جام جهانی 2014 برای ما بسیار خوب شروع شد و رویایی ادامه یافت، اما در پایان مثل همیشه و با ناکامی پایان یافت.
اما خوب به مانند دوره های پیشین در اردوی تیم ملی برنده ها و بازنده هایی حضور داشتند، که آن را در زیر بررسی می کنیم. البته گفتنی است بر خلاف جام جهانی 2006، تیم ملی هیچ بازنده ی اخلاقی ای نداشت.
برنده ها:
علیرضا حقیقی: اگر دقایقی از دیدار با بوسنی را فاکتور بگیریم ، حقیقی برنده ی مطلق تیم ملی در جام جهانی 2014 بود. دروازه بان سابق تیم پرسپولیس شانس کمی حتی برای حضور در 23 نفر پایانی جام جهانی داشت، اما تصمیم عجیب کی روش او را فیکس تیم ملی کرد و داوری و احمدی جنگشان را به نفر سوم باختند . حقیقی البته از لحاظ ظاهری حسابی به چشم آمد تا بیش از همه ی بازیکنان اسمش در این جام برده شود. او می تواند حالا پیشنهادات بسیار بهتری نسبت به لیگ دسته دو پرتغال داشته باشد.
مهرداد پولادی: اگر چه مهرداد سال گذشته در مصدومیتش و تشخیص نادرست پزشک معالج بسیار بدشانس بود و تا مدت ها از میادین به دور بود، اما امسال سال شانس او بود و با وجود آنکه چندان هم برای پرسپولیس به میدان نرفت کی روش او را به جام جهانی برد. مصدومیت نابهنگام بیک زاده و آمادگی به موقع پولادی باعث شد تا او به صورت ثابت در جام جهانی به میدان برود و البته عملکرد فوق العاده ای از خود به نمایش بگذارد. پولادی آنقدر خوب بود که حالا باید به فکر لژیونر شدن باشد. مهرداد هم یکی از برنده های جام جهانی بود.
احسان حاج صفی: احسان حاج صفی همیشه یکی از خوب های فوتبال ایران بوده است، اما تا پیش از جام جهانی ، کی روش هیچوقت به او علاقه نداشت و بارها پولادی ، بیک زاده و حتی پژمان نوری را به وی ترجیح داده بود. اما تفکرات دفاعی کی روش باعث شد او به فکر یک هافبک- دفاع چپ بیفتد که احسان در تمرینات به خوبی خودش را نشان داد و کی روش بالاخره به وی اعتماد کرد. حاج صفی در جام جهانی با اعتماد به نفس بالایش چشم گیر ظاهر شد و توانست شجاعی و حیدری را نیمکت نشین کند. احسان هم باید منتظر پیشنهادهایی خارج از مرزهای ایران باشد.
رضا قوچان نژاد: گوچی بالاخره توانست در جام جهانی پایش به گلزنی باز شود تا نام او هم وارد لیست گلزن های جام جهانی شود و البته اولین بازیکن چارلتون شود که در جام های جهانی گل زده است.
قوچان نژاد با عملکردش نشان داده که از آن بازیکن هایی است که تنها در تیم ملی می درخشد و البته ما باید از این نظر خوشحال باشیم. قوچان نژاد در سه دیدار ایران در جام جهانی فوق العاده جنگنده و دونده نشان داد و باید ببینیم پس از جام جهانی به تیمی بهتر از چارلتون کوچ خواهد کرد یا خیر؟!
بازنده ها:
دانیال داوری: او که با هزار امید و آرزو از بوندس لیگا به تیم ملی ایران آمد کمترین خواسته اش حضور ثابت در ترکیب تیم ملی ایران بود، اما او در تیم ملی هرگز جای نیفتاد تا جایش را به حقیقی دهد و حتی به عنوان دروازه بان سوم روی نیمکت بنشیند. هر چند او جزو بازنده های تیم ملی بود اما هیچ گونه اعتراضی نکرد و حتی با اینکه سطح حقیقی از او پایین تر بود اما در تمام دیدار ها به او روحیه می داد. دانکه شون پسر با کلاس.
استیون بیت آشور: وضعیت دو رگه ی دیگر تیم ملی هم مشابه داوری بود، با این تفاوت که بیت آشور در تیم ملی بازی ضعیفی از خودش به نمایش نگذاشت و البته، آنقدر هم خوب نبود.
بیت آشور شاید به نوعی قربانی تدابیر دفاعی کی روش شد که ترجیح میداد منتظریِ دفاع وسط را در سمت راست بازی دهد. به هر حال اگر این تدابیر نبود او می توانست در این جام به میدان برود، اما حالا او به ینگه ی دنیا باز خواهد گشت بدون آنکه یک دقیقه هم در جام بیستم پا به توپ شده باشد!
هاشم بیک زاده: پس از قرعه کشی جام جهانی نامزد اول مهار مسی بود و آنقدر به این موضوع دامن زدند که خود هاشم هم این موضوع را باور کرد. البته کی روش هم روی او حساب ویژه ای باز کرده بود، اما مصدومیت بد هنگام در اردوی اتریش باعث شد جایش را به پولادی دهد و خودش از روی نیمکت دیدارهای تیم ملی را تماشا کند. به هر بیک زاده جزو شکست خورده های تیم ملی بود، هر چند همانکه کی روش او را به برزیل برد ، یعنی ارزش زیادی برایش قائل بود.
خسرو حیدری: کارلوس کی روش و همه ی طرفداران تیم ملی روی خسرو و ارسال هایش حساب ویژه ای باز کرده بودند ، اما او در دیدار با نیجریه فوق العاده با استرس بازی می کرد و همین باعث شد کی روش در دیدار با آرژانتین او را نیمکت نشین کند. در دیدار با بوسنی و پس از آنکه به جای شجاعی به میدان آمد هم بسیار بسیار بد بود، در حدی که کی روش بارها در کنار زمین سر او فریاد کشید. به هر ما از خسرو انتظارمان خیلی بیشتر بود.
پی نوشت: نمایش تیم ملی در جام جهانی 2014 فراتر از حد انتظار بود و آنقدر تیم یکدست، یکدل و دوست داشتنی ای داشتیم که نمی توان نام بازنده را روی هیچکس گذاشت. شاید بزرگترین بازنده ها همان گروهی بودند که با میکروفون باز تیم ملی را کیسه گل می دانستند و تمامی کسانی که به بازیکنان خوب کشورمان شک کرده بودند.
