طرفداری - آرتورو ویدال، هافبک شیلیایی بارسلونا به تازگی مصاحبه‌ای نسبتا مفصل با نشریه موندو دپورتیوو انجام داده که بخشی از آن را خواندید. آنچه در ادامه ملاحظه می‌کنید، دیگر بخش‌های مهم این مصاحبه است.
به شما لقب پادشاه داده شد. چه کسی این لقب را به شما داد؟
این لقب را در زمین کسب کردم. در ایتالیا. اسمم آرتورو است اما پس از جنگیدن، بازی کردن، جام بردن و باز هم جنگیدن به من این لقب کینگ را دادند. هدفم در بارسا هم همین است که جام ببرم و بازیکن محبوب هواداران باشم. برای انجام بازی‌های خوب و جام بردن به بارسا آمدم. باشگاه و هم تیمی‌ها استقبال بسیار خوبی از من کردند و احساس می‌کنم در خانه هستم.
از رقابت کردن می‌ترسی؟
نه اصلا. از هیچ چیزی نمی‌ترسم به خصوص وقتی بحث رقابت با هم تیمی‌ها یا بازیکنان حریف باشد.
چطور از علاقه بارسا خبردار شدی؟
ایجنتم گفت. او همیشه همه چیز را به من خبر می‌دهد. به اندازه‌ای که شما فکر می‌کنید این انتقال سریع نبود. هیچ چیزی در زندگی تند نیست. هر چیزی یک پروسه‌ای دارد که باید طی شود. البته انتقال من به رسانه‌ها نرسید و این طبیعی است چون وقتی خوب کار می‌کنید، ساکت و آرام هستید.
چه کسی تو را بیشتر از بقیه در بین هم تیمی‌های جدیدت سوپرایز کرده؟
من واقعا فوتبال را دوست دارم و در تیم‌ها و بازی‌های بزرگی حضور داشته‌ام. بنابراین به راحتی می‌توانم کیفیت بالای بارسلونا را تشخیص بدهم. طبیعی است که وقتی کسی رو به روی مسی قرار می‌گیرد، می‌بیند که او از همه بهتر است. اما وقتی کسی هر روز در کنار او تمرین می‌کند، مشاهده می‌کند که مسی یک بازیکن جنون آمیز است. متفاوت و خاص. درباره حرف‌هایی که درباره رویارویی با مسی زدم، با لئو شوخی نمی‌کنم. آنها را کنار گذاشتم. ما شیلیایی‌ها به آن دو قهرمانی کوپا افتخار می‌کنیم چون پیشتر هیچ چیزی نبرده بودیم. اما مسی هم همان طور که به خودم گفت، یک لیگ قهرمانان اروپا از من برده است (می‌خندد)
مشکلاتی بیرون از زمین داشتی...
من دو بار در شیلی کاری کردم که نباید می‌کردم و بابت آن عذرخواهی کردم. می‌دانم که اشتباه کردم اما فرد بدخلق و خویی نیستم. آنها که مرا خوب می‌شناسند، می دانند که انسان بسیار شاد و آرامی هستم. کنار دوستان و خانواده‌ام همیشه می‌خندیم. بد خلق و خو و عصبانی نیستم. مردم این عقیده را معمولا به خاطر سبک بازی من در زمین دارند و آن را به زندگی خصوصی ام هم بسط می‌دهند که این طور نیست.
جام جهانی را دیدی؟
کم. بازی‌های آخر را دنبال کردم. بیشتر سعی کردم از تعطیلاتی که سال‌ها نداشتم استفاده کنم و ریکاوری کنم. واضح است که فرانسه از بقیه بهتر بود اما دوست داشتم تیمی هجومی‌تر از فرانسه قهرمان می‌شد. تیمی نزدیک تر به سبک بارسا که بیشتر تمرکزش را روی دفاع و استفاده از ضد حملات نگذارد. زیاد این جام جهانی را نپسندیدم.
یک سال زیر نظر پپ بازی کردی...
تجربه بسیار زیبایی بود. یک سال بود اما سال بسیار سخت و فشرده و پرکاری بود. تیم بسیار قدرتمندی داشتیم و هر جلسه تمرینی بازیکنان در اوج آمادگی بودند. تجربه زیبایی بود و لذت بردم و باعث شد به عنوان یک بازیکن پیشرفت کنم. پپ روی پاسکاری تاکید ویژه‌ای دارد اما روی سختکوشی و فشار روی حریف هم خیلی وسواس دارد. پپ هم همیشه توپ را می‌خواست هم فشار پس از از دست دادنش را و این مرا شگفت زده می‌کرد.
الگوی بازی‌ات در کودکی چه کسی بود و بهترین بازی‌ات کدام؟
مادرم بود. درباره بهترین بازی‌ام زیاد بوده! بایرن مونیخ با بنفیکا در پرتغال یا بازی با رئال مادرید وقتی در یووه بودم. بهترین گلم را وقتی در یووه بودم به ناپولی زدم. بازیکنی که بیشتر از بقیه برای مهارش سختی کشیدم، مسی بود. بعد از لئو هم ریبری.
