رضا رضایی منش، متولد 12 تیر 1349 که سال ها در فوتبال باشگاهی و ملی ایران و تیم های مختلف توپ زد. او در حضور افشین پیروانی، رضا شاهرودی، خداداد عزیزی، جواد منافی، یحیی گل محمدی، بهزاد داداش زاده، حسین خطیلی، میرشاد ماجدی و ... کاپیتان تیم ملی امید ایران بود. همچنین طی سال های 67 تا 77 در تیم ملی بزرگسالان ایران حضور داشت.
رضایی منش در فوتبال باشگاهی نیز پیراهن تیم های دارایی، پاس، بهمن، گیلانگ سنگاپور و کلمنتی سنگاپور را به تن کرد. وقتی از رضایی منش پیش از آغاز تیم منتخب قرن درباره حضور در سنگاپور پرسیدیم، گفت:
آن سالها بازیکنان زیادی از ایران در فوتبال سنگاپور بودند. اکبر یوسفی، مجید نامجومطلق، حمید استیلی، خاکپور، علی منصوریان در این کشور بازی کردند. من تنها بازیکن ایرانی بودم که کاپیتان تیمم شدم.
به گزارش طرفداری، رضا رضایی منش تیم منتخب قرن خود را به شرح زیر انتخاب کرد.
دروازه بان:
به خاطر پشتکار و قابلیت های بالایش احمدرضا عابدزاده را انتخاب می کنم. البته ناصر حجازی هم عالی بوده است.
مدافعان:
نصرالله عبداللهی و نادر محمدخانی را انتخاب می کنم. نصرالله عبداللهی به خاطر تسلط بسیار بالا در آن مقطع و قدرت بازی خوانی بالایی که داشت و نادر محمدخانی هم سالها در کنارش بازی کردم. همان مشخصات عمو نصی را دارد به همراه ویژگی سرزنی بهتر که در یک نسل دیگر بود.
مدافع چپ:
مجبتی محرمی یک دفاع چپی که تخصص منحصر به فرد خود را داشت. سال ها مقابلش بازی کردم. دفاع چپ کلاسیک، باهوش، پرتوان، و همه فن حریف بود. هرچند دفاع چپ مطلق نبود و قابلیت بازی در چند پست را داشت.
مدافع راست:
الگوی خودم در فوتبال شاهین بیانی بود. من با علاقه ای که به شاهین بیانی داشتم دفاع راست شدم. همان خصوصیات مجتبی محرمی البته در سمت راست را داشت.
هافبک دفاعی:
اصلا استایل کریم باقری یک هافبک دفاعی تمام عیار بود. خصوصیات گلزنی و شوت های سنگینش هم که نیاز به گفتن ندارد.
هافبک چپ:
ابراهیم قاسمپور هم مربی و هم همبازی من در پاس بود. استمرارش در فوتبال و حضورش تا 44 سالگی در میدان کم نظیر است. 5 سال در کنارش بودم، نفهمیدم چپ پا است یا راست پا. آنقدر عالی بود که نمی شد باور کرد. وقتی سال 71 برای بازی جام بین قاره ای رفتیم، خبرنگار مصری با تعجب می گفت امکان ندارد همان قاسمپوری باشی که در الاهلی بازی می کرد. هوش بسیار زیاد و زندگی بسیار سالمی داشت. از او چیزهای زیادی یاد گرفتم. به نظرم او بهترین بازیکن ایران در جام جهانی 1978 بود.
هافبک راست:
مجید نامجو مطلق، یک هافبک راست کلاسیک، با خوش بسیار زیاد و تکنیک منحصر به فرد بود. بازیکنان کناری را به شکلی فوق العاده راه می انداخت. در حمله بی نظیر و سانترهایش عالی بود.
هافبک هجومی:
به نظر من علی کریمی یکی از 3 بازیکن برتر تاریخ فوتبال ما است. قدر خودش را ندانست. او توان بازی در تیم های بزرگ بیشتری هم داشت. می توانست بسیار بالاتر از بایرن مونیخ را ببیند. تکنیک منحصر به فرد عالی، قدرت بدنی بالا و توپ گیری فوق العاده داشت. در یک به یک ها به سادگی حریف را از پیش رو برمی داشت. اگر فکر امروز را داشت در فوتبال به بهترین ها می رسید.
مهاجمان:
علی دایی و حمید علیدوستی را بی هیچ تردیدی انتخاب می کنم. علی دایی احتیاج به تعریف ندارد. از صفر به 100 رسید، استمرار و مهارت در گلزنی، سخت کوشی و مبارزه اش عالی بود. او نماد فوتبال ایران است. در مقدماتی جام جهانی 1994 دوره ای طولانی با علی دایی همبازی بودم. در سالهای کودکی من حمید علیدوستی در فوتبال آلمان بود. یک مهاجم کلاسیک استثنایی، انسان شریف، زندگی فوتبالی سالم، واقعا چه از نظر شخصیتی و چه فنی فوق العاده بود. سالها از حضور در کنارش خاطره دارم. هم کنارش بازی کردم و هم روبرویش، هم در باشگاه هما و هم در سایپا...
رضا رضایی منش از علی دایی، علی کریمی و ابراهیم قاسمپور به عنوان سه بازیکن قرن یاد کرد. او همچنین در بخش مربی قرن رایش را به زنده یاد پرویز دهداری و کارلوس کی روش داد.
پیشکسوت باشگاه پاس علیرضا فغانی را بهترین داور قرن و پاس سال های 1369 تا 1371 را تیم قرن دانست:
پاس 69 تا 71 قهرمان آسیا و دو بار قهرمان لیگ ایران شد و به جام بین قاره ای رفت. از نظر من تیمی که داشتیم بهترین تیم قرن فوتبال ایران است.
در بخش پایانی رضایی منش رایش را به غلامرضا تختی، حسن یزدانی و حمید سوریان داد.
