به بهانه پیروزی 3-0 آرسنال مقابل رئال مادرید در یک‌چهارم نهایی لیگ قهرمانان

بمباران و رگبار توپچی‌ها، مادرید را در لندن تار و مار کرد

امیرحسین صدر 04/09/2025 - 18:09 مشاهده پروفایل

3,032 مشاهده / 44 دیدگاه 27 6 23

چه کسی فکرش را می‌کرد ستاره این مسابقه بزرگ، دکلن رایس باشد؟

طرفداری | هیچ احدی انتظارش را نداشت، حتی خوش‌خیال‌ترین‌ها هم در رؤیاهای گستاخانه‌ی خود تصور چنین چیزی را نداشتند. هیچ‌کس!

تصاویر یکایک بازیکنان مادرید پس از هر گل گویای همه‌چیز بود.

امباپه، وینیسیوس، و جود بلینگهام که با دستانی روی کمر ایستاده بود و با گونه‌های بادکرده به صفحه‌نمایش بزرگ استادیوم خیره شده بود؛ تصویر شادی هواداران رقصان و هیجان‌زده‌ی آرسنال که پس از مدت‌ها در عرش پرواز می‌کردند.

رئال مادرید، پادشاه بلامنازع اروپا با ۱۵ قهرمانی، در آستانه‌ی حذف شدن از رقابتی است که سال‌هاست آن را متعلق به خود می‌دانند. سه گل آرسنال در نیمه‌ی دوم، مثل رگبار آتشین، بر سر رئال فرود آمد.

دو ضربه‌ی آزاد استثنایی با پای راست طلایی دکلان رایس و یکی دیگر از پای چپ مهاجم موقتی‌شان، میکل مرینو.
این بازی تا نزدیکی دقیقه‌ی ۶۰، بدون گل پیش می‌رفت، اما وقتی شوت مرینو در دقیقه‌ی ۷۵ دروازه‌ی تیبو کورتوا را شکافت، تیم کارلو آنچلوتی با حساب و کتاب‌های عادی از رقابت خارج شده است.

البته هرگز نمی‌توان قهرمان و مدافع عنوان قهرمان اروپا را کاملاً خط زد. آن‌ها پیش‌تر نیز در چنین موقعیت‌هایی بوده‌اند و در جهنم سانتیاگو برنابئو، حریفان را خفه کرده‌اند. هفته‌ی آینده در مادرید، همچنان آزمون بزرگی برای میکل آرتتا و شاگردانش خواهد بود تا مأموریت خود را تکمیل کنند. می‌دانم همه بی‌صبرانه منتظر آن خواهیم ماند.

با این حال، بگذارید از آرسنال صحبت کنیم. این نمایشی بود با پیامی واضح و روشن.

توپچی‌ها تمامی ناامیدی در رقابت با لیورپول در لیگ برتر را به امید در لیگ قهرمانان در مقابل غول اروپا تبدیل کردند.
در چند هفته‌ی اخیر در لیگ، بی‌روح و بی‌جان به سرنوشت تن داده بودند و مورد حقارت و سرزنش‌های زیادی واقع شدند. در مبارزات طولانی داخلی در برابر لیورپولِ آرنه اسلوت هیچ‌چیز جواب نداد، اما ناگهان در برابر غول اروپا همه‌چیز از سیاهی به روشنی و تور رسید.

سربازان آرتتا، هارتر و گرسنه‌تر با ولع و حرصی سیری‌ناپذیر، انرژی و عزم، اشتیاق و میل بی‌پایان از ابتدا تا انتها مادرید را تحت انقیاد خود درآوردند.

مدت‌ها بود شاهد چنین بازی‌ای از سوی مردان قرمزپوش لندن در اروپا نبودیم. این حقیقتاً بزرگ‌ترین شب تاریخ ورزشگاه امارات در ۲۰ سال اخیر است و مردان آرتتا با اجرایی تماشایی، که احتمالاً آنچلوتی و هواداران رئال هم مخالفتی چندانی با آن ندارند، شایسته‌ی این پیروزی بودند. این یک شب تاریخی بود. و آرسنال، با غرور، مهر خودش را پای آن زد.

