داستان شهری با میراث متمایز و قوی و فراز و نشیب های باشگاه فوتبال آن . با سالهای فوتبال برتر و به دنبال آن سقوط و آشفتگی مالی ، تجزیه - و سپس تولد دوباره. همه اینها و همیشه با پشتوانه ای از حمایت پرشور هواداران ، بازیکنان وفادار و هویت قوی .
در ساحل غربی ایتالیا در منطقه توسکانی ، شهر بندری لیوورنو را می توان یافت . شهری عمیقا تاریخی ، و به بیان ساده ، عمیقا سیاسی . این شهر تغییرات زیادی را تجربه کرده است ، و همینطور باشگاه فوتبالش . سال های اخیر برای باشگاه فوتبال این شهر که اکنون به Unione Sportiva Livorno تغییر نام داده ، همه چیز ارمغان داشته ، جز مهربانی . آینده نزدیک آنقدرها هم روشن به نظر نمی رسد - ترکیبی از مشکلات مالی و مالکیت بی تاثیر.
لیوورنو هنوز تا به امروز یک شهر بندری مهم ایتالیا و دارای اهمیت اروپایی است. ارتباطات تجاری ایتالیا از طریق دریای مدیترانه و از این بندر ایجاد می شود و بسیاری از گردشگران هنگام تعطیلات تفریحی خود به لیوورنو می رسند. با این حال ، اکثریت زیادی از این شهر عبور می کنند تا بتوانند به فلورانس یا پیزا برسند .
اول ، بافت تاریخی شهر : مدتها لیوورنو یک زیستگاه رو به پیشرفت بوده است . از زمان حکمرانی قلمرو فلورانس توسط House of Medici ، لیورنو تغییرات زیادی را متحمل شده است در حالی که همیشه یک مکان توریستی و مهمان نواز مانده است.
House of Medici ، شهر بندری را از یک شهرک ساحلی عجیب و غریب به یکی از قطب های پررونق اروپا تبدیل کردند.
قوانین اجازه می داد تا این شهر تبدیل به یک منطقه آزاد با یک بازار تنظیم شده شود ، به علاوه همه اینها اجازه آزادی مذاهب هم داده شده بود . این امر برای بسیاری از اقوام ، از جمله یونانیان ، ایرانیها ، مهاجران یهودی و بسیاری دیگر ، جاذبه ای عظیم بود. علاوه بر این ، از آنجا که تفتیش عقاید در اسپانیا هنوز وجود داشت و متوقف نشده بود ، لیورنو - در آن سوی دریای شهر بارسلونا - حقوق بیشتری به یهودیان می داد و آنها را تشویق می کرد تا به لیورنو سفر کرده و به تقویت اقتصاد شهر کمک کنند .
لیوورنو در حال پیشرفت بود و به یکی از تحصیلکرده ترین شهرهای اروپا تبدیل شده بود . دانشمندان از آنجا بازدید می کردند ، تجارت مداوم در سراسر جهان ادامه می یافت و بندر لیوورنو به قدرتمندترین شهر منطقه توسکانی تبدیل شد. تا اواسط قرن نوزدهم و ورود ناپلئون و جنگهای انقلابی فرانسه .
اقتصاد این شهر با وارد شدن این شهر به پادشاهی ایتالیا ، آسیب شدیدی را متحمل شد و حدود 50 سال بعد و از دست دادن استقلال اقتصادی ، ضربه بیشتری به پیکره این شهر وارد کرد.
اهمیت این شهر به عنوان یک منطقه تجاری ممکن است از بین رفته باشد ، اما سیاست ها و اعتقاداتی که در هسته آن قرار دارند و لیوورنو را تعریف می کنند ، هرگز از بین نرفته اند.
در حقیقت ، سیاست اجتناب ناپذیر است.
آنتونیو گرامشی ، یکی از اعضای بنیانگذار حزب کمونیست در ایتالیا ، با الهام از آنچه در روسیه اتفاق افتاده بود این حزب را در این شهر تأسیس کرد . تاسیس حزب کمونیست در سال 1921 ، یعنی شش سال پس از تأسیس A.S. Livorno Calcio بود . اعتقادات سیاسی که در آن زمان احساس می شد ، امروزه نیز از طریق این باشگاه و شهر بسیار مشهود است . تا همین اواخر ، شهرداران لیوورنو همه یا عضو حزب کمونیست بوده اند ، یا اعضای سابق آن .
لیوورنو در حالت کلی یک شهر سرکش است که حتی بنیتو موسولینی برای تصرف آن تلاش کرده و در کشمکش بوده است . این اعتقادات است که آنها را محکم نگه داشته و از طریق باشگاه فوتبال نیز بر آنها تأکیدمی شود . رقابت دیرینه با لاتزیو اغلب به عنوان نماد وفاداری های سیاسی یاد می شود . اختلافات از نظر سیاسی به مرور زمان بارزتر شد و با بازگشت لیوورنو به سری آ به بالاترین حد رسید . جایی که لیوورنو توانست مقابل تیم های ثروتمندی که در یکی از تجاری ترین لیگ های جهان رقابت می کنند ، قرار بگیرد و بازی کند .
خانه یعنی Stadio Armando Picchi . از سال 1933 . در ابتدا با نام Stadio Edda Ciano Musolini ، دختر موسولینی شناخته می شد ، اما پس از پیروزی متفقین آمریکایی ها آن را به "ورزشگاه یانکی" تغییر نام دادند .
