برگی از تاریخ جام جهانی، عنوان مطالب دنباله دار اختصاصی طرفداری است که کتاب تاریخ جام جهانی را ورق زده و مهم ترین اطلاعات و وقایع آن را مرور می‌کند و تا روزهای منتهی به جام جهانی 2022، در کنار شما خواهد بود.
اختصاصی طرفداری| چهارمین جام جهانی فوتبال بین 24 ژوئن تا 16 جولای در برزیل برگزار شد. این اولین جام جهانی پس از وقوع جنگ جهانی دوم بود، نه در سال 1942 و نه در سال 1946، هیچ رقابت ملی‌ای برگزار نشد. در سال 1946 تصمیم به ترتیب دادن یک جام جهانی جدید گرفته شد که کشور برزیل، به دلیل دور بودن از شرایط جنگ زدگی و جاری بودن آرامش در کشورش میزبان مسابقات شد.
شرکت‌کنندگان در جام جهانی 1950
پس از جنگ جهانی دوم، بخش اعظمی از اروپا ویران شده بود. فیفا برای یافتن کشوری علاقمند به فوتبال و آباد بعنوان میزبان با مشکلاتی روبرو شد، زیرا بسیاری از دولت‌ها معتقد بودند که منابع کمیاب آنها باید به مسائل حیاتی‌تر از رقابت‌های ورزشی اختصاص داده میشد.
جام جهانی به دلیل عدم علاقه محض جامعه بین المللی در خطر برگزار نشدن بود، تا اینکه برزیل در کنگره فیفا در سال 1946 پیشنهاد میزبانی این رقابت‌ها را ارائه کرد، منتها پیشنهاد کرد که مسابقات در سال 1950 برگزار شود. برزیل و آلمان پیشتازان پیشنهاد میزبانی جام جهانی 1942 بودند که لغو شد، از آنجایی که هر دو تورنمنت 1934 و 1938 در اروپا برگزار شده بود، اعضای فیفا عموماً موافق بودند که میزبانی جام 1942 به آمریکای جنوبی سپرده می شد. پیشنهاد جدید برزیل بسیار شبیه به پیشنهاد سال 1942 بود و به سرعت پذیرفته شد.
انگلیس بالاخره همرنگ با جماعت شد، اروگوئه از موضعش کوتاه آمد و اسپانیا هم از جنگ داخلی عبور کرد و در این رقابت‌ها شرکت کردند. فیفا پس از تعیین یک کشور میزبان، مدتی را به متقاعد کردن کشورها برای اعزام تیم‌های ملی خود به رقابت اختصاص داد. ایتالیا به‌عنوان مدافع عنوان قهرمانی و با قهرمانی در دو تورنمنت قبلی در سال‌های 1934 و 1938 مورد توجه و احترام ویژه‌ای قرار داشت. با این حال، تیم ملی ایتالیا به شدت ضعیف شده بود زیرا اکثر ترکیب اصلی آن تیم یک سال قبل از شروع مسابقات در فاجعه هوایی سوپرگا از بین رفتند. ایتالیایی‌ها در نهایت متقاعد شدند که در این مراسم شرکت کنند، اما با قایق سفر کردند، نه هواپیما.
اتحادیه فوتبال ژاپن به دلیل عدم پرداخت حقوق بازیکنان در سال 1945 به حالت تعلیق درآمد و فدراسیون فوتبال آلمان در سال 1945 منحل شد و در ژانویه 1950 مجددا راه اندازی شد، اما بدلایل سیاسی و جنگ، از حضور در جام جهانی محروم شدند.
برزیل (کشور میزبان) و ایتالیا (مدافع قهرمانی) به طور خودکار با 14 جایگاه باقیمانده راهی رقابت‌ها شدند. از تعداد ظرفیت باقی مانده، هفت جایگاه به اروپا، شش عدد به آمریکا و یک تیم هم به آسیا اختصاص یافت.
تلاش‌های فیفا کافی نبود چرا که باز هم چندین تیم از شرکت در جام خودداری کردند؛ مانند اتحاد جماهیر شوروی، چکسلواکی(فینالیست جام جهانی 1934)، مجارستان(فینالیست جام جهانی 1938) و یوگسلاوی.