آرسنال در نیمه‌ی نخست نیز در مجموع تیم برتر میدان بود؛ با برنامه، هدفمند، با جدیت و شور و تمرکز آرام‌آرام به جلو خزیدند و رشد کردند. و در نیمه‌ی دوم با تمامی قوا چنان یورشی و حملات همه‌جانبه‌ای به راه انداختند که لندن را لرزاند.
باید اعتراف کرد، فقط کورتوا، دروازه‌بان رئال، آن‌ها را از دست‌یافتن به گل‌های بیشتر بازداشت.

اما کورتوا در برابر دو گل دکلان رایس از ضربات آزاد در دقایق ۵۸ و ۷۰، که اولین گل‌های رایس در سطح بزرگسالان از روی ضربه‌ی آزاد بودند، کاری از دستش ساخته نبود. اولین کاشته‌ی او، خاطره‌ی ضربه‌ی آزاد روبرتو کارلوس برزیلی با آن پیچ معروف را در اذهان یکایک ما زنده کرد.

جای تعجبی نبود، دوربین‌های تلویزیونی به سمت اسطوره‌ی رئال مادرید، روبرتو کارلوس، در سکوها رفتند. هر دو ضربه‌ی آزادی که از منطقه‌ای مشابه در کنار محوطه‌ی جریمه و با فاصله‌ی ۱۲ دقیقه به ثمر رسیدند، انگار مستقیماً از دفترچه‌ی ضربه‌های آزادِ ستاره‌ی سابق برزیل بیرون آمده بودند.

به تیبو کورتوا، پیش از بازی درباره‌ی خطرناک بودن آرسنال روی ضربات ایستگاهی و‌ کرنرها هشدار داده شده بود، اما کسی از موشک‌های مخفی رایس حرفی به میان نیاورده بود. یکی از بهترین دروازه‌بان‌های جهان تنها کاری که کرد، برای ظاهر قضیه به سوی هر دو توپ شیرجه‌ی بی‌حاصلی داشت.

و جالب‌تر آن‌که بعد از ضربه‌ی آزاد اول، در دومین، باز هم از ۴ بازیکن به‌عنوان دیوار دفاعی استفاده کرد. پس از آن، آرسنال شعله‌ور شد و آتشی به راه انداخت و رئال را به‌طور کامل در آن سوزاند.

پایان شب با تحقیر کامل پایان یافت که نشانگر درماندگی، کلافگی و فشار عصبی قهرمان اروپا بود که کمتر شاهد آن بودیم. ادواردو کاماوینگا، هافبک میانی‌شان، در وقت‌های اضافه با ضربه‌ی بی‌مورد به توپ، با دریافت کارت زرد دوم، اخراج شد؛ درحالی‌که بازی ثانیه‌های آخر خود را می‌گذراند.

شروع آرسنال کاملاً برازنده‌ی این مناسبت بزرگ بود. فضای ورزشگاه در زمان آغاز مسابقه فوق‌العاده بود، و بازی سریع، مستقیم و گسترده‌ی آرسنال با این فضا همخوانی کامل داشت و مدافع عنوان قهرمانی را به دردسر انداخت.
آرسنال وقتی بهترین است که بوکایو ساکا و گابریل مارتینلی در اوج خود باشند، و هر دو در این بازی، حسابی درخشیدند.

اما ضدحملات رئال سریع بود. ساکا یک‌بار توپ را لو داد و وینیسیوس جونیور ضدحمله‌ای به راه انداخت، اما نتوانست کیلیان امباپه را در سوی دیگر پیدا کند. در صحنه‌ای دیگر، بلینگام توپ را به زیبایی به امباپه در مرکز رساند، اما داوید رایا آن را مهار کرد. داوید رایا، دروازه‌بان آرسنال، در طول بازی تقریباً حتی یک سیو جدی نداشت.

