طرفداری - سال 1910 در چنین روزی، ایتالیا اولین بازی فوتبال ملی خود را مقابل فرانسه انجام داد و 2-6 پیروز شد اما رقابت این دو کشور به خیلی پیش از این بازی برمی گردد. این تنها شروع رقابت ایتالیا-فرانسه در فوتبال بود.
ایتالیا در آن زمان با نظام پادشاهی اداره می شد و در سال 1946 حکومت این کشور به جمهوری تبدیل شد. با وجود پرچم سبز، سفید و قرمز ایتالیا، آنها به دلیل رنگ خاندان سلطنتی حاکم در ایتالیا، با پیراهن آبی بازی می کردند. البته اولین دیدار آنها مقابل فرانسه با پیراهن سفید برگزار شد و خروس ها آبی پوشیده بودند. فرانسوی ها می گفتند ایتالیایی ها به خاطر همان چشم و هم چشمی که همیشه بین این دو کشور وجود داشت، پیراهن اول خود را به رنگ آبی در آورده اند. بعضی ها می گفتند ایتالیا ابتدا سفید پوشید اما وقتی دید پیراهن آبی فرانسه خیلی زیباست، پیراهن آبی انتخاب کرد اما واقعیت این بود که رنگ آبی به دلیل خاندان سلطنتی ایتالیا بود و حتی تلاش های موسولینی برای تغییر رنگ پیراهن این کشور به رنگ سیاه و سپس بعد از تشکیل جمهوری در این کشور نیز سودی نداشت و با اصرار مردم، رنگ آبی روی پیراهن تیم های ورزشی باقی ماند.
15 می 1910 دو کشور همسایه و اصطلاحا پسرعمو، در شهر میلان به مصاف هم رفتند. اومبرتو مه آتزا که نسبتی با جوزپه مه آتزای افسانه ای نداشت، ایتالیا را با سیستم 2-3-5 در آن دیدار به میدان فرستاد؛ سیستمی که در آن سال ها بین تیم های فوتبال معمول بود.
فرانسه در واقع 6 سال پیش از آن تیم ملی فوتبالش را تشکیل داده بود. اولین گل تاریخ تیم ملی ایتالیا توسط پیترو لانا، مهاجم آن زمان باشگاه میلان به ثمر رسید و لانا در آن شب هتریک کرد. دو تیم از آن زمان تاکنون جمعا 6 بار قهرمان جهان شده اند که سهم ایتالیا 4 و فرانسه 2 عنوان بوده است. در بازی های رو در رو، ایتالیا 18 بار پیروز شده و فرانسه 11 بار. اما بیایید به طور دقیق تر به رقابت عجیب بین دو کشور ایتالیا و فرانسه بپردازیم. دیدار که در اروپا به آن دربی اروپا می گویند.
نام رابطه ایتالیا و فرانسه در یک کلام، رابطه عشق-نفرت است. از همان دوره ناپلئون بناپارت و حتی پیش از آن، رابطه ایتالیا و فرانسه عجیب بود. آنها همسایه هم بودند و فرهنگ مردم دو کشور خیلی شبیه به هم بود. در حالی که همیشه اختلاف نظرهایی وجود داشت، اما مردم دو کشور با اکراه، غذا، شراب، هنر یکدیگر را تحسین می کردند و تلاش می کردند از دیگری تقلید کنند تا کم نیاورند. در واقع حتی اگر دوران امپراطوری روم را پشت سر بگذاریم، پیوند دو کشور به دلیل منطقه ساووی در بین قرن 11 تا 14 میلادی است که بخشی از شمال ایتالیا، جنوب فرانسه و همچنین قسمتی از سوئیس را در برمی گرفت. آنها یک کشور بودند و با یک حاکمیت اداره می شدند. هنوز هم خیلی ها در اروپا به آن منطقه، ساووی می گویند.