آرژانتین، اکوادور و پرو به دلیل اختلاف با کنفدراسیون فوتبال برزیل کنار کشیدند و شیلی، بولیوی، پاراگوئه و اروگوئه به طور پیش فرض از آمریکای جنوبی واجد شرایط شدند. در آسیا، فیلیپین و اندونزی همگی عقب نشینی کردند و هند مستقیما به مسابقات راه یافت. در اروپا، اتریش با این ادعا که تیمش بیش از حد بی تجربه است، انصراف داد. همچنین بلژیک نیز از مسابقات مقدماتی انصراف داد و این انصراف ها به این معنی بود که سوئیس و ترکیه یک گام به حضور در جام نزدیک شدند.
هند هم پس سفر به برزیل و حضور در جام، بعلت هزینه‌های بالا و قادر نبودن به تأمین منابع اقتصادی، (حتی بازیکنانشان با پای برهنه بازی می‌کردند و فیفا به این خواسته تن نداد) از حضور در جام انصراف داد و آب سردی بر رویای یک ملت ریخته شد. فرانسه نیز به دلیل مسافت طولانی تا برزیل، علاقه‌ای به حضور در این جام نداشت.
پوستر رسمی و توپ مسابقات جام جهانی 1950
این توپ چرمی به دلیل داشتن بند بیرونی، برای ضربه زدن با سر کمتر خطرناک بود. در مدل‌های قدیمی‌تر، ممکن بود بازیکنان هنگام ضربه زدن با سر به توپ، آسیب جدی به سر خود وارد می‌کردند و حتی باعث خونریزی آنها میشد.
تیم‌های شرکت کننده در جام جهانی 1950
- بولیوی
- برزیل
- شیلی
- انگلستان
- فرانسه (خروج)
- هند (خروج)
- ایتالیا
- مکزیک
- پاراگوئه
- اسپانیا
- سوئد
- سوئیس
- ایالات متحده
- اروگوئه
- یوگسلاوی
مقام اول، دوم و سوم در جام جهانی 1950
- اروگوئه
- برزیل
- سوئد
گلزنان برتر در جام جهانی 1950
- آدمیر / برزیل (8 گل)
- اسکار میگز / اروگوئه (5 گل)
- آلسیدس گیگیا / اروگوئه (4 گل)
شهر‌ها و ورزشگاه‌های جام جهانی 1950
- ریودوژانیرو (ورزشگاه ماراکانا)
- سائوپائولو (ورزشگاه پاکائمبو)
- بلو هوریزونته (ورزشگاه استمبرو)
- کوریتیبا (ورزشگاه دوریوال بریتو)
- پورتو آلگره (ورزشگاه دوس اکالیپتوس)
- رسیف (ورزشگاه ایلها دو رتیرو)
میانگین حضور تماشاگران در جام جهانی 1950: 47432 نفر
قالب برگزاری مسابقات جام جهانی 1950
بازی گروهی که در سال 1930 مورد استفاده قرار گرفته بود، اما چهار سال بعد کنار گذاشته شد، دوباره به مرحله اجرا درآمد، ایده‌ی جام جهانی 1950 دو مرحله‌ای کردن بازی‌ها گروهی بود. از چهار گروه چهار برنده گروه به مرحله گروهی نهایی راه خواهند یافت و در یک گروه چهار نفره با هم به رقابت می‌پرداختند.
ورزشگاه فینال جام جهانی 1938
مسابقات در شش شهر برزیل و در شش استادیوم برگزار می شود. کشور میزبان یک ورزشگاه عظیم جدید برای این رویداد ساخته بود، بنام استادیوم ماراکانا با ظرفیت نزدیک به 200000 نفر که در نوع خودش یک رکورد محسوب میشد، اما در حال حاضر ظرفیتش کاهش یافته و تقریبا به 110000 نفر رسیده است. در سال 1992، سه نفر در این ورزشگاه فوت کردند و 50 نفر نیز زخمی شدند که باعث شد جایگاه ایستاده‌ی ورزشگاه بسته شود، ضمن اینکه این ورزشگاه میزبان هزارمین گل پله، اسطوره‌ی فوتبال برزیل بود.
گوشه‌ای از عظمت این ورزشگاه دویست هزار نفری
اتفاقات جام جهانی 1950
به دلیل غیبت فرانسه که انصراف داده بود، گروه 4 تنها شامل یک بازی بود. اروگوئه در این دیدار با نتیجه 8 بر صفر بولیوی را شکست داد و راهی آسان به مرحله حذفی پیدا کرد.
