طرفداری | در ماه نوامبر، کینان دیویس، بازیکن سابق استون ویلا، برای اودینزه در دیدار مقابل امپولی و در ورزشگاه کارلو کاستلانی به میدان رفت. او در این بازی لحظه‌ای آشنا تجربه کرد و متوجه شد که لیام هندرسون، بازیکن اسکاتلندی و سابق سلتیک، در تیم حریف بازی می‌کند. پس از بازی، دیویس به هندرسون نزدیک شد و گفت:
پس تو هم اینجا در ایتالیا حضور داری؟ دیوونه‌کننده‌ست، نه؟ چی شد که تو هم به اینجا اومدی؟
اگر بازیکنانی مانند کایل واکر یا مارکوس رشفورد به سری آ بپیوندند، دیگر کسی تعجب نخواهد کرد. تعداد بازیکنان بریتانیایی در لیگ ایتالیا به بیشترین حد خود رسیده است: در این فصل 14 بازیکن بریتانیایی در سری آ بازی می‌کنند، در حالی که در فصل گذشته 10 نفر و در سال 2020 تنها پنج نفر در این لیگ حضور داشتند.
میلان باید از میان کایل واکر و مارکوس رشفورد یک بازیکن را انتخاب کند چرا که سهمیه بازیکنان غیرایتالیایی این تیم پر شده است
ده سال پیش، تنها دو بازیکن بریتانیایی بودند. پس از بازگشت پل گاسکوین و دیوید پلات در سال 1995، برای 23 سال هرگز بیش از دو بازیکن بریتانیایی در سری آ بازی نمی‌کردند. سال‌ها دیوید بکام، به‌عنوان تنها نماینده بریتانیا در لیگ ایتالیا بازی می‌کرد.
در این فصل، بازیکنان بریتانیایی در سری آ حضور چشمگیری دارند. در میلان، سه بازیکن سابق چلسی، فیکایو توموری، روبن لوفتوس چیک و تامی آبراهام نقش‌هایی کلیدی ایفا می‌کنند. در ناپولی، اسکات مک تومینای و بیلی گیلمور تحت هدایت آنتونیو کونته برای کسب عنوان قهرمانی تلاش می‌کنند. چه آدامز بهترین گلزن تورینو است و دیویس نیز گلی به ثمر رساند که اودینزه را از سقوط نجات داد.
در بولونیا، ساموئل ایلینگ جونیور و لوییس فرگوسن اسکاتلندی بازی می‌کنند، در حالی که امپولی نیز هندرسون و تینو آنجورین، دیگر بازیکن آکادمی چلسی را در ترکیب خود دارد. آدمولا لوکمن، که زاده وندزوورث لندن است و برای تیم ملی نیجریه بازی می‌کند، در آتالانتا می‌درخشد و دله آلی نیز به کومو پیوسته تا بار دیگر دوران حرفه‌ای خود را زیر نظر سسک فابرگاس احیا کند.
احیای فرم آرمانی دوران حرفه‌ای، هدف مشترک این بازیکنان است؛ همه آنها نیاز به شروعی تازه و متفاوت داشته‌اند. توموری، آبراهام و لوفتوس چیک، در چلسی نشان دادند که استعداد بالایی دارند اما در مسیر پیشرفت خود با موانع و مشکلاتی روبرو شدند. به همین ترتیب، دیویس و لوکمن نیز که در حال حاضر در اواسط دهه سوم زندگی خود هستند، بیشتر دوران حرفه‌ای خود را به صورت قرضی در تیم‌هایی مثل فولام، لسترسیتی و واتفورد گذرانده‌اند.
لوفتوس چیک و تامی آبراهام نیز با پیوستن به میلان موفق شدند فرم خوب خود را پیدا کنند
کریس اسمالینگ در رم، اشلی یانگ با اینترمیلان، جد اسپنس در جنوا و هری وینکس در سمپدوریا همگی در ایتالیا دوران حرفه‌ای خود را احیا کردند. یانگ فکر می‌کرد که اینترمیلان آخرین مقصد او در فوتبال خواهد بود، اما همچنان در استون ویلا و اورتون بازی کرده است و اسپنس نیز پس از حضورش در جنوا، به یکی از بازیکنان کلیدی تاتنهام تبدیل شده است. برای بسیاری از این بازیکنان، حضور در ایتالیا باعث شده تا شروعی دوباره تجربه کنند. یکی از ایجنت‌های بازیکن‌های انگلیسی در سری آ می‌گوید:
لیگ آلمان برای رشد کردن، اسپانیا برای اوج گرفتن و ایتالیا برای شروع دوباره است.