پس از آن نیز، رابطه این دو کشور مانند دو خویشاوندی بوده که با حسادت از هم تعریف می کنند. هر چقدر هم که مردم این دو کشور این مساله را انکار کنند، در ذات خود یکدیگر را دوست دارند اما در عین حال هرگز نمی خواهند از دیگری عقب باشند و همیشه نگاه ویژه ای به یکدیگر دارند.
به دیدارهای آنها در فوتبال بر می گردیم. ایتالیا در آن روز به دلایل نامعلوم در اولین دیدارش با پیراهن سفید به میدان رفت و عجیب بود که نیمی از بازیکنان شورت ورزشی سفید و نیمی مشکی داشتند.
دیدارهای تاریخی بین این دو کشور در فوتبال کم نبوده است. سال 1938، آتزوری دومین قهرمان جهان را به دست آورد و نکته عذاب آور برای فرانسوی ها این بود که بازی ها در خاک فرانسه برگزار می شد و ایتالیا در مرحله یک چهارم نهایی با نتیجه 3-1 فرانسه را شکست داد و پس از شکست برزیل در نیمه نهایی و مجارستان در فینال، باز هم قهرمان جهان شد. شرایط وقتی پیچیده تر می شد که ایتالیا، ایتالیای موسولینی بود و پس از آن در جنگ جهانی نیز فرانسه با همسایه های خود در یک جبهه نبودند و دشمن به حساب می آمدند. سال 1978، آنها در جام جهانی آرژانتین به مصاف هم رفتند و ایتالیا در مرحله گروهی 2-1 پیروز شد. دو تیم در جام جهانی 1986 مکزیک هم به مصاف هم رفتند و با درخشش میشل پلاتینی، فرانسه 2-0 پیروز شد و با شادی وصف نشدنی ایتالیا را به خانه فرستاد.
در جام جهانی 1998 فرانسه، این کشور موفق شد در مرحله یک چهارم نهایی در ضربات پنالتی ایتالیا را حذف کند و اولین قهرمانی جهان را در خاک خودش جشن بگیرد. یورو 2000 برای ایتالیایی ها فاجعه بار بود. آنها در فینال روتردام مقابل فرانسه قرار گرفتند و در حالی که تا آخرین لحظات 1-0 جلو بودند، گل سیلوین ویلتورد در ثانیه های پایانی وقت های تلف شده نیمه دوم کار را به تساوی کشاند و گل طلایی دیوید ترزگه، امید ایتالیا را نابود کرد.
6 سال پس از کابوس روتردام هلند، این رابطه مریض عاشقانه در جام جهانی 2006 آلمان و در فینال ادامه پیدا کرد و احتمالا همه شما شرح ماجرا را از برخورد زیدان با ماتراتزی و قهرمانی ایتالیا در ضربات پنالتی می دانید.
دو سال بعد، دو تیم در آخرین بازی مرحله گروهی یورو 2008 به مصاف هم رفتند و شرایط طوری بود که هر کدام که پیروز می شدند، صعود می کردند. ایتالیا با گل های پیرلو از روی نقطه پنالتی و دنیله ده روسی 2-0 پیروز و راهی مرحله بعد شد. آتزوری در مرحله حذفی در ضربات پنالتی از اسپانیا شکست خورد اما بعد از پیروزی مقابل فرانسه در مرحله گروهی، جیجی بوفون گفت:
شکست دادن فرانسه بهترین راه برای عذرخواهی از هوادارانمان بود.
توماسو پلیتزاری، نویسنده ایتالیایی در این مورد می گوید:
اصلا رقابت یا دربی به نام ایتالیا-فرانسه وجود ندارد. از نظر ایتالیایی ها، فرانسه یک تیم فوتبال نیست. برای ما ایتالیایی ها، لیگ فرانسه اصلا وجود ندارد. درست است که بازی های آن برگزار می شود و یا شاید حتی از تلویزیون پخش شود اما اینجا هیچکس به آن اهمیت نمی دهد. وقت هایی که به ندرت فرانسوی ها از ما ایتالیایی می برند، حس می کنیم یک سگ ما را گاز گرفته است!