برزیل در آن زمان کشوری مرفه بود و به عنوان یک رقیب جدی برای قدرت های فعلی آمریکای جنوبی مانند اروگوئه و آرژانتین شناخته می شد. آنها با به ثمر رساندن 39 گل در هفت مسابقه، کوپا آمه‌ریکا 1949 را به شکلی بی نقص قهرمان شدند. مردم برزیل خوش بینی زیادی داشتند، اما پس از تساوی در بازی دوم مرحله گروهی مقابل سوئیس، هواداران سرزمین قهوه خشمگین شدند و فلاویو کاستو (سرمربی برزیل) برای خروج از ورزشگاه نیاز به اسکورت پلیس داشت. با این حال، تیم برزیل از گروه خود به دور نهایی صعود کرد. در مرحله گروهی دوم، هیچ تیم دیگری به اندازه برزیل (7-1 در برابر سوئد و 6-1 در برابر اسپانیا) قاطعانه پیروز نمی شد، و در این مرحله برزیلی‌ها خود را در اوج آسمان می‌دیدند. با این وجود در بازی فینال که برزیل برای قهرمانی جام جهان فقط به یک تساوی نیاز دارد، باخت.
در بازی برزیل و اروگوئه که حکم فینال را داشت، ماراکانا رسماً 173850 نفر ظرفیت داشت، اما تخمین زده شد که بیش از 200000 نفر در ورزشگاه حاضر بودند. پیروزی 2-1 اروگوئه، یک ملت را به سکوت برد، تیم ملی برزیل که همیشه با لباس‌های سفید بازی می‌کرده، پس از شکست مقابل اروگوئه دیگر هرگز با این رنگ به میدان نرفت.
فوتبال بریتانیا برای طولانی مدت در مقایسه با سایر کشورهای جهان، برتر به حساب می آمد. در دهه‌های گذشته، کشورهای دیگر گام‌های بزرگی را برداشته بودند و این زمانی اثبات شد که انگلیس سرانجام در جام جهانی بازی کرد. پس از یک پیروزی و دو شکست، انگلیس از دور گروهی کنار رفت و متوجه شد که واقعیت چیز دیگری است. نکته جالب این بود که برای نخستین بار در جام جهانی 1950 برزیل، بازیکنان در پشت پیراهن خود اعداد داشتند.
مرحله‌ی گروهی جام جهانی 1950
| گروه اول |
امتیازات |
| برزیل |
5 |
|
یوگسلاوی
|
4 |
| سوئیس |
3 |
| مکزیک |
0 |
| گروه دوم |
امتیازات |
| اسپانیا |
6 |
| انگلیس |
2 |
| شیلی |
2 |
| آمریکا |
2 |
| گروه سوم |
امتیازات |
| سوئد |
3 |
| ایتالیا |
2 |
| پاراگوئه |
1 |
| گروه چهارم |
امتیازات |
| اروگوئه |
2 |
| بولیوی |
0 |
مرحله‌ی نهایی جام جهانی 1950
| گروه نهایی |
امتیازات |
| اروگوئه |
5 |
| برزیل |
4 |
| سوئد |
2 |
| اسپانیا |
1 |
جام جهانی 1950 شامل 22 بازی بود که در آن 88 گل (4 گل در هر بازی) به ثمر رسید. هیچ بازیکنی در طول مسابقات اخراج نشد.برزیل، اسپانیا، سوئد و اروگوئه موفق شدند در گروه‌های خود صدرنشین شوند. آنها در دور دوم که شامل یک گروه چهار تیمی بود، با یکدیگر بازی کردند. آخرین بازی، بین اروگوئه و برزیل، تعیین کننده قهرمان بود. در این مرحله، تیم میزبان تنها به یک تساوی نیاز داشت تا پیروزی مسابقات را تضمین کند. این مسابقه در ورزشگاه ماراکانا برگزار شد و با 199854 تماشاگر به عنوان یکی از کلاسیک ترین فینال های جام جهانی شناخته شد. دویست هزار تماشاگر نتوانست کمکی به آنها بکند. پس از برتری تیم میزبان، اروگوئه در نیمه دوم دو گل به ثمر رساند و برنده مسابقه و قهرمان مسابقات شد.
اروگوئه که تصمیم گرفته بود در مسابقات 1934 یا 1938 شرکت نکند، دومین عنوان خود را از بین دو شرکت به دست آورد و مهاجم آنها به اولین بازیکن جام جهانی تبدیل شد که در تمام بازی هایی که انجام داد گلزنی کرد.
