طرفداری | لیورپول در بازی با برنتفورد، با باخت 2-0 در نیمه اول به رختکن رفت. سه تعویض انجام شد، الکس اوکسلید چمبرلین روی سانتر عالی ترنت الکساندر آرنولد گل زد و به محض زده شدن گل قرمزها، معلوم نبود در پایان بازی چه نتیجه‌ای رقم میخورد.
شکستن قلب هواداران حریف، کاری است که تیم‌های بزرگ انجام می‌دهند اما لیورپول مقابل برنتفورد نتوانست و در نهایت 3-1 باخت. این شکست باعث بروز پرسش‌های زیادی شده که این مهم‌ترین آن‌ها است؛ چه بر سر هیولاهای ذهنیت آمده است؟
هیولاهای ذهنیت، اصطلاحی است که یورگن کلوپ پس از پیروزی فصل گذشته مقابل چلسی در فینال FA Cup با اشاره به کامبک 4-3 مقابل بارسلونا در لیگ قهرمانان فصل 19-20189 به کار برد. شش بازیکن از تیم سال گذشته در بازی برنتفورد حضور داشتند و هیچ‌کس نتوانست به اندازه جوردن هندرسون، تیم را تهییج کند. یکی از دلایلی که هندرسون توسط تمام سرمربیانش مورد تحسین قرار می‌گیرد، همین قدرت رهبری‌اش در زمین است؛ در فوتبال انگلیس تعداد بازیکنانی که در زمین فریاد بزنند خیلی زیاد نیست.
لیورپول در بازی با برنتفورد به خصوص در نیمه اول به هیجان دادن‌های هندرسون نیاز داشت. قدرت برنتفورد در ضربات آزاد بر هیچ‌کس پوشیده نیست و آن‌ها در 45 دقیقه ابتدایی مسابقه، 4 بار دروازه لیورپول را به همین روش باز کردند. بار اول را می‌توان بی‌دقتی گفت، بار دوم هم نگران‌کننده است اما چهار بار گل خوردن از روی ضربه آزاد غیرقابل بخشش است، حتی اگر VAR دو مرتبه شما را نجات دهد.
تلنگرهای یورگن کلوپ در رختکن و تعویض‌هایش جواب داد. لیورپول در همان ابتدای نیمه دوم دفاع برنتفورد را متزلزل کرد و کنترل خط هافبک را در دست گرفت اما لحظه پیروزی واقعی از راه نرسید. تیم کلوپ مالکیت توپ را داشت اما نتوانست این مالکیت توپ را به برتری عددی در مناطق خطرناک زمین تبدیل کند. در ادامه نبی کیتا در خط هافبک یک نبرد را باخت، برایان ام‌بمو در برخورد با ابراهیما کوناته او را سرنگون کرد و خلاف لیورپولی که نتوانست بُرّنده ظاهر شود، دروازه آلیسون را در مصاف تک‌به‌تک گشود.
واکنش لیورپول چه بود؟ اندری رابرتسون. بدون شک در غیاب هندرسون، او رهبر معنوی لیورپولی‌ها است اما نتوانست در دقایق پایانی، حلقه اتصال شل شده میان بازیکنان لیورپول برای زدن گل را محکم کند. قرمزها از هم پاشیدند و هر جایی را می‌دیدند، غیر از یار خودی. در واقع بازیکنان لیورپول مثل دسته‌ای از بچه مدرسه‌ای‌های خسته به نظر می‌رسیدند که مدت‌ها بود نمی‌توانستند روی چیزی تمرکز کنند.
تلاش بی‌ثمر اندرو رابرتسون برای روحیه دادن به بازیکنان تیمش
کلوپ در مصاحبه پس از بازی به موقعیت‌های تیمش اشاره داشت اما به نقص‌های دفاعی تیمش هم پرداخت. او به برنتفورد هم کنایه‌ای زد؛ کلوپ معتقد است قوانین برای این تیم گسترده‌تر است و تیم داوری در ضربات آزاد به نوعی هوای این تیمِ فیزیکی را دارد. برجسته‌ترین قسمت از صحبت‌های کلوپ را هم می‌توانیم این جملات بدانیم:
به نظر نمی‌رسید اصلا ایمان و باوری داشته باشیم. الان ژانویه است و وقت تمرکز روی جام‌ها؛ لیورپول با این طرز بازی نمی‌تواند روی آن‌ها حساب کند.
ذکر این نکته جالب است که لیورپول مقابل تیمی این‌گونه راحت شکست خورد که آخرین بار در سال 1938 به آن باخته بود. حتی تاتنهام بحران‌زده هم توانست در زمین برنتفورد، بازی 2-0 باخته را 2-2 کند. شاید یک عذرخواهی در پیش باشد اما یک خداحافظی؟ لیورپول با دورانی که تیمش برای فرار از چنین مشکلاتی دست به دامن ذهنیت برنده‌اش می‌شد خداحافظی کرده است.
ترجمه یادداشت تام گیبس از تلگراف