بعدها ، به نام آرماندو پیچی ( فوتبالیست معروف متولد لیورنو ) شناخته شد. این ورزشگاه از ورزشگاه های میزبان جام جهانی 90 ایتالیا نبود ام ،گرچه همین امر به لیوورنو اجازه داد تا ورزشگاه را حفظ کرده و آن را با همان قدمت به چیزی خاص تبدیل کند. اصلاحاتی طی چند سال تا سال 200 در ورزشگاه اتفاق افتاد و ورزشگاه را به مکان مناسب تری برای سری A تبدیل کرد .
آرماندو پیچی را می توان دیگی از سر و صدا و اشتیاق در نظر گرفت . مخصوصا زمانی که گروههای طرفداری سرودهای کمونیستی خود ، مانند "بلا چاو " ( که اخیراً در سریال "money heist " استفاده شده است ) را میخوانند. مشهور است که طرفداران بنرهای جشن ، پرچم ها و لباس های مربوط به چهره های چپ رادیکال مانند لنین ، استالین و چه گوارا را خودشان تولید کرده و به استادیوم می آورند .
وجود چکش ، داس ، پرچم های فلسطین و موارد مشابه هنگام مشاهده محیط زمین ، یک منظره غیر معمول نیست. این باعث شده است که با سایر باشگاه های ضد فاشیست مشهور ، مانند المپیک مارسی و AEK آتن ، حتی گلاسکو سلتیک ، دوستی ایجاد شود.
نه تنها هواداران بلکه بازیکنان نیز باورهای خود را بیان می کنند ، به ویژه کریستیانو لوکارلی . لوکارلی یکی از اعضای گروه Brigate Autonome Livornesi (گروه اولتراس) بود و مرتباً نماد کمونیستی مشت بلند شده را برای طرفداران نمایش می داد ، در حالی که لباس زیری با صورت گوارا روی آن پوشیده بود و اعتقادات سیاسی خود و مردم را بیان می کرد .
لوکارلی با عشق شدید به لیوورنو و خالکوبی هایی از لوگو باشگاه بر روی بازوی خود ، در سال 2003 به باشگاه بازگشت و این تیم را به سری آ رساند و به تیمش فرصت داد تا در اروپا رقابت کند ، در حالی که پیشنهاد تیم های بزرگ را رد کرد . و به باشگاه شهر زادگاه خود وفادار ماند .
او در سال 2007 باشگاه را ترک کرد و سپس قرضی در سال 2009 به باشگاه بازگشت که فصلی ناموفق بود . بعد از آن یک دوره متوسط دیگر به عنوان سرمربی . سرانجام در سال 2018 پس از شروع ضعیف فصل سری B ، از سرمربی گری اخراج شد . با این حال ، لوکارلی نمادی است از همه آنچه لوورنو در مورد آنهاست .
متأسفانه ، آلدو اسپینلی ، رئیس سابق ، به نظر نمی رسید که اشتیاقی به درخشش دوباره لوورنو داشته باشد . تحت مالکیت اسپینلی ، لیورنو موفق شد از سری C به سری A صعود کند ، طعم بازی در رقابت های اروپایی را بچشد .
با این حال ، پس از سقوط و شروع سال های بحرانی ، اسپینلی شروع به فروش باشگاه کرد. بسیاری از تلاش های ناموفق برای احیا باشگاه رخ داد . در سال 2020 باشگاه در نهایت فروخته شد ، اگرچه بدبختی ها و بحران ها قبلاً احساس شده بود . ورود به سری D بدترین خبر نبود. در ژوئن 2021 ، باشگاه وارد انحلال شد . پس از اینکه پیشنهاد 1 میلیون یورویی خرید باشگاه توسط ابتکار هواداران رد شد .
این باشگاه بودجه لازم برای رقابت در سری D ( لیگ آماتور ) را نداشت و قبل از دریافت پیشنهاد سرمایه گذاری جدید و تغییر نام به Unione Sportiva Livorno ، وارد انحلال شد. اگرچه در حال حاضر در سری Eccellenza (دسته پنجم) شرکت می کند ، اما برای فصل 2021-22 ، در میان این همه بدبختی و تاریکی ، امیدی وجود دارد که باشگاه شاید روزی احیا شود .
باشگاه قبلاً اینجا بوده است . در این لیگ . در اوایل دهه 1990 . و از آن ، پس از یک دوره طولانی ، آنها دوباره جای پای خود را پیدا کردند و در بین بزرگترین نام های فوتبال ایتالیا قوی شدند . باشگاه اکنون توسط ایگور پروتی مدیریت می شوند - یکی دیگر از نمادهای باشگاه که دو بازی در لیورنو داشت .
پروتی لیوورنو را درک می کند ، او می داند که باشگاه برای مردم چه معنایی دارد و با هواداران اشتیاق این را دارد که جایگاه لیورنو را دوباره به عنوان یک باشگاه برتر بدست آورد - چیزی که در دهه 1940 وجود داشت .
لیورنو هویتی قوی از خود نشان داده و می دهد . لیوورنو از دل فرهنگ بیرون آمده . هسته ای به نام اعتقادات باشگاه و شهر را دور هم جمع کرده است - اعتقاداتی که در طول قرن ها و آشفتگی ثابت بوده . در حال حاضر ، در حالی که Unione Sportiva Livorno به دنبال بازیابی ثبات است ، این شور و اشتیاق باید بیش از هر زمان دیگری وجود داشته باشد .
منبع : BreakingTheLines