اما چرا ایتالیا تا این حد برای بازیکنان انگلیسی جذاب شده است و چرا باشگاه‌های ایتالیایی بیش از پیش به دنبال جذب آنها هستند؟ در سراسر اروپا، سلطه و ثروت لیگ برتر باعث شده است که بازیکنان جوان و بازیکنان نیمکت‌نشین به دنبال فرصت‌هایی در خارج از کشور باشند.
در فصل 17-2016 و پیش از پیوستن جیدون سانچو به دورتموند، تنها یک بازیکن انگلیسی در چهار لیگ برتر اروپا بازی می‌کرد، اما در این فصل تعداد آنها به ۲۱ نفر رسیده است. مارکو اوتولینی، مدیر ورزشی جنوا می‌گوید:
سطح بالای لیگ برتر و تعداد زیاد بازیکنان باعث می‌شود که همه بازیکنان باکیفیت، فرصت کافی را برای بازی در این لیگ را پیدا نکنند. این بازیکنان به دنبال راه‌های دیگری برای آزاد کردن پتانسیل خود هستند.
بسیاری از بازیکنان انگلیسی نیز به دلیل نبود فرصت کافی، به خارج از کشور می‌روند و در حال حاضر لیگ ایتالیا به مقصد محبوبی تبدیل شده است. این روزها سری آ نسبت به چمپونشیپ برای بازیکنانی که به دنبال احیای دوران حرفه‌ای خود هستند، گزینه‌ای محبوب‌تری مجسوب می‌شود.
این لیگ رقابت سطح بالاتری دارد و چند تیم آن فرصت بازی در رقابت‌های اروپایی را برای بازیکنان فراهم می‌کند. دیویس که در طول دوران قرضی خود در چمپیونشیپ، در تیم‌های ناتینگهام فارست و واتفورد بازی کرده، می‌گوید:
کیفیت فردی بازیکنان اینجا کاملاً با چمپیونشیپ تفاوت دارد. اگر شرایط در لیگ برتر خوب پیش نمی‌رود، در حال حاضر سری آ بهترین گزینه است. البته این نظر من است و شاید دیگران هم اینگونه فکر می‌کنند، که به اینجا می‌آیند.
کینان دیویس، بازیکن سابق استون ویلا، با گلزنی خود اودینزه را از سقوط نجات داد
بسیاری از بازیکنان، به ویژه آنهایی که از کودکی به یک باشگاه لیگ برتری پیوسته‌اند و می‌خواهند از فشارهای خاصی که روی بازیکنان بومی وجود دارد، فرار کنند، مجذوب سبک زندگی در ایتالیا می‌شوند. برای مثال، لوفتوس چیک که از هشت سالگی به چلسی پیوسته، در سال ۲۰۲۳ گفت که دوست دارد برای پیدا کردن آرامش از میلان به دریاچه کومو برود و ذهنش را آرام کند.
هری وینکس نیز داستان مشابهی دارد. او که بزرگ شده همل همپستد است و از پنج سالگی به تاتنهام پیوسته، در طول دوران حضورش در سمپدوریا عاشق پاستای تروفی شد و هر صبح زود در منطقه ریویرای ایتالیا با سگش در کنار ساحل پیاده‌روی می‌کرد.
با این حال، این بازیکنان تنها برای استراحت به ایتالیا نیامده‌اند، بلکه می‌خواهند دوران حرفه‌ای خود را احیا کنند. سری آ، به‌ویژه از نظر فیزیکی، لیگ مناسبی برای سبک بازی آنها است. این لیگ از نظر تاکتیکی و فنی بودنش شهرت دارد، اما معمولاً بازیکنانی که توانایی‌های فیزیکی بالایی دارند، در ایتالیا فرصتی برای درخشش پیدا می‌کنند.
دویس، مهاجمی پرانرژی است و پس از دیدن موفقیت‌های بازیکنانی مانند روملو لوکاکو و جانلوکا اسکاماکا در ایتالیا، انگیزه پیوستن به اودینزه را پیدا کرد. بسیاری از باشگاه‌ها باور دارند که بازیکنان لیگ برتری شدتی بالا و انرژی زیادی در بازی خود دارند که دیگران نمی‌توانند با آن رقابت کنند. اتولینی اضافه می‌کند:
فوتبال ایتالیا فیزیکی است، اما از نظر ورزشی در سطح لیگ برتر نیست.منظور من از لحاظ فیزیکی، حجم عضلانی و فیزیک بدنی است، اما از نظر شدت بازی، دویدن و شتاب، این بازیکنان در سطح بالاتری قرار دارند. آنها می‌توانند در اینجا تفاوت بزرگی رقم بزنند.
