باران میبارد امشب
دلم غم دارد امشب
امشب از اون شباست دلم گرفته
کشتی مخم غرق فکره
یه صدایی داره در گوشم میگه
بزار بشکنه بغضت تر شه پلکت
خیلیا جای خدا نشستن اینجا
ولی خودش جای حق نشسته نترس
آه آره امشب از اون شباست
میخوام حرفام بزنم تا از تو دلم دراد
کل دنیا شیش دنگ مال تو
یه بالکن و یه سیگار واسه من خلاص
میخوام دودشون کنم
دود کنم غمامو تا یاد من نیاد
داره آروم آروم رد میشه از پنج و نیم عقربه
دل بگیر یعنی وقت و بی وقت سرش
بزار خالی شی اینقدر فیلم بازی نکن
یه وقتایی از رو خودت لج بد تره
وقتی من شکستم هیشکی پشت من نبود
هیشکی دست دراز نکرد به سمت من، واسم نموند
تنها موندم وقتی می شد پشت به پشت چشم کبود
هیشکی پشت من نبود، هیشکی تخمشم نبود
روزی هزار تا صفحه پشت سرم میذاشتن
مانع توی راه واسه کشتنم می کاشتن
اما من می گفتم تلاش دشمنم بی فایده است
با این هزار تا صفحه مستند می ساختم
الان که من مردم، جسم منو بردن
این آهنگو یه جا بشین گوش کنش با فرصت
برو تو اتاق من درو ببند پشت سرت
حرف دارم باهات حسابی بگیر بشین محکم
کنار تختم چندتا کشوئن، بازشون کن
اولی چند تا کتاب قدیمه، یادشون خوش
روزای خوب تو برق صنعتی
اه، چه قدر که سخت بود این درس لعنتی
دوتا دیوونه که یکی امید داشت یکی افسرده بود اما یکی رفیق باز
یکی پر استرس و دلیل داشت یکی حلقش تو دست و یکی نمینداهت
دوتا دیوونه سردرگم دوتا دیوونه فراری از خونواه از مردم
دوتا زخمی زمین خورده دوتا یه دنده شدن تو خلوت گم
دوتا دیوونه که دوست داشتن همو اما واسه هم دیگه غرور داشتن
کلی آرزوی خوب ساختن یکی عوض شد میون راه زود باختن
دوتا دیوونه که دوست داشتن همو اما واسه هم دیگه غرور داشتن
کلی آرزوی خوب ساختن یکی عوض شد میون راه زود باختن
یادتون رفت یاده من موند
مرور حرکتای همتون شد کاره هر روز
من رو همه لباسام خاکه هنوز
توویِ این خیابونا پُره از ما بهترون
خیلیا اشتباه اومدن حاجی
خدا نبود شد ، پَ میشه اگه تو هم نباشی
من یه دریا ریختم پا گُلم پلاسید
نمیدونم چپ افتادم با خودم برا چی
أ لایه پنجره جوونیمو فوت میکنم و
دود میشم و دود میکنم و
اصاً یه چند وقته یه جوری شدم و
دم به دقیقه خالی میکنم پشت خودمو
هی ، زندگی کردنو یادم میره
حتی یادم میره که یادم میره
شده بیست و پنج سالم دیگه و
هنوز پیش خودم کارم گیره
بزرگ شدیم و جای جوش بلوغ
سیبیل در آوردیم و شبا جای حروف الفبا تکلیف چیز دیگه است
مینویسیم آب بابا گرونه پول برق چی پَ
معلمه که خودمونیم هر شب
کارتای صد آفرین جاشو داده پرچم
صبح تا ظهرو سر کاریم هرچند
شیتیلاشم بانک میره نه که لای فرشم
اسباب بازیامم قد کشیده
مثل خودم نیست دیگه پشت ویترینی
باس عمری بدوئی واسش زخم بشی
تازه اونم اگه بکنی تا تهش پیش بینی آه
رنگای شاد جلف شده برام
سفت شده پرام، چِم شده الان؟
نمیدونم أ کجا این فکر شده خراب
تا ایرانی هه، تز شده فرار