طرفداری | معادل هر ستاره دنیای فوتبال در دنیای بسکتبال چه کسی است؟ قصد داریم شما را با بازیکنانی از دو ورزش کاملاً متفاوت آشنا کنیم که در نگاه هواداران تقریباً یکی هستند.
معادل‌سازی بین دو ورزش هیچ مبنایی ندارد و هر چیزی که در شبکه‌های اجتماعی می‌بینید، بر اساس سلیقه تولیدکننده آن محتوا تولید شده است. این مطلب هم از همان جنس است و غیرممکن است که با تمام معادل‌سازی‌هایی که اینجا آمده موافق باشید.
مخاطبان هدف این مطلب افرادی هستند که به واسطه علاقه خودشان به فوتبال با سایت طرفداری آشنا شده‌اند و شناختی از بسکتبال NBA و ستارگان آن ندارند. جرقه تهیه این مطلب هم پس از ترید لوکا دانچیچ به لس آنجلس لیکرز زده شد، اتفاقی که آن را به شکل کامل در این سایت پوشش دادیم و البته معادل فوتبالی آن را هم بررسی کردیم. (منبع اکثر این معادل‌سازی‌ها یک صفحه اینستاگرامی است)
لیونل مسی - مایکل جردن
بازیکنانی که در دوران حرفه‌ای خودشان همه‌چیز بردند و افراد زیادی آن‌ها را بهترین بازیکن تاریخ ورزش خودشان می‌نامند. برای مثال زدن از استعداد، هواداران بسکتبال و فوتبال معمولاً از این دو اسم استفاده می‌کنند. البته که همیشه مقایسه‌هایی وجود دارد.
کریستیانو رونالدو - لبران جیمز
دو اسطوره دیگر که هر دو بارها با لقب بهترینِ تاریخ خطاب شدند و همیشه در مقایسه با مسی و جردن حضور دارند. دو تن از بزرگ‌ترین ورزشکاران تاریخ که سن برای‌شان یک عدد بی‌معنی است و بیش از دو دهه در بالاترین سطح حضور داشته‌اند. هر دو بهترین بدن ممکن برای ورزش خودشان را دارند.
لامین یامال - ویکتور ومبنیاما
در مورد بهترین‌های تاریخ هر ورزش صحبت کردیم؛ این دو نفر از آن بازیکنان در این سن عملکرد بهتری داشته‌اند. استعدادهایی ترسناک و بسیار جوان که شانس خوبی برای تبدیل شدن به بهترین‌های تاریخ ورزش خودشان دارند.
کیلیان امباپه - لوکا دانچیچ
ملقب به بهترین بازیکنان نسل خودشان. بازیکنانی که از سنین بسیار کم درخشش خودشان را شروع کردند و هنوز وارد سال‌های اوج خودشان هم نشدند. البته هر دو به شدت دنبال ثابت کردن خودشان با بردن جوایز فردی اصلی ورزش مورد علاقه‌شان هستند: دانچیچ MVP و قهرمانی NBA می‌خواهد؛ امباپه توپ طلا و قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا.
نیمار - کایری اروینگ
بازیکنانی که می‌توانید با نشان دادن هایلایت‌های آن‌ها به دیگران، به فوتبال و بسکتبال علاقه‌مندشان کنید. دو بازیکنی که نخواستند زیر سایه بازیکن بزرگتر از خودشان باشند، بسیار ماهر اما شکست خورده در مسیر رهبری کردن یک تیم به سمت موفقیت به عنوان بهترین بازیکن و رهبر.
مارکو رویس - دیمین لیلرد
بازیکنانی بزرگ که افراد زیادی را به ورزش خودشان علاقه‌مند کردند اما بزرگ‌ترین دشمن آن‌ها، وفاداری‌شان بود. دوران اوج هر دو بازیکن در تیم‌هایی سپری شد که نتوانستند مهره‌های لازم برای موفقیت را دور آن‌ها بچینند.
