اختصاصی طرفداری | درباره دوره دوم حضور مکس الگری در یوونتوس طی چند سال اخیر بارها و بارها از لحاظ فنی صحبت کرده‌ام (اینجا و اینجا). حکایت این فصل نیز همان‌طور که از لحاظ فنی مشخص بود، هیچ تفاوتی نکرده چرا که مکس الگری اصولا قرار نیست خودش را اصلاح کند و اتفاقا از آن چیزی که هست نیز تمام و کمال لذت می‌برد.
تا به حال با خود فکر کرده‌اید که ادا و اطوارهای مسخره الگری در کنار زمین، شامل کت پرت کردن‌های نخ نما شده و داد و فریادهای الکی در دقایق پایانی چرا فقط در بازی‌هایی رخ می‌دهد که اتفاقا یوونتوس در حال پیروز شدن است؟ الگری این مسخره بازی‌ها را همواره در لحظات پایانی دیدارهایی انجام می دهد که تیمش بازی را برده و خیالش از کسب پیروزی راحت است. در نقطه مقابل هر زمان که اوضاع وخیم است و تیم او در آستانه شکست و یا از دست دادن امتیاز قرار دارد، جناب الگری با چهره‌ای فوق جذاب با آن لبخند ژکوندش در حال خندیدن است و در آرامش کامل قرار دارد. این‌ها همه نشانه‌هایی است که در یادداشت آخر خود درباره الگری از آن صحبت کرده بودم. مکس الگری از آزار هواداران یوونتوس با سبک بازی‌اش لذت می‌برد. این مسئله ریشه علمی در شخصیت او دارد و حالا دیگر اظهر من الشمس است.
از لحاظ فنی اما صحبت درباره مکس الگری و به اصطلاح یوونتوسی که او با این مهره‌های عالی (در سطح لیگ ایتالیا) ساخته، دیگر تبدیل به امری ساده و غیر پیچیده شده. حالا که به انتهای فصل نزدیک شده‌ایم می توان راحت‌تر یوونتوس این فصل او را جمع بندی کرد و با قاطعیت بار دیگر از این سخن گفت که الگری نه تنها یکی از زشت‌ترین یوونتوس‌های تاریخ را خلق کرده که احتمالا تیم او در میان تمامی تیم‌های بزرگ اروپا، زشت‌ترین، مسخره‌ترین و بی‌معنی‌ترین فوتبال ممکن را بازی می‌کند. آن‌ها در واقع اصلا فوتبال بازی نمی‌کنند. هیچ یک از اصول فوتبال مدرن در یوونتوس الگری در این فصل هم دیده نشده و قرار هم نیست که دیده شود. با تعریف چند پارامتر و اصل کلیدی در فوتبال مدرن و همچنین تعریف، مطالعه و تحلیل شش داده فنی پیشرفته وضعیت فنی الگری را به طور مفصل بیان می‌کنم تا بیش از پیش تفکرات مسموم این مرد ایتالیایی برای شما آشکار شود.
فوتبال مدرن را به طور عامیانه می‌توان خیلی ساده تعریف کرد. اینکه شما بتوانید چه در زمان مالکیت توپ و چه در زمانی که توپ را در اختیار ندارید، رو به جلو بازی کنید، بازی را به حریف دیکته کنید و ابتکار عمل را در دست داشته باشید. همراه با توپ این مسئله در شرایطی رخ می‌دهد که شما بتوانید از همان ضربه دروازه، توپ را حفظ کنید، ساخت بازی را از محوطه خودی آغاز کنید و با رعایت اصول چهارگانه بازی‌سازی (توضیح مفصل فنی) خودتان را به یک سوم تهاجمی برسانید، توپ را آن جا حفظ کنید، به گردش دربیاورید و در نهایت ایده‌هایی برای خلق موقعیت و گلزنی داشته باشید. بدون توپ نیز این مدرن بودن زمانی حاصل می‌شود که شما بتوانید از همان ضربه دروازه حریف، بر آن‌ها فشار ایجاد کنید و تا قبل از نیمه زمین خودی، برای پس گرفتن توپ و پس از آن اجرای یک حمله سریع، ایده داشته باشید. این تعریف عامیانه و خلاصه فوتبال مدرن این روزهاست. مسئله‌ای که همین حالا بزرگ‌ترین و مدرن‌ترین سرمربیان دنیا در حال اجرای آن هستند.
حالا برای سنجش توضیحات داده شده، من شش داده فنی پیشرفته را در این فصل برای یوونتوس تعریف، مطالعه و تحلیل می‌کنم. داده‌هایی که بعضی از آن‌ها مکمل یکدیگر هستند و به منظور خاصی کنار یکدیگر انتخاب شده‌اند. این شش داده به صورت سه به سه مکمل یکدیگر هستند و باید کنار یکدیگر بررسی شوند.