البته فرانسوی ها از قدیم با استان پیمونته یا شهر تورین ایتالیا روابط خوبی داشته اند. از زمان حکومت خانه ساووی که پایتخت آنها تورین و سپس فلورانس بود و بخشی از شمال ایتالیا و جنوب فرانسه یک کشور به حساب می آمدند، شاید بتوان گفت فرانسوی ها، دشمنی چندانی با اهالی پیمونته یا شهر تورین ندارند. به عنوان مثال یوونتوس هواداران زیادی در فرانسه و مخصوصا جنوب این کشور دارد زیرا گذشته از همسایگی جغرافیایی، بزرگانی مانند زیدان، دشان، پلاتینی و خیلی های دیگر در این تیم بازی کرده اند. زمانی که دو سال پیش از زیدان در مورد برخوردش با ماتراتزی سوال شد، جواب داد:
آن اتفاقات مربوط به گذشته است اما به هر حال برای من ایتالیا فقط در تورین خلاصه می شود.
در سوی مقابل هم ایتالیایی ها اکثر اوقات در کتاب ها و رسانه های خود، هنگام خطاب قرار دادن فرانسه می گویند: "پسرعموهای فرانسوی". یا لاریپابلیکا پیش از فینال 2006 در تیتر اول خود نوشت:
زیدان، ما اینجاییم؛ یک فینال مقابل دوستان قدیمی
اما می توانید رابطه آنها را تصور کنید؟ لحظه ای با هم برادر و پسرعمو هستند و وقتی مقابل هم قرار گرفتند، روابط کاملا تیره و تار می شود. فرانسوی ها زیدان را به خاطر ضربه به شکم ماتراتزی تحسین کردند و هیچکس او را مقصر ندانست. پیره میلزا، تاریخ نویس فرانسوی در این مورد می نویسد:
در فرهنگ فرانسوی، ایتالیایی ها با حیله گری مترادف هستند. یک ایتالیایی، کسی است که بدون آنکه دیده شود، چاقو از پشت به بدن شما می زند.
یا ویلیام گالاس پس از آن بازی گفت:
وقتی تیمی با شایستگی برنده می شود، من آن را قبول می کنم اما آنها با حیله گری برنده شدند. وقتی بازیکنانی مانند ماتراتزی را می بینید، دوست دارید آنها را کتک بزنید. آنها حیله گر هستند. چه می توان گفت؟ آنها ایتالیایی هستند.
یک هفته پس از آن فینال، مجله Journal du Dimanche در رای گیری خود، از فرانسوی ها خواست به محبوب ترین چهره فرانسوی رای بدهند و زیدان به عنوان نفر اول شناخته شد. همچنین با وجود آنکه زیدان به هر حال از بازی های ملی خداحافظی می کرد، زمانی که محرومیت او از سوی فیفا 3 جلسه و محرومیت ماتراتزی دو جلسه اعلام شد، ایتالیایی ها برآشفته شدند. پائولو مالدینی که حتی در جام جهانی 2006 حضور نداشت و از فوتبال ملی خداحافظی کرده بود، بعد از این اتفاق گفت:
برای اولین بار است که یک بازیکن به دلیل صحبت هایش در زمین فوتبال محروم می شود. از نظر من این دو دلیل دارد. اول اینکه ماتراتزی ایتالیایی است و دوم اینکه می خواستند رفتار اشتباه یک قهرمان بزرگ را توجیه کنند.
جیجی بوفون هم در حمایت از ماتراتزی گفت:
شاید مسئولان فیفا ترجیح می دادند یک تیم دیگر قهرمان شود!
دیدیه دشان که سال ها در یوونتوس توپ زد، در مورد رقابت این دو کشور می گوید:
ما همسایه هستیم و فرهنگ مشابهی داریم. خیلی از فرانسوی ها و ایتالیایی ها خویشاوندانی در کشور مقابل دارند. بله یک رقابت بین ما وجود دارد و توضیح دادن آن سخت است.
