اختصاصی طرفداری | این خبری بود که هیچ‌کس را متعجب نکرد؛ هیچ‌کس را. حتی طرفداران قلیل او هم از دست او ذله شده‌اند. روزگاری تیم‌های او در نبرد با بزرگان اروپا بود و او در میان بهترین مربیان جهان جای داشت.
اما ژوزه مورینیو با عناوین بسیار از قافله فوتبال عقب ماند و تلاشی برای تغییر متد و منش خود انجام نداد. او در امتحانات پست‌های مربیگری با تیم‌های مطرح اروپا، یکی پس از دیگری «مردود» شد. دورانی که پس از اولین اخراج در چلسی تصور می‌کردیم او به هر جایی پا بگذارد، موفقیت را به ارمغان خواهد آورد.
اما تمامی آنچه مورینیو را ساخته بود اینک دلیلی برای نابودی او است، اگرچه عدم موفقیت در زمین با موفقیت‌های مالی خارج از آن قابل مقایسه نیست. مردی که دو، سه سالی در یک جا بند نمی‌شود و با نقشه‌ای قدیمی که همیشه جواب داده است، برای مالکان تیم شرایطی ایجاد می‌کند که ناگزیر از اخراج او هستند.
میانگین امتیازات به ازای هر بازی در تیم‌هایی که مورینیو برای 3 فصل آنجا بوده
علائم هشدار درست از ابتدای فصل وجود داشت، زمانی که رم تنها در یکی از شش بازی اول خود در لیگ به پیروزی رسید.
تنها پیروزی در این دوره، نتیجه ٧-٠ در مقابل امپولی بود. اما مورینیو پس از این بازی همچنان خوشحال نبود و درباره عدم تغییر و نحوه بازی تیم و بازیکنان پس از مسابقات اروپایی ناراضی به نظر می‌رسید.
مورینیو به‌جای قبول مسئولیت و تصمیمات خود، بار دیگر، مصدومیت و عدم فعالیت نقل‌وانتقالات در باشگاه را مقصر دانست و درعین‌حال به هواداران و کارشناسان دستاوردهای خود در دو فصل گذشته را با رم به رخ کشید:
این بدترین شروع دوران حرفهای من است...اما رم در دو فینال اروپایی متوالی بازی کرده است.
قصه‌ای آشنا که بارها و بارها از او شنیده‌ایم؛ انتقادناپذیر، یک‌دنده، لجوج، مغرور، کسی که فقط به افتخارات خود در جایی که وا می‌ماند اشاره می‌کند، درحالی‌که برای طرفداران رم، منچستر یا تاتنهام ذره‌ای اهمیت ندارد او با چلسی، پورتو یا مادرید چه موفقیت‌هایی به دست آورده است. ژوزه دائماً در صدر اخبار منفی رسانه‌های ورزشی برای رفتارهای ناشایست خود قرار داشت. تحریک تماشاگران رم برای مقابله با داور بازی بعد از شکست در فینال اروپایی غیرقابل‌بخشش ماند.
با توجه به‌خدمت‌گرفتن پائولو دیبالا، روملو لوکاکو، رناتو سانچس، لئوناردو اسپیناتزولا، هوسم آئوار، سردار آزمون و کریس اسمالینگ، همه بازیکنانی با سابقه صدمه‌دیدگی‌های دائمی هستند، پذیرش شکایات او در مورد نقل و انتقالات حقیقتاً دشوار است.
این بار رمیها فاتح نبودند
نارضایتی او در بازار نقل‌وانتقالات، مالکان آمریکایی رم، خانواده فریدکین را به‌شدت ناراحت کرد، آنها به‌وضوح به مورینیو اعلام کرده بودند به دلیل محدودیت‌های مالی باشگاه باید رویکرد محتاطانه‌ای در بازار داشته باشد.
جنگ‌های چریکی رسانه‌ای مداوم او در ایتالیا، در مقایسه با انگلستان که موفقیت قابل اشاره‌ای داشت، تمامی نداشت و این شروع به آزمایش صبر هیئت مدیره کرد و رفتار او در نیمکت و کنار زمین تبدیل به یک مشکل و معضل واقعی شده بود.
