طرفداری- اد وودوارد، نایب رییس منچستریونایتد، احتمالا سخت ترین روزهایش را در این باشگاه از زمان روی کار در پنج سال قبل، سپری می کند.
اوضاع در نیمه سرخ شهر منچستر اصلا خوب نیست. مدافع میانی مد نظر ژوزه مورینیو در تابستان جذب نشد؛ پل پوگبا ساز جدایی می زند؛ منچسترسیتی و لیورپول به عنوان رقبای اصلی یونایتد، فصل را با قدرت آغاز کرده اند و این در حالی است که قهرمان بیست دوره رقابت های لیگ برتر، در همین ابتدای کار شکست تلخی برابر برایتون متحمل شده است.
وظیفه وودوارد این است تا یونایتد را رو به جلو حرکت دهد و در این راه تنها باید پاسخگوی خانواده گلیزر باشد. با توجه به سابقه فعالیت در سیستم بانکی، وودوارد هراسی از مسئولیت پذیری در این راستا ندارد. او که مدرک فیزیک خود را از دانشگاه بریستول اخذ کرده است، در حال حاضر قدرتی مشابه با قدرت مدیریتی سر الکس فرگوسن در اولدترافورد دارد؛ با این تفاوت که با آرامش بیشتری نسبت به پیرمرد اسکاتلندی کارش را پیش می برد. با وجود تمامی تفاوت ها بین این دو، باید پذیرفت که پایان عصر فرگوسن همراه با آغاز عصر وودوارد بوده است.
با جدایی فرگوسن و دیوید جیل (مدیر اجرایی وقت منچستریونایتد) در سال 2013، گلیزرها با کمک وودوارد تقریبا انقلابی اقتصادی-فوتبالی را تجربه کردند. ایجاد تیم بانوان، بازسازی ساختار آکادمی باشگاه و سیستم استعدادیابی و همچنین تلاش قریب الوقوع برای روی کار آوردن یک مدیر ورزشی برای نخستین بار در تاریخ 140 ساله باشگاه، جزئی از پیامدهای این انقلاب بوده اند.
در سال 2013 تعداد اسپانسرهای باشگاه بیش از 10 کمپانی نبودند ولی در این مدت تغییراتی صورت گرفت که حالا در سال 2018 شاهد این هستیم که منچستریونایتد نزدیک به 80 اسپانسر در اختیار دارد که البته در خیلی از موارد کمیت حامیان مالی به کیفیت آن ها ترجیح داده شده است. این افزایش درآمدزایی موجب شده تا روز به روز بر شمار طرفدارانی که فکر می کنند منچستریونایتد به گاوی شیرده برای خانواده گلیزر تبدیل شده است، افزوده شود. یونایتد پنج سال است که رنگ قهرمانی در لیگ برتر را ندیده ولی سران باشگاه از پرداخت رقم درخواستی برای هری مگوایر و ژروم بواتنگ اجتناب می ورزند.
البته نگاه وودوارد و مدیران باشگاه متفاوت است. آن ها با نگاهی به دو خرید اخیر یونایتد در قلب خط دفاع یعنی ویکتور لیندلوف و اریک بایی، در حیرت هستند که چرا هر دوی این بازیکنان که با تصمیم مورینیو به اولدترافورد آمدند، در فصل گذشته به دفعات جایی در ترکیب تیم نداشتند. آن ها همچنین در عجب هستند که آیا ورود مگوایر یا بواتنگ می توانست به پیشرفت خط دفاعی که پیش از این کریس اسمالینگ، فیل جونز و مارکوس روخو را نیز در خود می بیند، کمک کند؟
این رویکرد در تمامی باشگاه ها جریان دارد. مورینیو نمی تواند از کمبود بودجه گله ای کند زیرا از زمان جانشینی فن خال در تابستان 2016، 364 میلیون پوند صرف خرید هشت بازیکن کرده است. وودوارد و همکاران معتقدند پس از 10 ورودی جدید (زلاتان ابراهیموویچ به عنوان یار آزاد و الکسیس سانچز هم در معاوضه ای به یونایتد اضافه شدند) یونایتد فعلی تیم خود مورینیو است و او باید روی کاری که قصد انجام آن را دارد تمرکز کند، نه پرداختن به گذشته باشگاه.
مورینیو باید بداند که خوشرویی وودوارد در صورت لزوم می تواند جای خود را به بی رحمی او بدهد. سرمربی پرتغالی برای بازگرداندن یونایتد به دوران اوج خود، با بزرگترین چالش دوران حرفه ای خود رو به رو شده است و در همین حال وودوارد به این فکر افتاده است که آیا مورینیو مرد مناسبی برای این سِمت است یا نه. دست وودوارد و بالادستی های او برای بحث کردن در مورد آینده مورینیو بسته نیست ولی آن ها اقدامی عجولانه نخواهند داشت. حتی اگر یونایتد دوشنبه آینده مقابل تاتنهام و سپس پیش از فرا رسیدن بازی های ملی مقابل برنلی شکست بخورد، حرکت معقولانه این است که فرصت بیشتری در اختیار مورینیو قرار داده شود.
بیش از این که سیاست های نقل و انتقالاتی یا انگیزه وودوارد برای تبدیل یونایتد به یک برند تجاری جهانی زیر سوال باشند، نحوه انتخاب کادر مربیگری باشگاه به وسیله او قابل بحث است که هیچ کدام از آن ها هنوز نتوانسته اند یونایتد را قهرمان لیگ برتر کنند. سه شنبه گذشته ارزش سهام باشگاه به بالاترین سطح خود در تاریخ رسید اما آنچه برای وودوارد موفقیت محسوب خواهد شد، رساندن یونایتد به جام بیست و یکم است. به باور وودوارد، مورینیو می تواند در این فصل موفق شود ولی در غیر این صورت، هیچ ابایی از پیشنهاد گزینه ای جدید به گلیزرها نخواهد داشت.