ترکیب دو تیم برزیل و اروگوئه در جام جهانی 1950
پس از جنگ جهانی دوم و این وقفه‌ی طولانی، همچنان سرمربیان علاقمند به استفاده از این چینش سراسر هجومی بودند.
کاپیتانی که جام جهانی 1950 را ندید
ویلاپلان در جام جهانی 1930 کاپیتان محبوب فرانسه بود و در جنگ جهانی دوم هم به مردی نفرت انگیز تبدیل شد که هر شهروند فرانسوی آرزوی تیرباران کردنش را داشت؛ زمانی که جنگ جهانی دوم تمام شد و دنیا در جستجوی آرامش بود، او اولین جام جهانی پس از جنگ را ندید.
او برای آنتیب در اولین قهرمانی حرفه ای فرانسه در سال های 1932-1933 بازی کرد. لیگ به دو بخش شمالی و جنوبی تقسیم شد که هر بخش از ده تیم تشکیل شده بود. آنتیب در بخش جنوبی در صدر جدول قرار گرفت و برای قهرمانی با لیل از شمال بازی کرد. آنتیب در این مسابقه و لیگ فرانسه پیروز شد اما پس اثبات تبانی، عنوان قهرمانی‌اش پس گرفته شد. مدیر لیل مادام العمر محروم شد، اما ویلاپلان، که به شدت مشکوک بود، تنها با یک جریمه کوچک مواجه شد. او سپس برای فصل 34–1933 به نیس پیوست. پس از از دست دادن علاقه به حرفه خود و تبدیل شدن به یک ورزشکار معمولی، او آخرین تلاش خود را برای احیای حرفه خود با باشگاه بوردو انجام داد، اما او فصل را در زندان به پایان رساند، زیرا یک رسوایی به بار آورد، او دائما در مسابقات اسب سواری شرط بندی می کرد و همین امر کار دستش داده بود.
در آغاز جنگ جهانی دوم، ویلاپلان درگیر بازار سیاه پاریس و درگیری با جمعیت یهودی محلی شد. او در سال 1940 به دلیل داشتن اجناس مسروقه به دو ماه حبس محکوم شد. به دلیل سابقه جنایی خود، مورد توجه سازمان فرانسوی کارلینگ قرار گرفت، سازمانی که توسط دفتر اصلی امنیت رایش آلمان برای انجام عملیات ضد شورش علیه مقاومت فرانسه تشکیل شده بود. این گروه که از جنایتکاران تشکیل شده بود، در جامعه به گشتاپوی فرانسوی معروف بود. این مرکز به طور مشترک توسط دو گنگستر پاریسی، هانری لافونت و پیر بانی اداره می شد. اعضا از تخصص جنایی خود و شبکه های کار برای سرویس های امنیتی نازی در فرانسه استفاده می‌کردند.
در سال 1942، او پاریس را به مقصد تولوز ترک کرد تا از دست آلمانی‌ها فرار کند. هم تیمی سابقش لوئیس کازال برای او مدارک هویتی جدیدی به دست آورد و او به پاریس بازگشت. الکساندر در سال 1943 به دلیل سرقت مقداری سنگ های قیمتی دستگیر شد و در اردوگاه کامپینی زندانی شد، اگرچه لافونت موفق به آزادی او شد.
ویلاپلان سپس راننده پیتر بانی شد و سپس در سال 1944، رئیس یک سازمان جنایتکار متشکل از مهاجران شمال آفریقا که از طریق فعالیت‌های ضد مقاومت با نازی‌ها همکاری می‌کردند، شد. شخصیت خشن سربازانش لقب «اس اس محمد» را برای او به ارمغان آورد، او به یک قاتل تبدیل شده بود، یهودی‌ها را در مقابل خانواده‌شان میکشت، یهودی‌ها را می‌کشتند تا از سمت نازی‌ها خرده‌ای به کارهایشان گرفته نشود، چون پاریس در دست نازی‌ها افتاده بود.
_d4ym.jpeg)
بالاخره در سال 1944 پاریس پس گرفته شد و او در 1 دسامبر 1944 به دلیل دست داشتن مستقیم در حداقل 10 قتل به اعدام محکوم شد. او در 26 دسامبر 1944 در فورت دو مونتروژ توسط جوخه تیراندازی اعدام شد، مردی که کاپیتان فرانسه بود، اما ظاهرا فرانسوی نبود.