این بهترین موقعیت رئال در نیمه‌ی نخست بود، در حالی‌که آرسنال موقعیت‌های دیگری هم داشت. آن‌ها برای دقایقی مسیر را گم کردند، اما تا پایان نیمه، دوباره بر بازی مسلط شدند.

در یکی از حملات خطرناک از جناح چپ، مارتینلی با حرکتی قوی پیش رفت، توپ را به مرینو رساند، و او نیز آن را به توماس پارتی رساند. شوت زمینی پارتی از پشت محوطه توسط کورتوا مهار شد.

ساکا دو بار آلابا را با حرکاتش گیج کرد و توپ را به‌صورت زمینی در عرض دروازه ارسال کرد، اما آرسنال کسی را با غریزه‌ی یک مهاجم واقعی نداشت تا این توپ را پیش‌بینی و قطع کند. دکلان رایس توپ اول را دید که تنها با یک متر فاصله از جلوی او عبور کرد، و بعد با قرار دادن دستانش روی سرش واکنش نشان داد؛ گویی می‌دانست تنها یک قدم جلوتر کافی بود تا توپ را به‌راحتی وارد دروازه کند.

هافبک آرسنال یک سانتر دیگر از ساکا را در دقیقه‌ی ۴۵ با ضربه‌ی سر به سمت گوشه‌ی دروازه زد، اما کورتوا با شیرجه‌ای تماشایی به سمت راست، آن را با یک دست گرفت. در ادامه نیز بلافاصله از زمین بلند شد تا ضربه‌ی برگشتی مارتینلی را در تیرک نزدیک مهار کند. آرسنال تیم برتر میدان بود، اما موفق به گلزنی نشده بود.

رئال مادرید بلافاصله بعد از شروع نیمه‌ی دوم کمی بیشتر توپ را در اختیار داشت و پاس تیز و دقیق بلینگهام باعث شد امباپه با شوتی محکم، توپ را به تور کناری بزند. برای چند دقیقه به نظر می‌رسید رئال در حال پیدا کردن راهی برای کنترل بازی است.

اما تقریباً بلافاصله آرسنال دوباره نبض بازی را به دست گرفت و با عبور از دقیقه‌ی ۶۰، کم‌کم حس می‌شد این شب، شب آرسنال است و زمانی‌که وارد پانزده دقیقه‌ی پایانی شدیم، تیم آرتتا نه‌تنها کنترل کامل بازی، بلکه کنترل کامل این جدال حساس و دشوار را نیز به شکلی خیره‌کننده در دست گرفته بود و تقریباً در تمامی تکل‌ها و جدال‌ها وزنه به‌سوی آن‌ها سنگینی می‌کرد.

هر دو گل رایس به زیبایی زده شدند. در واقع بی‌نقص بودند. کورتوا شب خوبی را سپری می‌کرد، اما هیچ دروازه‌بانی در جهان نمی‌توانست ضربات او را مهار کند.

xGOT این توپ، 0.97 بود. این یعنی اگر این توپ 100 بار به سوی دروازه شلیک می‌شد، 97 مرتبه به گل تبدیل می‌شد!

در دقیقه‌ی ۵۸، ساکا با حرکتی از سمت راست هجده به سوی چپ، ضربه‌ی آزاد گرفت. رایس با پای راست و از فاصله‌ی ۲۵ متری آن را زد؛ توپ دور دیوار دفاعی پیچ خورد، از بیرون تیرک چپ دروازه هم دور زد و به تور نشست. حقیقتاً خیره‌کننده و عالی بود.

