𝗡𝗶𝗸𝗮 ~علی پروین و لزوم سکوت
پروین این روزها هر چه بیشتر صحبت می کند، بیشتر و بیشتر در تیررس انتقادات قرار می گیرد.
مرداد ۱۳۷۲ که سید محمد صفی زاده جانشین تیمسار نوآموز در راس فدراسیون فوتبال شد ، تصور همگان آن بود که مدیر باشگاه کشاورز، فدراسیون پولداری خواهد ساخت.
صفی زاده و حداد نایب رئیسش از همان ابتدا با پروین مشکل داشتند . پروین تیم ملی را برای دور دوم مقدماتی جام جهانی ۱۹۹۴ به قطر باخت و تیم پیر آن سال، با دوران نامطلوب بهزاد غلامپور که در غیاب عابدزاده مصدوم گلر فیکس ما بود ، باخت و ره به آمریکا نبرد.
بعد از آن رقابت ها پروین از تیم ملی عزل شد و بلافاصله از پرسپولیس هم استعفا داد. همان روزها هفته نامه پهلوان که حامی جدی سلطان بود تیتر زده بود " می خواهند سر پروین را ببرند. نه! این منصفانه نیست"
پروین رفت و ۵ سال خانه نشین شد. یک دوری پر از سکوت از فوتبال. او سال ۱۳۷۷ به پرسپولیس بازگشت. یک بازگشت شکوهمند که بردها و قهرمانی های شیرینی را به دنبال داشت.
پروین تمام آن ۵ سال خانه نشینی را سکوت کرد. همان سالهایی که همه رسانه ها دوست داشتند خبری و مصاحبه ای از او منتشر کنند ولی پروین انگار آب شده و در زمین فرو رفته بود. یک غیبت پررنگ و کامل.
این روزها کاش پروین مثل همان سالها سکوت کند. نه روی اعصاب هوادار راه برود و از ۱۰ به درویش رفوزه، نمره ۲۰ بدهد و نه برای رقیب آرزوی قهرمانی نماید. سکوت دز روزهایی که قطعا پروین جذابیت رسانه ای دهه ۷۰ را هم ندارد کار سختی نیست. هم به نفع خودش است هم پرسپولیس