معمولاً بازیکنان خارجی در ایتالیا با چالش‌هایی روبه‌رو هستند، چرا که تمرکز زیادی روی تاکتیک‌ها وجود دارد. مربیانی مانند مائوریتزیو ساری به این معروف هستند که ساعت‌های زیادی در تمرینات را به جزئیات و ریزه‌کاری‌های خط دفاعی می‌پردازند.
آدامولا لوکمن که نتوانست جایگاه ثابتی در اورتون به دست آورد، پس از پیوستن به آتالانتا لیگ اروپا را فتح کرد و نامزد توپ طلا شد
در گذشته، بازیکنان بریتانیایی به عنوان کسانی شناخته می‌شدند که تمایلی به درک این آموزش‌ها ندارند یا قادر به فهم آنها نیستند، اما امروزه این باورها از بین رفته است. در حال حاضر احترام زیادی برای آموزش‌های باکیفیتی که بازیکنان لیگ برتر در آکادمی‌های معتبر می‌بینند، قائل هستند. در این آکادمی‌ها دقیقاً انضباط و اصولی حاکم است که ایتالیایی‌ها می‌خواهند.
لوکا بیانکین، خبرنگار گاتزتای ایتالیا می‌گوید:
تیم‌های ایتالیایی به سنت‌ها و عادات خاص خود معروف هستند، اما فوتبال دیگر یک بازی جهانی است. بازیکنان پیش از این می‌گفتند که در انگلستان می‌توانند برگر و سیب‌زمینی سرخ‌کرده بخورند، اما دیگر اینطور نیست.
در ایتالیا معمولاً تمام اعضای کادر فنی ایتالیایی هستند و محیط تمرینی انعطاف‌پذیری کمتری نسبت به دیگر کشورها دارد. به همین دلیل، یادگیری زبان در سال‌های گذشته موضوعی چالش‌برانگیز برای بازیکنان انگلیسی بوده، اما این روزها با پیشرفت تکنولوژی و تیم‌های پشتیبانی بزرگتر، این موضوع برای بازیکنان بریتانیایی راحت‌تر شده است.
از روزهایی که پل گاسکویین به هم‌تیمی‌های خود در لاتزیو کتاب‌هایی درباره «چگونه زبان انگلیسی یاد بگیریم» هدیه می‌داد، زمان زیادی گذشته است. زمانی که ناتانیل چالوبا در سال ۲۰۱۵ از چلسی به ناپولی پیوست، مائوریتزیو ساری به او گفت که اگر زبان ایتالیایی یاد نگیرد، بازی نخواهد کرد.
یکی دیگر از چالش‌های بزرگ این روزها، دستمزدهای بالای بازیکنان بریتانیایی است که برای بسیاری از باشگاه‌های خارجی بسیار گران تمام می‌شود. با این حال، سری آ توانسته به دلیل معاف مالیاتی «فرمان رشد» با لیگ‌های دیگر رقابت کند.
این قانون مشابه قانون "بکام" در اسپانیا در سال 2005 است و به بازیکنانی که به ایتالیا می‌آیند اجازه می‌دهد تنها برای 50 درصد از درآمد خود مالیات بپردازند. به عنوان مثال، در سیستم قبلی، باشگاهی که برای دستمزد خالص 10 میلیون یورویی 17.5 میلیون یورو می‌پرداخت، اکنون طبق قوانین جدید باید تنها 12.7 میلیون یورو بپردازد. این موضوع باعث می‌شود که باشگاه‌های ایتالیایی بتوانند بازیکنان لیگ برتری را جذب کنند، همانطور که لئون آنجل، مدیر مشترک آژانس CAA Base می‌گوید:
این بدان معناست که باشگاه‌های ایتالیایی می‌توانند بازیکنان لیگ برتر را بخرند. آنها اغلب در کشورهای دیگر قیمت بالاتری دارند.
تیم‌های ایتالیایی با چالش‌هایی روبه‌رو هستند زیرا قانون معافیت مالیاتی که به آنها کمک می‌کرد، سال گذشته به پایان رسید و این باعث شده که فاصله مالی میان سری آ و لیگ برتر بیشتر شود. اوتولینی می‌گوید:
صحبت‌هایی برای بررسی امکان بازگشت این قانون وجود دارد، اما تا الان هیچ تغییری حاصل نشده است.