داده نخست «Passes per Sequence» است. داده‌ای که به ما می‌گوید یک تیم فوتبال به طور میانگین در هر بار که مالک توپ است و آن را می چرخاند تا پیش از قطع بازی، ضربه به سمت دروازه حریف و یا کنش‌های تدافعی حریف، چند پاس رد و بدل می‌کند. داده دوم «10+ Pass OP Sequences» است. این داده نیز به ما می‌گوید که یک تیم در جریان بازی چند بار توانسته در هر چرخش توپ تا پیش از قطع بازی، ضربه به سمت دروازه حریف و یا کنش‌های تدافعی حریف، بیش از 10 پاس (یا 10 پاس) میان بازیکنان خودی رد و بدل کند. داده فنی یپشرفته سوم نیز «Buildup» بر حسب درصد است. داده‌ای که مشخص می‌کند هر تیم چه درصدی از پاس‌های خود را در یک سوم تدافعی و یک سوم میانی، صحیح ارسال کرده. جایی که می‌توان فهمید یک تیم تا چه اندازه در بازی‌سازی از عقب زمین توانا است. مجموع این سه داده می‌تواند عیار یک تیم را در بازی با توپ به طور مدرن مشخص کند.
حالا به سه تصویر زیر دقت کنید که وضعیت یوونتوس را در هر یک از این سه داده فنی پیشرفته در رقابت‌های این فصل سری آ ایتالیا نشان می‌دهد (عدد روی نمودارها رتبه هر تیم در میان بیست تیم حاضر در لیگ را مشخص می‌کند). در تصویر نخست می‌بینیم که یوونتوس با مقدار میانگین 3.61 پاس در هر بار مالکیت توپ، در رتبه نازل نهم قرار گرفته. تمامی تیم‌های بزرگ ایتالیا به همراه تیمی همچون مونتزا یا بولونیا از این حیث فوتبال بهتری نسبت به الگری ارائه کرده‌اند.
در تصویر زیر نیز در وضعیتی مشابه می‌بینیم که یوونتوس 306 بار در این فصل توانسته در هر مالکیت توپش بیش از 10 پاس در جریان بازی رد و بدل کند و باز هم در رتبه نهم قرار گرفته. بار دیگر تمامی تیم‌های بزرگ ایتالیا به همراه تیم‌هایی همچون مونتزا یا بولونیا وضعیت بهتری نسبت به یوونتوس داشته‌اند.
در تصویر آخر نیز می‌بینید که یوونتوس با 83 درصد پاس صحیح در خارج از یک سوم تهاجمی خودی، هشتمین تیم لیگ ایتالیا در حوزه دقت بازی‌سازی از عقب زمین است. بار دیگر تمامی تیم‌های بزرگ ایتالیا به همراه مونتزا و بولونیا از یوونتوس وضعیت بهتری از این حیث داشته‌اند.
تحلیل مجموع این سه داده فنی پیشرفته به راحتی می‌تواند به ما نشان دهد که یوونتوسی که مکس الگری طی دوره دومش ساخته، در بهترین حالت یک تیم متوسط در لیگ بیست تیمی ایتالیا در کار با توپ است. تیمی که همراه با توپ یک تیم کاملا میانه جدولی است و ایده‌های سرمربی‌اش با فوتبال مدرن فاصله زیادی دارد. یوونتوسِ الگری نه می‌تواند توپ را با کیفیتی قابل قبول بچرخاند، نه اصولا ایده‌ای برای این مسئله دارد و نه حتی از عقب زمین تیمی منسجم در جهت بازی‌سازی است. در شرایطی که اصولا بسیاری از تیم‌های لیگ به لحاظ اسم یوونتوس و مهره‌های این تیم علاقه‌ای به پرس از بالا مقابل این تیم ندارند، اما باز هم الگری ایده‌ای برای اجرای مراحل چهارگانه بازی‌سازی از عقب زمین از خود نشان نمی‌دهد. مونتزا یا بولونیا هم با آن مهره‌هایشان از این حیث از یوونتوس بهتر عمل می‌کنند.
در حوزه بازی بدون توپ نیز توجه شما را به سه داده فنی پیشرفته مکمل یکدیگر جلب می‌کنم. سه داده‌ای که می‌توانند عیار مکس الگری را در بازی بدون توپ در فوتبال مدرن مشخص کند. داده نخست «PPDA» است که بارها درباره آن صحبت کرده‌ام (اینجا). داده دوم «High Turnovers» است. داده‌ای که مشخص می‌کند هر تیم چه مقدار بازپس‌گیری توپ در فاصله حداکثر 40 متری از دروازه حریف در مجموع تمام دیدارهایش از خود ثبت کرده است. داده آخر نیز «Opp. buildup» است که بر حسب درصد ارائه می‌شود و مشخص می‌کند که تیم‌های حریف در برابر تیم مورد نظر تا چه اندازه پاس صحیح در یک سوم تدافعی و میانی خودشان ارسال کرده‌اند.
