متاسفانه مدت ها است تیم ملی هم صحنه کل کل و کری خوانی های رنگی هواداران فوتبال و حتی برخی مواقع پیشکسوتان شده است. اختلافاتی که با درگیری های لفظی کارلوس کی روش، برانکو ایوانکوویچ و دیگر مربیان فوتبال ما آغاز شد. نه می خواهیم دنبال مقصر بگردیم، نه می خواهیم نقد کنیم، چه کی روش، چه برانکو، چه اسکوچیچ، چه هوادار و چه فدراسیون، قصد نقد و مقصر جلوه دادن هیچکدام را نداریم. فقط دلمان برای تیم ملی و بازیکنانش، مردم و مملکت، و فوتبال می سوزد.
به گزارش طرفداری، از رفتن کی روش و برانکو از ایران زمان زیادی می گذرد. پرسش اینجاست هواداران فوتبال تا چه زمانی باید بر سر این دو مربی بجنگند؟ تعارف نداریم، تیم ملی ایران اردوی تدارکاتی و بازی های دوستانه مناسبی برای چهار بازی باقی مانده از مرحله دوم مقدماتی جام جهانی نداشت. با این وجود، دو بازی خوب را پشت سر گذاشتیم و بچه های تیم ملی مقابل بحرین دست به کاری تاریخی زدند. درست است بحرین حریف قدری نبود، درست است بازیکنان ما یک سر و گردن از رقیب بالاتر بودند اما بحرین در منامه همیشه گربه سیاه ما بوده و این پیروزی دلچسب آفرین و ماشاالله داشت. انصافا، از سوت پایان بازی تا الان، آنقدر که جنگ و دعوای هواداران کی روش - برانکو و حاشیه دیدیم، بحث فنی درباره عملکرد تیم ملی داشتیم؟ ستایش از ملی پوشان مان داشتیم؟
غیر ممکن است به محتوایی، توییتی، پست اینستاگرامی درباره تیم ملی مراجعه کنی و کامنت های جنگ و دعوا نبینی. تفاوتی ندارد تیم ملی چه نتیجه ای بگیرد، با ویلموتس می باختیم هواداران کی روش حمله می کردند، با اسکوچیچ بردیم مخالفان او حمله می کنند. این دعوای پینگ پنگی تا کی قرار است ادامه پیدا کند؟
علی کریمی یک روز چند جمله درباره تیم ملی گفت که دستمایه طنز و خنده بسیاری شد. اما بخشی از صحبت های او را بازنویسی می کنم:
اگر تیم ملی قهرمان شود، تیم ملی ایران قهرمان می شود، کارلوس کی روش قهرمان نمی شود. مربیان خارجی می آیند و می روند، مهم تیم ملی است که برای ما می ماند. برای تمام ایرانی ها می ماند.
به این صحبت ها می خندید؟
کی روش و برانکو هر یک به نحوی به فوتبال ایران خدمت کردند، دستمزدشان را گرفتند و رفتند. با پیروزی تیم ملی کی روش و برانکو بیشتر شاد می شوند یا مردم ایران؟ مردمانی که هر یک با مشکلات کوچک و بزرگ دست و پنجه نرم می کنند. شرایط اقتصادی و اجتماعی سختی را پشت سر می گذرانیم. اضافه گویی نمی کنم، کیست که نداند در چه دوران سختی هستیم. ما مردم دلخوشی های کوچک داریم و تیم ملی یکی از همین دلخوشی ها است، اما دلخوشی مشترک!
به جز موفقیت تیم ملی، کدام اتفاق سهل الوصول می تواند دل مردم را شاد کند؟ بزرگ ترین شادی دهه های اخیر مردم ایران صعود تیم ملی ایران به جام جهانی 98 بود. در تمام این سال ها شادی داشته ایم ولی کدام بیشتر در خاطرتان مانده؟ معلوم است که صعود به جام جهانی 2006، 2014 و 2018.
این تیم ملی، تیم ملی ما است. موفقیت و لذت پیروزی هایش بیش از همه برای ما مردم و تاریخ ما می ماند، نه کی روش، نه برانکو و نه اسکوچیچ. فوتبال برای آن ها حرفه است، احتمالا حرفه ای که به آن عشق می ورزند. فوتبال برای ما چطور؟ خود عشق است!
مقصر دعواها و نگاه رنگی به تیم ملی و جنگ های لفظی هرکه بود، کاری نداریم. لطفا امروز تمامش کنیم و اگر قرار است تیم ملی ما موفق شود، همه با هم از موفقیتش لذت ببریم. اگر قرار به حمایت است، همه با هم از بچه های تیم ملی حمایت کنیم. تیم ملی خط کشی ندارد. پیروزی و شکست تیم ملی را ابزار کل کل و جنگ و دعوا نکنیم. هموطن هستیم، دنبال آتو از هم نباید بگردیم. موفقیت ما در گرو یکدل و متحد بودن مان است.
بزرگ ترین دلخوشی مشترک ایرانیان را عرصه دعوا نکنیم.
