وارطان پینتوریکومن نمی فهمم چرا کسی که فوتبال دوسته نباید از حضور یکی از اسطوره های تاریخ فوتبال جلوی دوربین های زمین چمن لذت ببره و با تمسخر هم هواداراش رو ناراحت کنه و هم بذر کینه و ناراحتی بکاره. بوفون حتی اگه سوتی هم بده مهم اینه که تو زمینه ی اخلاق ورزشی یکی از برترین های تاریخه و همین باعث میشه اسم تیمی در سطح فعلی بارسلونا براش مطرح بشه. همین باعث میشه تیمایی مثل پورتو و پاریس بهش قرارداد پیشنهاد کنن با وجود حضور توی چمپیونزلیگ و رقابت تو بالاترین سطح. واسه اینکه میخوان کلاس ورزشی و شخصیت فکری رختکنشون رو بالا ببرن. کسی که واقعن فوتبال رو عاشقانه و از قدیم دنبال کنه امکان نداره از حضور بوفون پیر و ۴۲ ساله تو ورزشگاه های مطرح اروپا و زوم شدن لنزها روی صورتش بعد از برد یا باخت لذت نبره. به شخصه از اینکه بازیکنایی مثل روبرتو کارلوس، بکام، دلپیرو، آنری، هیرو، زانتی، رائول، مارادونا و خیلیای دیگه رو می دیدم که با وجود افول و فاصله گرفتن از دوران اوجشون هنوز تو زمین دیده می شدن احساس خوشحالی میکردم. شاید اینکه بوفون تو ۴۲ سالگی غیر از چین و امریکا و قطر از اروپا هم پیشنهادهای سطح بالا داره حرص یه عده ی خاص رو در میاره و میخوان با جوسازی و جوک سازی چهره اش رو مخدوش کنن. ولی هر کار بکنیم یا نکنیم بوفون جزو بزرگان تاریخه و همیشه تو ذهن فوتبال دوستهای متولد ۱۹۷۰ تا ۲۰۰۰ میمونه