تصویر نخست وضعیت یوونتوس را از حیث داده «PPDA» نشان می‌دهد (عدد روی نمودارها رتبه هر تیم در میان بیست تیم حاضر در لیگ است). می‌بینیم که به شکلی خنده‌دار و مضحک، یوونتوس از حیث شدت پرسینگ و تمایل به فشار سریع از بالای زمین بر روی حریفان، در رتبه شانزدهم رقابت‌های این فصل لیگ ایتالیا قرار گرفته. این وضعیت نشان دهنده خودِ آزارخواه مکس الگری است. سرمربی ایتالیایی لذت می‌برد که عقب بنشیند و به حریف اجازه دهد که توپ را حمل کند. پانزده تیم در ایتالیا از مکس الگری تمایل بیشتری به پرس سریع و با شدت از بالای زمین دارند. در میان این تیم‌ها امپولی، لچه و هلاس ورونا دیده می‌شوند. تفکرات الگری در تیمی همچون یوونتوس مایه ننگ فوتبال است!
تصویر دوم نیز وضعیت یوونتوس را از حیث داده «High Turnovers» می‌گوید. یوونتوس با تنها 176 بار پس گرفتن توپ در 40 متر بالای زمین، در رتبه خنده‌دار چهاردهم قرار گرفته. الگری نه تنها به شدت پرسینگ علاقه‌ای ندارد که اصولا به چیزی تحت عنوان پرسینگ هیچ علاقه‌ای از خود نشان نمی‌دهد. اصولا از دیدگاه او پس گرفتن توپ از حریفان در نیمه زمین آن‌ها چیزی شبیه به یک فحش زننده است! او آزارخواه است. از آزار دادن و در عین حال آزار دیدن لذت می‌برد. الگری دوست دارد هواداران یوونتوس را با سبک بازی‌اش آزار دهد و در عین حال در طول 90 دقیقه از آزار دیدن توسط حریفان هم لذت ببرد. برای همین است که زمانی که تیمش در حال پیروزی است، مشغول ادا و اطوارهای نخ نما شده در کنار زمین است.
تصویر سوم دیگر گیلاس روی کیک است. مکمل دو تصویر بالا، می‌بینید که تیم‌های حریف به راحتی توانسته‌اند توپ را در نیمه زمین خودشان به گردش در بیاورند. یوونتوس هجدهمین تیم در میان بیست تیم حاضر در ایتالیا از حیث داده «Opp. buildup» است. تیم‌های حریف به راحتی بیش از 84 درصد توپ را در مواجهه با یوونتوس توانسته‌اند در نیمه زمین خودشان به طور صحیح میان یکدیگر رد و بدل کنند و مکس الگری نیز به شکلی آزارخواهانه با لذت در حال تماشای این مسئله در کنار زمین بوده است.
تحلیل این سه داده به ما چه می‌گوید؟ ما با یک به اصطلاح سرمربی طرف هستیم که عاشق آزار دیدن توسط حریفان است. او به راحتی به حریفانش اجازه می‌دهد توپ را حمل کنند. هیچ برنامه‌ای برای ایجاد فشار بر روی حریفان در نیمه زمین آن‌ها ندارد و به این مسئله افتخار هم می‌کند. او تمام تلاشش را به خرج می‌دهد تا بدترین تیم ایتالیا در بازی بدون توپ باشد و برنامه‌اش این است که در هفته آخر به این مسئله دست پیدا کند. هیج اغراقی در این زمینه وجود ندارد. در غیر این صورت کدام سرمربی پیدا می‌شود که با این مهره‌ها در ایتالیا چنین عملکردی در بازی بدون توپ داشته باشد؟
یوونتوسِ دوره دوم الگری همان‌طور که بارها در یادداشت‌های مختلف اشاره کرده‌ام، ماقبل نقد و مطالعه فنی است. سرمربی این تیم اصلا دنبال فوتبال بازی کردن نیست و صرفا امیال روحی روانی خودش را درون زمین مسابقه جست و جو می‌کند. او یک آزارگر و آزارخواه است. او از آزار دادن تک تک هواداران یوونتوس با سبک بازی‌اش در سراسر دنیا لذت می‌برد و در عین حال، عاشق آزار دیدن توسط حریفان از لحاظ فنی در زمین مسابقه است.
*داده‌های فنی پیشرفته از کمپانی مرجع Opta و گروه فنی Markstats استخراج گردیده است.