او پس از سه بار اخراج در فصل گذشته، در جریان پیروزی ١-٠ تیمش مقابل مونزا در ماه اکتبر به دلیل تمسخر نیمکت حریف پس از پیروزی دیرهنگام با گل استفان الشعراوی، کارت قرمز دریافت کرد.
مورینیو حرکت «گریه بچه گانه» را به سمت نیمکت مونزا انجام داد، جایی که شما به‌عنوان هوادار هیچگاه توقع ندارید مربی تیم دست به چنین عملی بزند، ولی مورینیو، مورینیو است!اگرچه بعداً توضیح داد؛ این پاسخی بود برای فصل گذشته و «حرفهای زننده‌ای که درباره ما» داشتند.
برای مالکان و هواداران رم این توضیحات فایده‌ای نداشت، زیرا او به دلیل گرفتن کارت قرمز در شکست ١-٠ مقابل اینترمیلان، روی سکوها نشسته بود. محرومیت او منجر به تغییری در نگرش او نسبت به داوران نشد. پس از باخت اینتر، حمله حیرت‌انگیزی علیه فابیو مارسکا انجام داد و اعلام کرد؛ برنامه‌ای علیه بازیکنانش وجود دارد.
مورینیو به پایانی قوی در سال ٢٠٢٣ نیاز داشت تا مقداری از فشارها را کاهش دهد، اما موفقیتی در این امر نداشت، رم در دو بازی متوالی خارج از خانه در برابر بولونیا و یوونتوس شکست خورد.
گریهی کودکانه در مقابل سرمربی مونزا!
سال ٢٠٢٤ که وارد نوزدهمین روزش شده‌ایم، با برد در کوپا ایتالیا مقابل کرمونزه آغاز شد، سپس مورینیو در بازی‌های بعدی مقابل آتالانتا و لاتزیو از زمین اخراج شد.
کارت قرمز لاتزیو پنجمین کارت قرمز او در این فصل بود، باورکردنی نبود! آن هم بعد از یک نمایش ضعیف در مقابل سرسخت‌ترین رقیب خود لاتزیو. رم از کوپا ایتالیا حذف شد. مورینیو بار دیگر داوران را به‌خاطر پنالتی لاتزیو در نیمه دوم سرزنش کرد و حاضر نشد عیوب تیم خود به‌ویژه در یک‌سوم پایانی زمین را بپذیرد.
دراین‌بین هواداران رم که در تمامی این مدت از مورینیو حمایت کرده بودند، با ازدست‌دادن سرمربی خود در طول بازی‌ها، و عدم مهار او برای کنترل احساسات خود، طاقتشان طاق شده بود.
در بیانیه‌ای تکراری، دن و رایان فریدکین، مالکان رم اظهار کردند:
مایلیم از طرف همه ما در آاس رم از ژوزه به‌خاطر علاقه و تلاش‌هایش از زمان ورودش به باشگاه تشکر کنیم. ما همیشه خاطرات خوبی از دوران او در رم خواهیم داشت، اما معتقدیم که تغییر فوری به نفع باشگاه است. برای ژوزه و دستیارانش آرزوی موفقیت در تلاش های آینده داریم
ولی حقیقت امر چیز دیگری بود، رمی ها از چنگ او رهایی یافتند و ژوزه هم بار دیگر به پول چنگ زد. این ششمین باری است که مورینیو ٦٠ ساله از پست خود اخراج می شود. آمار نشان می دهد مورینیو تنها از اخراج شدن توسط باشگاه ها در دوران حرفه ای خود حدود ٨٠ میلیون پوند درآمد داشته است.
درآمد مورینیو از اخراج!
چلسی به‌تنهایی بیش از ٢٦ میلیون پوند به او پرداخت کرده است، مورینیو ١٨ میلیون پوند در زمان اخراج از استمفوردبریج در سال ٢٠٠٧ و 8.3 میلیون پوند پس از اخراج دوم در سال ٢٠١٥ به جیب زد.
