طرفداری | وقتی پپ گواردیولا در سال 2016 سرمربی منچسترسیتی شد، نقش‌های داوید سیلوا و کوین دی بروین را عوض کرد. آن‌ها پیش‌تر اعضای تشکیل‌دهنده خط سه نفره جلوی زمین در سیستم 1-3-2-4 بودند اما پپ با تغییر سیستم به 3-3-4، سیلوا را به جناح چپ و دی بروین را به راست فرستاد. با ریشه‌یابی مشکلات در فصل اول، تغییرات اعمال شده در نهایت سیتی را در فصول بعد به چندین قهرمانی پیاپی رساند.
دیدن بازیکنانی چون سیلوا و دی بروین در چنین نقش‌هایی در فوتبال آن دوران، موضوعی کاملا غیرمعمول بود، تا جایی که دی بروین حس کرد برای نقش جدید خود باید نام جدیدی بگذارد:
این تغییر، کوچک است اما مشکلی ندارم. مربی ما روش‌های خودش را دارد. دیگر من بازیکن پست 10 نیستم بلکه الان یک شماره 8 آزاد هستم که در همه نقاط زمین حرکات زیاد و آزادانه‌ای دارم.
شاید این اولین باری بود که عبارت «بازیکن 8 آزاد» به‌کار برده شد اما بخش طعنه‌آمیز ماجرا اینجاست که گواردیولا برای هیچ‌یک از بازیکنان تهاجمی خود نقشی آزاد در نظر نمی‌گیرد. گواردیولا با وجود وفاداری‌اش به فوتبال هجومی و مالکانه، از آن دسته مربیانی است که توجه ویژه‌ای روی ساختار تاکتیکی و استحکامات دفاعی دارد. پپ از بازیکن به‌شکل سخت‌گیرانه‌ای می‌خواهد موقعیت‌های تعیین‌شده‌شان را همیشه حفظ کنند (Juego de Posición) و آن بازیکنان «8 آزاد» در حالی که اجازه ورود به فضاهای جلو و بین خطوط را داشتند، حق نداشتند در عرض حرکت کنند. اگر بخواهیم دقیق‌تر بگوییم، آن بازیکنان، هافبک‌های پست 8 روبه‌جلو بودند، نه آزاد.
آنتونیو کونته نیز «فلسفه» مربیگری خود را براساس مفهومی مشابه با گواردیولا بنا کرده است. سیستم‌ها مختلف هستند اما رویکردها در مورد بازی موقعیتی در یک‌سوم هجومی مشابه است. بازی موقعیتی تیم کونته متشکل از پنج بازیکن در پنج کانال مختلف است؛ طوری که سیستم 3-4-3 او به 3-2-5 تبدیل می‌شود.
امسال در ناپولی، صدرنشین کنونی سری آ، آنتونیو کونته یک رویکرد و کار متفاوت را در پیش گرفته است. کونته نه‌تنها برای اولین بار از سال 2016 و زمان حضورش در چلسی از دفاع سه نفره فاصله گرفته، بلکه مثل اوایل دوران گواردیولا در منچسترسیتی از هافبک‌هایی در نقش «8 آزاد» استفاده می‌کند. موضوع دوم در برد ارزشمند و حیاتی ناپولی در خانه آتالانتا با نتیجه 3-2، به وضوح به‌چشم آمد.
مثلا گل اول که از نظر موقعیت بازیکنان بسیار جذاب بود را در عکس زیر ببینید، متئو پولیتانو، وینگر راست تیم خودش را به‌سوی سمت چپ زمین سوق داد تا پس از منحرف شدن سانتر دیوید نرس، بتواند به آن ضربه بزند. در تیر دورتر، اسکات مک تومینای، خرید جدید ناپولی از منچستریونایتد و فرانک زامبو آنگیسا را می‌بینید که هردو در محوطه شش قدم منتظر زدن یک «تقّه» برای گلزنی هستند.
این حرکت بخش بزرگی از سیستم کونته است. در ابتدای فصل، خویچا کواراتسخلیا در نقش هافبک شماره 10 سیستم 1-3-2-4 به‌کار گرفته می‌شد. حالا کواراتسخلیا به پاری سن ژرمن رفته و کونته از مک تومینای و آنگیسا برای پیشروی به‌سوی دروازه حریف استفاده می‌کند. پیش‌تر از هافبک‌های تیم کونته انتظار می‌رفت از نظر موقعیتی، محتاط بازی کنند اما در عوض حالا به‌طرز فزاینده‌ای در نقش‌هایی هجومی بازی می‌کنند.