در فیلم گزارش فارسی که بعداً دیدم، عادل فردوسی‌پور فقط با چندین «اوه اوه اوه اوه اوه، خوشگل زد» یکی از ضربات رایس را گزارش کرد. در حالی‌که در گزارش انگلیسی آن، صدای یکی از تماشاگران قبل از ضربه‌ی رایس شنیده می‌شود: «بزن، بترکون رایس.»

آرسنال با انرژی از این گل، باور کرد شاید می‌تواند کمر قهرمان را خم کند. توپچی‌ها تقریباً ۱۰ دقیقه بعد، دوباره به گل دست یافتند.

اما در این بین، کورتوا شوت مارتینلی را دفع کرد، آلابا ضربه‌ی متعاقب مرینو را بلوک کرد و سپس کورتوا شوت بعدی را به بیرون زد. از کرنر به‌دست‌آمده، این‌بار بلینگام شوت رایس را از روی خط دروازه دفع کرد. رئال سعی داشت دوام بیاورد، تا شاید از مخمصه رهایی یابد، اما نمی‌توانست. آرسنال براستی در نیمه‌ی دوم غیرقابل‌مهار بود.

ضربه‌ی آزاد بعدی رایس در دقیقه‌ای از فاصله‌ای دورتر زده شد، ولی باز هم به همان گوشه رفت، فقط کمی بالاتر. معرکه بود و احتمالاً بهترین زاویه‌ی دید را داور بازی برای این گل داشت که تقریباً در پشت توپ دولا شده بود. جای تعجب نداشت جود بلینگام که بیشتر شب را با چهره‌ای مملو از ناامیدی سپری کرد، با ناباوری به این صحنه نگاه می‌کرد. او ساعت‌ها در اردوهای تمرینی تیم ملی انگلستان کنار رایس بوده، اما هرگز چیزی شبیه به این از او ندیده بود.
مارتین اودگارد هم با دستانی که روی سر گذاشته بود، دقیقاً واکنشی مانند خیلی از هواداران داخل و خارج امارات را داشت که بهت و شادی فرورفته بودند.

سپس پنج دقیقه بعد، زمانی که رایس یک حمله‌ی دیگر را رهبری کرد، مایلز لوئیس اسکِلی توپ را به مرینو پاس داد و او با یک شوت ماهرانه با پای چپ و به‌صورت چرخی، گل سوم را به ثمر رساند.

رئال به‌کلی از رمق افتاده بود و تنها برای بقا و جلوگیری از صدمات اضافی تلاش می‌کرد. این دیگر مسئله‌ی بازگشت و کامبک نبود، بلکه مسئله‌ی زنده‌ماندن در برابر حملات و‌ گل‌های بیشتر بود. مردان آنچلوتی به‌طرز معجزه‌آسایی موفق شدند دوام بیاورند. غیبت کاماوینگا در هفته‌ی آینده به ضررشان خواهد بود، اما با این حال، این تنها مشکل قهرمان اروپا نیست.

باید گفت آرسنال حتی خود و هوادارانش و همه‌ی فوتبال اروپا را با نمایش مبارزه‌جویانه و پرقدرت خود متعجب کرد. براستی فوق‌العاده و تحسین‌انگیز بود.

اینک همه بی‌صبرانه در انتظار دیدار چهارشنبه‌شب آینده در برنابئو خواهیم ماند. آیا رئال بار دیگر معجزه خواهد کرد یا آرسنال مأموریت را با موفقیت به پایان خواهد برد؟

هرچه رخ دهد، این شب به‌عنوان بهترین شب تاریخ ورزشگاه امارات برای همیشه در تاریخ ثبت خواهد شد. نفس‌گیر بود!
شبی که آرسنال، با توپخانه‌ی خود، قهرمان ۱۵ دوره‌ی اروپا را در لندن تار و مار و به قول روزنامه‌ی مارکای اسپانیا «تحقیر کامل» کرد و یک قدم بزرگ به سمت نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان و شاید تصاحب جامی که در تاریخ خود به‌دست نیاورده‌اند، برداشت.