مرور چند پرده از وضعیت کسالت بار لیگ برتر ایران
دروازبان تیم آبی پوش که چند مدتی نیمکت نشین شده بجای تمرین و ممارست بیشتر از سرمربی تیم قرمز تعریف میکند تا گوشه چشمی به وی داشته باشد.
سرمربی ای که ده سال پیش توانسته تیمش را قهرمان کند با نتایج معمولی همیشه جایش در نیمکت تیم های متمول رزرو است.
سرمربی درجه چندم که هیچ افتخاری در سطح جام رمضان نداشته و صرفا پیراهن یکی از دو تیم پایتخت را پوشیده به راحتی سرمربی تیم لیگ برتری شده و بعد نتایج ضعیف مکررا اخراج میشود و بین تیم های میانه جدول تا ته جدولی مشتری پر و پاقرص دارد.
تیمی که با شعار خصوصی سازی به یکی از ثروتمندترین افراد کشور سپرده میشود و از یک تیمی که بعنوان قطب جدید فوتبال ایران یاد میشد به تیمی تبدیل میشود که هر فصل از سال را با یک سرمربی جدید طی میکند و در شروع سه ماهه بعدی سال سرمربی جدید روی نیمکتش میبیند و در نهایت برای بقا میجنگد.
تیم شمالی که هرجای استانش دانه چمن بپاشی سریع سبز میشود زمین برای بازی ندارد و باید دست به دامان اصفهان و خراسان شود!
دو تیم پایتخت درگیر پیدا کردن زمین تمرین در حد کیفیت لیگ برتر هستند و برای استفاده از اموال خودشان باید دوندگی کنند. هرروز برای محکومیت های جدید مالی آماده باشند.
تنها هدف رسانه انحصاری پخش کننده مسابقات لیگ برتر تبلیغ های پیامکی با گزارشگان رنگارنگ خودباخته هست و برایش اهمیتی ندارد فلان تیمی که سالها حقش را خورده تا خرخره غرق در بدهیست!
