیلی خیلی خوبی برای من بود. خیلی خوشحالم که به این تیم ملحق شده ام؛ به ویژه بابت سبک بازی تیم. این سبک مناسب من است و با فوتبال من همخوانی دارد و مربی هم که جای خودش را دارد و نیازی نیست تا در مورد او صحبت کنم. انتقالی بی نقص برای من بود و نمی خواستم به جای دیگری جز سیتی بروم. برای کمک کردن به تیم و کسب عناوین بیشتر اینجا هستم. آن ها فصل گذشته عملکردی باور نکردنی داشتند. فکر می کنم آن روند هرگز دوباره تکرار نمی شود ولی ما برای برد پس از برد اینجا هستیم. ذهنیتی که در اینجا جریان دارد، بر همین مبنا است. من یک عنوان قهرمانی دارم و یک عنوان بهترین بازیکن سال؛ به دستاوردهای بیشتری نیاز دارم.