او همچنین ١٧ میلیون پوند توسط رئال مادرید و نزدیک به ٢٠ میلیون پوند توسط منچستریونایتد در دسامبر ٢٠١٨، فقط چند ماه پس از امضای قرارداد دو ساله جدید تا سال ٢٠٢٠، دریافت کرد.
یک دوران بد ١٧ ماهه در تاتنهام نیز با اخراج و دریافت ١٥ میلیون پوند غرامت به پایان رسید. او دو سال دیگر فرصت داشت تا با اسپرز قراردادش را تمدید کند؛ ولی دنیل لوی تصمیم گرفت در خروجی را به او نشان دهد. باتوجه‌به اینکه قرارداد او در پایان فصل تمام می‌شد، مبلغ پرداختی او از رم، می‌بایست 3 میلیون یورو می‌بود. اگرچه جانلوکا دی مارتزیو گزارش داده مورینیو از دریافت این غرامت صرف‌نظر کرده است. رقم کل دریافتی مورینیو بیشتر از سایر دستمزدهای سرمربیانی است که از تیم خود اخراج شده‌اند.
تصور می‌شود آنتونیو کونته، رقیب سرسخت مرد پرتغالی، در طول دوران حرفهای خود حدود ٣٧ میلیون پوند غرامت به دست آورده است. این شامل ٢٦ میلیون پوندی است که او در سال ٢٠١٨ توسط چلسی دریافت کرد. در دوران میلیونر روسی، رومن ابراموویچ، چلسی واهمه‌ای از پرداخت غرامت نداشت.چلسی 13.6 میلیون پوند به لوئیس فیلیپه اسکولاری در سال ٢٠٠٩ و پس از دوران ابراموویچ، ١٣ میلیون پوند به توماس توخل در سال ٢٠٢٢ پرداخت کرد.
لوران بلان پس از اخراجش از پاری سن ژرمن در سال ٢٠١٧، ١٧ میلیون پوند دریافت کرد، و این در مکان چهارم بالاترین دستمزد غرامت تمام دوران ها است. آخرین بازی مورینیو در سرمربیگری رم، شکست ٣-١ مقابل آث میلان بود. باردیگر او مجبور بود به دلیل محرومیت بازی را از روی سکوها تماشا کند.
کارت قرمز آقای مورینیو
باخت اخیر به این معنی بود؛ تیم مستقر در ورزشگاه المپیکو تنها یک برد از شش بازی آخر خود در لیگ کسب کرده بود.
در مجموع، رم تنها در ٨ بازی از ٢٠ بازی خود در سری آ در این فصل به پیروزی دست یافته است و در رقابت برای صعود به مسابقات اروپایی پشت سر تیم هایی مانند لاتزیو، بولونیا، آتالانتا و فیورنتینا قرار گرفته است. آیا این پایان راه برای دوران مربی سربلندی است که در گذشته و غرق در خاطرات خوش ان زندگی می‌کند؟
شاید هم نه! مالکان دیوانه‌ای وجود دارند که هنوز به قدرت و موفقیت کوتاه‌مدت دوران مدیریت مورینیو اعتقاد دارند و حاضرند غرامت آن را با میل پرداخت کنند. آغوش ژوزه برای آنها گشوده است تا بعد از مدتی با قصه تکراری و همیشگی کاسه صبرشان را لبریز کند، چند میلیونی به جیب بزند و بعد به خانه برود.
مردی با سابقه‌ای درخشان و قابل‌احترام، حاضر است به هر قیمتی در رأس اخبار قرار گیرد و اعتبار خود را بیش از پیش کاهش دهد، حقیقتاً حیف!
«ژوزه عزیز، ما افتخارات تو را تحسین کردیم؛ ولی حرص و آز، و لودگی تو را پذیرا نیستیم.
دیگر کافی است؛ ژوزه، دیگر کافی است!»