اسکات مک تومینای با جدایی از منچستریونایتد و پیوستن به ناپولی به یکی از مهره‌های کلیدی کونته تبدیل شده است
یکی از چالش‌های دیگر، محدودیتی است که برای تعداد بازیکنان بریتانیایی در تیم‌ها وجود دارد، به طوری که تیم‌های سری آ تنها اجازه دارند هر فصل دو بازیکن از کشورهایی که عضو اتحادیه اروپا نیستند، جذب کنند. این محدودیت بازیکنان بریتانیایی‌ها را نیز پس از برکزیت شامل می‌شود، اما در سال 2023 یک جایگاه اضافی برای یک بازیکن بریتانیایی یا آلبانیایی ایجاد شد، بنابراین برای مثال میلان می‌توانست این ماه مارکوس رشفورد یا کایل واکر را جذب کند، اما نمی‌توانست به جذب هر دو بازیکن فکر کند.
به گفته آنجل این یک محدودیت است، اما در عین حال تمرکز بیشتری روی بازیکنان بریتانیایی می‌گذارد و می‌توان به آن به چشم یک فرصت نیز نگاه کرد.
روابط به اندازه قوانین اهمیت دارند. آژانس‌هایی مانند CAA Base که در حال حاضر هفت نماینده تمام‌وقت در ایتالیا دارند، روابط خود را با باشگاه‌های سری آ مانند میلان تقویت کرده‌اند. به احتمال زیاد مالکان آمریکایی میلان ارتباط خوبی با مالکان چلسی دارند و درباره بازیکنان زیادی مداکره کرده‌اند. مربیان با تجربه لیگ برتر مانند آنتونیو کونته و ژوزه مورینیو نیز نقش زیادی در این بین ایفا کرده‌اند. به عنوان مثال، کونته اشلی یانگ را به اینتر آورد و مورینیو تامی آبراهام را برای رم به خدمت گرفت.
آبراهام در مصاجبه‌ای در سال2021 به مجله تایمز گفت:
اولین چیزی که مورینیو به من گفت این بود: می‌خواهی از آفتاب لذت ببری یا زیر باران بمانی؟
بازیکنان می‌توانند تأثیر زیادی روی یکدیگر داشته باشند و هم‌تیمی‌ها توصیه‌های مثبت زیادی به یکدیگر می‌کنند. لوفتوس چیک پیش از پیوستن به میلان، با توموری درباره زندگی در میلان صحبت کرد. هر دو عضو یک گروه واتساپ تیم زیر 20 سال انگلیس بودند که قهرمان جام جهانی 2017 شدند.
انتقال پل گاسکوین به لاتزیو در سال 92 کارشناسان را گیج کرد اما بازیکنان بریتانیایی بیشتری راه او را دنبال می‌کنند.
از 13 بازیکن حاضر در آن فینال، هفت بازیکن به خارج از کشور رفتند، از جمله اینزلی میتلند نایلز که به رم پیوست. او نیز مانند دیویس که پیش‌تر با آبراهام در استون ویلا هم‌بازی بود، ایجنت مشترکی دارد. دیویس می‌گوید که مثال‌های خوبی دیده و چیزهای فوق‌العاده‌ای شنیده است.
با این حال، دعوت به تیم ملی انگلستان برای بازیکنانی که در ایتالیا بازی می‌کردند، سخت بوده ، زیرا گرت ساوتگیت فرصت کمی به آنها داده است. به عنوان مثال، هیچ‌یک از ده بازی ملی لوفتوس چیک در زمان حضورش در میلان نبود. ساوتگیت حتی به کالوین فیلیپس نیز توصیه کرد که به دلیل رقابت شدید در لیگ برتر، به جای یوونتوس به وست هم بپیوندد.
این امیدواری وجود دارد که توماس توخل، سرمربی جدید انگلستان، دید بازتری داشته باشد که می‌تواند این انتقال‌ها را جذاب‌تر کند. با توجه به اینکه فوتبال هر روز در حال تغییر است، بسیاری بر این باورند که موج فعلی انتقال بازیکنان انگلیسی به خارج از کشور، راه را برای دیگر بازیکنان هموار کرده است. به نظر می‌رسد این روند ادامه پیدا کند و این بازیکنان جسور به عنوان الگویی ماندگار در یادها باقی بمانند.
یادداشت تام النوت از وب‌سایت اتلتیک با اندکی دخل و تصرف
