تا حالا به روزی که این ویروس کاملا کنترل شه و فوتبال دوباره به هیجان اولش برگرده، فکر کردید؟
فوتبال به حالت همیشه‌اش بر میگرده.
یونایتد با سولسشر و برونو فرناندز، عادتش به بردن رو حفظ میکنه و روز به روز برای تبدیل شدن به هیولایی ترسناک تو فوتبال دنیا پیشروی میکنه.
پپ همون ایده‌آل گرایی باقی میمونه که با تیمی جز تیم رویایی و کامل و ایده‌آل بارسلونا، موفق به قدرتنمایی در چمپیونز نشده و تمام تفکرش رو برای تکرار موفقیت اروپاییش، اینبار با تیمی ضعیفتر یعنی منچستر سیتی به کار میگیره.
زیدان و رئال، حریف سیتی تو چمپیونز، همچنان نبود یه گلزن رو تو ترکیبشون حس میکنن؛
بنزما باز هم در ترکیب قرار میگیره و یوویچ از روی سکوها تیمش رو همراهی میکنه؛
فدریکو والورده میدرخشه؛
کروس نظم میده و کاسمیرو میجنگه.
بحران مدیریتی و تفکراتی تو بارسلونا ادامه‌دار خواهد بود؛
وابستگی اونها به مسی حفظ خواهد شد و آرزوی یه بار دیگه دیدن ژاوی و اینیستا و طلایی ترین نسل بارسلونا، تو دل طرفدار ها وجود خواهد داشت.
شب رویایی سیمئونه تو آنفیلد، فراموش نخواهد شد.
لیورپول همچنان تیمی شایسته و قدرتمند به حساب میاد و کلوپ هم مردی که باعث این شایستگی و قدرت شده؛
بازوبند کاپیتانی روی دستهای هندرسون سختکوش میدرخشه؛
جادوی فیرمینو ادامه پیدا میکنه؛
از سرعت صلاح و مانه کاسته نمیشه؛
از اشتباهات آدریان هم همینطور؛
کسی شاهکارش تو شب تلخ آنفیلد رو از خاطر نمیبره.
هیجان جذاب ترین لیگ قاره اروپا، حتی بیشتر از قبل، تو قلب فوتبالی‌ها میتپه.
آرسنال و آرتتا باز هم برای ساختن آینده‌ای درخشان برای همدیگه، به آغوش هم بر خواهند گشت؛
از هوش اوزیل کم نخواهد شد؛
اوبامیانگ باز هم بعد از گلش، پشتک خواهد زد؛
داوید لوئیز پنالتی خواهد داد و ژاکا کارت زرد خواهد گرفت.
آسمون لندن، همچنان بین قرمز و آبی و سفید، رنگ عوض میکنه؛
فوتبال تو لندن دوباره جریان میگیره؛
جوونهای چلسی میدرخشن.
زمزمه های نقل و انتقالاتی به فوتبال جزیره بر میگرده.
تاتنهام و مورینیو، به تلاش هاشون برای باقی موندن تو سطح اول فوتبال ادامه میدن و باختشون به لایپزیگ از یادمون نخواهد رفت.
برنامه‌های دقیق و بلند مدت لایپزیگ، با قدرت پابرجا خواهد موند؛
نگاه تیمهای بزرگ دنیا از تیمو ورنر، دور نخواهد شد؛
شگفتی هاشون تو بوندسلیگا و اروپا تداوم خواهد داشت و تلاششون برای تبدیل شدن به یکی از قدرتمند ترین باشگاه‌های دنیا، نیمه کاره نخواهد موند.
بایرن با فلیک، به پرواز خودش ادامه میده؛
آلفونسو دیویس، دوباره در سمت چپ بایرن، به حرکت در میاد؛
کیمیش غیرتش رو فریاد میزنه و گنبری بعد از هر گلش آشپزی میکنه.
دورتموند باز هم هشت نفره حمله میکنه؛
گلزنی های هالند ادامه پیدا میکنه و سانچو موقعیت میسازه؛
برد های پرگلشون دوباره تیتر اول روزنامه های آلمان میشه تا زمانی که تو یه بازی بزرگ، مثل باختشون به پاریس، کم بیارن؛
پاریسی که به دنبال ماجرایی متفاوت تر از فتح فرانسه خواهد رفت تا در اروپا به موفقیتی فراتر از حضور در بین هشت تیم برسه.
نیمار دوباره با توپ کار اضافی میکنه؛
امباپه میدرخشه.
ساری باز هم ترکیب اشتباه خواهد چید؛
دیبالا جذاب ترین فوتبالیست مرد دنیا باقی خواهد موند و مقایسه جذابیتش با خامس رودریگز ادامه خواهد داشت؛
رونالدو به سبک خاص خودش خوشحالی خواهد کرد و رمزی هم تو فکر گرفتن جون یه آدم معروف دیگه، گل خواهد زد.
کونته برای اثبات خودش به فوتبال و قهرمانی اینتر تلاش میکنه؛
۳-۵-۲ اینتر دوباره جذابیت خودش رو نشون میده؛
لائوتارو باز هم تو بغل لوکاکو گم میشه و
جملات تمسخر آمیز دوباره به سمت اشلی یانگ سرازیر میشه.
لاتزیوی اینزاگی شگفتی خودش رو حفظ خواهد کرد و پرواز عقاب ها تو آسمون سری‌آ ادامه‌دار خواهد بود.
گتوزو سرمربی ناپولی میمونه.
آتالانتا با گاسپرینی به بردهای پر گل و پیروزی‌های جذابش ادامه میده.
توتی و دِ روسی همچنان دو اسطوره های بزرگ رم به حساب خواهند اومد.
فساد گازیدیس تو میلان رفع نمیشه؛
غرور زلاتان کم نمیشه؛
اوضاع میلان درست نمیشه و نگاه حسرت بار ما فوتبالی‌ها به روزهای تاریخی میلان ادامه پیدا میکنه.
اتفاقات، شاید مسائل پیرامون یه پدیده رو تحت تاثیر قرار بدن، ولی در اصل موضوع تغییری ایجاد نمیکنن.
فوتبال، چند ماه دیگه، بعد از رفتن این ویروس لعنتی، مثل همیشه و قبل ادامه پیدا میکنه؛
درسته چند ماه دیگه، موهای از ته تراشیده مورینیو بلند میشه؛
درسته هری‌کین و سون از مصدومیت رها میشن؛
درسته مسی ۳۴ ساله میشه؛
درسته بازیکنهای بارسا که به بازی ناپولی نمیرسیدن، آماده رقابت میشن؛
شاید به واسطه قرنطینه، رونالدو صاحب فرزند دیگه‌ای بشه؛
شاید ریه های ساری به خاطر مصرف سیگار، سیاهتر از الان بشه؛
شاید پوگبا و بیل دست از بی‌نظمی‌ها و مصدومیت‌هاشون بردارن؛
ولی حس و حال فوتبال تغییر نخواهد کرد.
باید به این اتفاق، به چشم یک وقفه نگاه کرد که بعد از این استراحت چند ماهه، فوتبال بدون کوچکترین تغییری در ماهیتش، برای جبران غیبتش، جادوگرانه تر از قبل، روزهای هفته رو به تسخیر خودش در خواهد آورد.
کلوپ میگه
"اگه لغو مسابقات باعث میشه که حتی جون یک نفر سالم بمونه، ما دیگه فوتبال بازی نخواهیم کرد"
درسته آقای کلوپ؛
فوتبال برخواهد گشت، وقتی که دنیا سلامتی خودش رو بدست بیاره...