در عکس زیر می‌بینیم پولیتانو از سمت راست، سانتر می‌کند و انتظار داریم یکی از هافبک‌های پست 8، به‌سوی توپ برود تا موقعیت لوزی شکل بگیرد اما هردو به‌سوی محوطه شش قدم می‌روند تا در موقعیت زدن ضربه قرار بگیرند.
چیزی که توجه را جلب می‌کند و البته با تفسیر گواردیولا درباره «8های آزاد» متفاوت است، میزان آزادی است که آن‌ها برای حرکت در عرض در اختیار دارند و معمولا می‌توانند یکدیگر را همان منطقه از زمین پیدا کنند. این حرکت یک ویژگی معمول در ناپولی است. امسال روملو لوکاکو خلاف همیشه به‌سوی توپ در حال حرکت است، نه فضاهای بین خطوط و معمولا به سمت راست تمایل دارد. مک تومینای هم از نقش هافبک پست 8 سمت چپ، به پشت لوکاکو حرکت می‌کند که باعث می‌شود او و آنگیسا، تقریبا در یک منطقه قرار گیرند.
در زیر هم می‌بینید یکی از بین آنگیسا و مک تومینای یارگیری می‌شود و دیگری به سوی فضای مخالف می‌رود. در نهایت آنگیسا سانتر ارسالی را در محوطه شش قدم برای مک تومینای می‌فرستد.
|
شروع
|
پایان
|
در نیمه دوم هم این حرکت معمول تکرار می‌شود. توپ به لوکاکو می‌رسد و مک تومینای به‌صورت مورب در پشت او حرکت می‌کند، جایی که نیم‌فضای سمت چپ کاملا خالی است.
در عکس‌های پایین می‌بینید این عادت ناپولی در دو گل بعدی هم نقش داشت. آنگیسا در سمت راست زمین بازی می‌کند اما در سمت چپ زمین پرس شد و دوئل زمینی را برد. او با حرکت در کانال پیش رو، برای مک تومینای کاتبک فرستاد و هافبک اسکتاتلندی، گل دوم تیم کونته را زد. در گل سوم ناپولی در پیروزی مقابل فیورنتینا هم چنین الگویی تکرار شده بود؛ حرکت آنگیسا از سمت مخالف، کاتبک و ضربه تمام‌کننده مک تومینای.
بعضی از این موقعیت‌ها شاید تاثیرگذاری کمی داشته باشند و نتیجه خاصی ندهند اما بازهم باید تاکید کرد این یک نوآوری است؛ قطعا خیلی از مربیان، از جمله کونته در فصول گذشته، نمی‌خواستند آنگیسا و مک تومینای را در یک خط طولی مشابه قرار دهند. این تاکتیک اما در برد حیاتی برابر آتالانتا جواب داد؛ در عکس زیر سه هافبک ناپولی در فضایی با فاصله کم استقرار یافتند؛ لوبوتکا به‌عنوان هافبک توپ نگه‌دار، آنگیسا هافبکی که مالک توپ می‌شود و مک‌تومینای هافبک آماده پیشروی به‌سوی جلو.
این برد، ناپولی را 7 امتیاز از آتالانتا جلو انداخت تا شاید کورس قهرمانی حالا محدود به ناپولی و اینتر شود. از نظر مهره‌ها و سبک بازی، این تیم ناپولی بسیار متفاوت از تیم به‌یادماندنی اسپالتی است که قهرمان سری آ شد. کونته در این باره راست می‌گوید:
اوسیمن، زیلینسکی و کواراتسخلیا دیگر از آن تیم حضور ندارند. باید متواضعانه به کارمان ادامه دهیم و شکایتی نداشته باشیم. باشگاه کار خودش را در بازار می‌کند. اگر موفق نشود، من با همین بازیکنان فصل را ادامه می‌دهم و البته می‌دانم بازیکنانم هرگز ناامیدم نخواهم کرد.
برای توصیف آنگیسا و مک تومینای، «جنگجو» کلمه مناسبی است. آن‌ها هرگز فوتبالیست‌هایی شیک نبوده‌اند اما با آزادی‌هایشان در نقش جدید، ناپولی موفق به بردن 6 بازی پیاپی شده و بدون حضور در رقابت‌های اروپایی، این تیم شانس بزرگی برای فتح اسکودتو دارد.
ترجمه یادداشت مایکل کاکس از وب‌سایت اتلتیک
