اختصاصی طرفداری- سومین تساوی پیاپی بدون گل گذشت. گویی مجددا با کابوسی رو به رو شدیم که عادل فردوسی پور امیدوارانه به اتمام آن ایمان داشت تا اینکه در دقایق پایانی کریم باقری آن را به پایان رساند. اما اینبار آن بازیکن را کم داریم. کدام اسطوره؟ کدام کریم باقری را در بین سرخابی ها می توانید پیدا کنید؟
فرهاد مجیدی هم کاری از پیش نمی برد وقتی تیم جرات حمله کردن نداشته باشد. وقتی پرسپولیس 90 دقیقه با 4 دفاع ثابت بازی می کند و حتی یک نفوذ از جناحین انجام نمی شود، سیدصالحی که هیچ، علی کریمی هم اگر بود کاری از پیش نمی برد. وقتی مدافعین استقلال 90 دقیقه زیر توپ می زنند تا بلکه محمد قاضی سر بزند و توپ خواسته یا ناخواسته به مهاجمین برسد چه انتظاری از مجیدی داریم؟ وقتی مربیان دو تیم به تساوی راضی هستند و هر دو ذره ای احترام برای شعور مخاطبان و هواداران قائل نمی شوند چه انتظاراتی از این بازی و این تیم های محبوبمان داریم؟ وقتی قلعه نویی و دایی هر دو می گویند ما برای برد آمده بودیم، اما ماحصل فوتبالشان 90 دقیقه زیر توپ زدن است باید در این دربی را گل گرفت! چرا هزینه های اضافی؟ چرا بازی با احساسات میلیون ها نفر. یک صفر صفر ناقابل که این همه هزینه ندارد.
کلا انتظاراتمان زیادی است. دربی باید مساوی شود، به چند دلیل.
1- همه از باخت دربی فرار می کنند. باخت دربی در جماعت طرفداران ایرانی یعنی سرخوردگی مقابل هواداران رقیب. این باخت وقتی خودش را نشان می دهد که تیم در بازی های بعدی هم بی روحیه باشد و نتیجه نگیرد. آن وقت است که صبر تماشاگر لبریز می شود. تیم به حاشیه می رود. بودند مدیران و مربیانی که آتش همین دربی کذایی دامانشان را سوزانده است. همین حساسیت ها است که ساق پای بازیکنان را شل می کند. مربیان کم جرات آفت این بازی هستند. پرویز مظلومی در دو دربی ابتداییش ترسو بود. اما 3 تای پایانی را هیچ کس از یاد نمی برد چه قرمز ها و چه آبی ها. در بازی معروفی که ایمون زائد هتریک کرد همه به یاد دارند که استقلال با وجود اینکه 2 بر 0 جلو بود، عقب ننشست و دست به اداره بازی نزد. تاوانش را هم داد اما ترسو نبود.
به دربی های اخیر نگاه کنید. ترس در ساق ها و افکار تیم ها رخنه کرده است. تمام توپ های پشت محوطه با قدرت هرچه تمام تر دفع می شوندو با این تفکر: فقط گل نخوریم!
2- از روزها قبل کری خوانی ها در شبکه های اجتماعی آغاز می شود. یکی 4 می گوید و دیگری 6 را به رخ می کشد. ولی امان از اتمام بازی با تساوی بدون گل. بازی که تمام شود شبکه های اجتماعی پر است از الفاظ رکیک به تیم ها و بازیکنان. همه میگویند حیف از وقت و پولی که صرف شد. دربی بعدی را تحریم می کنیم. چند ماه بعد اما، باز هم همین آش است و همین کاسه. چرا نمی توانیم این بازی را تحریم کنیم؟ چرا نمی توانیم قبح و حساسیت این دربی کذایی را بشکنیم؟ آقای قلعه نویی! این دربی جزو ده دربی برتر دنیاست؟ به کدام منطق؟ همان منطقی که می گوید استقلال تیم 85 دنیاست؟ چرا به آمار و ارقام دل خوش کنیم؟ این دربی جزو 50 دربی برتر دنیا هم نیست.
3- ما هنوز لیگ دسته اول هستیم. لیگ آماتور. واژه لیگ برتر خیلی زود به ما اهدا شد. لیگی که در آن تیم ها فقط و فقط به فاصله یک هفته حاضرند به میدان بروند و با کمترین کم و زیادی دادشان به هوا می رود حرفه ای نیست. لیگی که میلیارد ها تومان خرج بازیکنانی می شود که حتی به پولی که می گیرند تعصب ندارند حرفه ای نیست.( کافیست قیمت بازیکن جوانی مثل ولبک را با خیلی از فوتبالیست های ایرانی مقایسه کنید.) لیگی مربی آن با یک شوت به سمت دروازه نتیجه را دو بر صفر ببیند حرفه ای نیست. و صد البته لیگی که حفظ رکورد با تساوی های پیاپی هدف گذاریش باشد هنوز راه درازی را در پیش دارد تا حرفه ای شدن.
کافیست به نتایج زیر نگاهی بیاندازید. شاید بارسلونا و رئال یا منچستر و آرسنال را خیلی ها دربی نداننند؛ اما آیا حساسیت آن کمتر از دربی ماست؟
منچستر 8 - آرسنال 2
بارسلونا 5 - رئال مادرید صفر
بارسلونا 6 - رئال مادرید 2
منچستر سیتی 6 - منچستر یونایتد 1
و البته دربی استقلال و پرسپولیس در بازی های شماره 75، 76، 77 و خیلی های دیگر 0 - 0