ادن هازارد - جیمز هاردن
بازیکنانی که در اوج خودشان، می‌توانستند ادعا کنند بهترین بازیکن جهان هستند؛ دو تن از بهترین نیروهای هجومی تاریخ بسکتبال و فوتبال. با این حال پس از این که از تیم اصلی خودشان جدا شدند، دیگر نتوانستند به آن اوج سابق برگردند.
پائولو مالدینی - حکیم اولاجوان
دو رهبر که از بخش قابل توجهی از هواداران ورزش خودشان لقب بهترین مدافع تاریخ را دریافت کرده‌اند. ظاهراً دیگر مدافعانی مثل آن‌ها نمی‌سازند.
پله - ویلت چمبرلین
افسانه. بدشانس بودند که بخش زیادی از شاهکارهای‌شان قبل از فراگیر شدن دوربین در دنیای ورزش اتفاق افتاد. آن‌قدر خوب بودند که امروز خیلی‌ها باور نمی‌کنند آن‌ها آن آمارهای ترسناک را ثبت کرده باشند.
کول پالمر - جیلن برانسن
در تیم‌های قبلی هم استعدادشان مشخص بود اما به هر دلیلی که بود، فرصت پیدا نکردند توانایی کامل خودشان را نشان دهند. به تیم دیگری رفتند و نشان دادند توانایی ستاره بودن را دارند.
وینیسیوس جونیور - آنتونی ادواردز
اولین برداشت‌تان پس از تماشای آن‌ها این است که چه‌قدر در ورزش خودشان مستعد هستند. هر دو بازیکن بارها خودشان را در بازی‌های بزرگ ثابت کرده‌اند و از لحاظ توانایی در برخی زمینه‌ها با تعدادی از بهترین‌های تاریخ مقایسه می‌شوند با این حال حواشی خارج از زمین زیادی پیرامون آن‌ها وجود دارد اما پتانسیل کاملاً مشخص است.
جود بلینگام - جیسن تیتم
خیلی زود مطرح شدند و زمان زیادی برای اثبات خودشان در بالاترین سطح نیاز نداشتند. دو بازیکنی که عملاً توانایی هر کاری را داخل زمین ورزش خودشان دارند، عالی در دفاع و عالی در حمله. تنها مشکل‌شان منتقدانی هستند که به آن‌ها می‌گویند موفقیت شما تنها به خاطر هم‌تیمی‌های فوق‌العاده‌ای است که کنارتان بازی می‌کنند.
ارلینگ هالند - یانیس آنتتوکومپو
اصولاً با آن قد و وزن نباید آن سرعت و چابکی را داشته باشند اما بدن این دو طبیعی نیست. هر دو بارها لقب «هیولا» گرفته‌اند و ارزش خودشان را ثابت کرده‌اند. با این حال برای موفقیت تیمی، به چیده شدن درست مهره‌ها دور خودشان نیاز دارند وگرنه به شکل انفرادی مشکلی در ثبت بهترین آمارها ندارند.
رودری - نیکولا یوکیچ
کاملاً می‌توانند ادعا کنند که در ورزش خودشان کسی از آن‌ها باهوش‌تر نیست. بازیکنانی که جوایز فردی لازم برای ثابت کردن این که بهترین بازیکن فعلی جهان هستند را دارند. هر دو در تیم‌هایی بازی می‌کنند که اگر داخل زمین نباشند، سطح تیم تا متوسط پایین خواهد آمد.
پپ گواردیولا - استفن کری
طی دو دهه اخیر، احتمالاً کسی اندازه پپ گواردیولا فوتبال را تغییر نداده است؛ او روی سبک حمله کردن تیم‌ها تاثیر مستقیم گذاشت و کاری کرد حریفان برای دفاع کردن راه‌های جدیدی را امتحان کنند. استفن کری با شوت‌های سه امتیازی دقیقاً چنین تاثیری روی بسکتبال گذاشت و بین بازیکنان فوتبال کسی مثل او نبود تا مجبور شویم از یک سرمربی برای مقایسه استفاده کنیم.
