مطلب ارسالی کاربران
یادداشت: داستانِ دو دروازه‌بان
این داستانِ دو دروازه‌بان است که 18 ماه با هم اختلافِ سن دارند و نمایششان در شبِ سردِ وینیا دل مار به این زودی‌ها فراموش نمی‌شود
داوید اوسپینا و سرخیو رومرو خیلی کم بازی کردند و هیچکدام از آینده‌شان هم مطمئن نیستند. رومرو تنها 9 بار درونِ دروازه‌یِ سمپدوریا قرار گرفت و اوسپینا هم تنها 18 بار برایِ آرسنال بازی کرد. اوسپینا در کوپا امریکا بود که خبرِ امضایِ قراردادِ پتر چک با آرسنال را شنید و اگر به اخبارِ دیگری که به گوشش می‌رسد اعتماد داشته باشد، باید خودش را برایِ ترکِ آرسنال آماده کند. رومرو هم 3 روزِ دیگر قراردادش با سمپدوریا به پایان می‌رسد و بازیکنِ آزاد می‌شود. اما آیا هیچکدام از این مسائل ذهنِ دو دروازه‌بان را وقتی به استادیو سائوسالیتو وارد شدند، اشغال کرده بود؟ احتمالا نه. این شبی بود که اوسپینا و رومرو می‌خواستند بدل به قهرمانِ کشورشان بشوند، و شدند.
اوسپینا در جریانِ بازی هر توپی به سمتش زدند گرفت و یک نفره منجیِ کلمبیایی شد که اصلا خوب بازی نمی‌کرد. بهترین سیوِ او در این بازی کدام بود؟ دابلِ سیوِ عجیب و غریبش از آگوئرو و مسی؟ خروجش مقابلِ پاستوره و زدنِ توپ از جلویِ پایش؟ یا شاید هم دفعِ توپش از اوتامندی که باعثِ تغییرِ جهتِ توپ و برخوردش به تیرِ دروازه، به جایِ وارد شدن به آن شد؟ انتخاب با خودتان است. خیلی هم فرقی ندارد. همه‌یِ این سیوها به یک اندازه ارزشمند بودند. آرژانتین اگر اوسپینا در چنین فرمی نبود در همان نیمه‌یِ اول می‌توانست 3یا 4 گل بزند.
و رومرو؟ وقتی اوسپینا در آن سویِ زمین داشت بهترین بازیی عمرش را می‌کرد، رومرو تقریبا بیکار بود و اولین سیوش در نیمه‌یِ دوم و رویِ ضربه‌یِ سرِ آرامِ جکسون مارتینز شکل گرفت. اما این طبیعتِ فوتبال است، مثلِ یک بازیِ "ناین بال". تنها شارِ آخر است که اهمیت دارد و مهم نیست بقیه را چه کسی می‌زند. اما اگر بازی به پنالتی می‌کشید و آرژانتین می‌باخت چی؟ کسی یادش نرفته است که چهار سالِ پیش آرژانتین در همین مرحله مقابلِ اروگوئه، در حالی که تیمِ برتر میدان بود، در ضرباتِ پنالتی حذف شد. آیا حالا نوبتِ کلمبیا بود؟
پنالتی‌ها با دقتِ زیادی شروع شدند: خامس، مسی، فالکائو، گارای، کوادرادو، بانگا...همه گل زدند. اینجا بود که سرودِ هوادرانِ دو تیم شروع شد: اوسپینا! رومرو!
بعد موریل به سبکِ جان تری در شبِ مسکو پنالتی‌اش را به آسمان زد. لاوتزی پنالتیِ بعدی را گل کرد. رومرو چیزی نمانده بود بازی را تمام کند اما پنالتیِ کاردونا از زیرِ بدنش واردِ دروازه شد. بعد لوکاس بیلیا بود که مچ پوینتش را به بیرون زد تا به پنالتی‌هایِ تک به تک برسیم. رومرو پنالتیِ زونیگا را سیو کرد، اما مارکوس روخو یک مچ پوینتِ دیگر را از دست داد و توپ را به تیرِ دروازه کوبید. موریو، یکی از بهترین بازیکنانِ کلمبیا در این تورنمنت هم پنالتی‌اش را به آسمان زد، تا آرژانتین مچ پوینتِ دیگری داشته باشد. این بار نوبت به کارلوس توز رسید، توزی که 4 سالِ پیش آن پنالتیِ حیاتی را مقابلِ اروگوئه از دست داده بود، توزی که بعد از آن پنالتی سه سال و نیم برایِ کشورش بازی نکرده بود. تمامِ این بار رویِ دوشِ توز بود، اما او پنالتی‌اش را گل کرد تا خودش و تیمش را به رستگاری برساند.
بدونِ رومرو اما این پیروزی ممکن نبود. او یک سالِ پیش آرژانتین را در نیمه نهاییِ جامِ جهانی پیروز کرد و دیشب هم تیمش را به نیمه نهاییِ کوپا امریکا برد. اوسپینا هم بازی و تورنمنت را با سری بالا ترک کرد. این شب برایِ دروازه‌بان فقط و فقط مختصِ کشورشان، مردمشان و زمانِ حال بود. وقت برایِ فکر کردن درموردِ آینده زیاد است.
گابریله مارکوتی
