طرفداری- هجدهمین دوره رقابتهای وزنه برداری نوجوانان و سی امین دوره مسابقات وزنه برداری جوانان آسیا در شرایطی به میزبانی توکیو پایتخت یکی از پیشرفته ترین کشورهای دنیا یعنی ژاپن درحال برگزاری است که بی شک ژاپنی هاآنطوریکه باید و شاید نتوانسته اند میزبانی شایسته برای رقابتی معتبر در سطح بین المللی باشند!
به گزارش روابط عمومی فدراسیون وزنه برداری، کیتی عروسک و سمبلی است که کمیته برگزاری مسابقات آنرا بعنوان نماد خود طراحی کرده است. اگر چه سیمای سمبل سامورایی ها همیشه (خندان) است و با دستی پراز گل که بیانگر صفا ومیهمان نوازی ژاپنی هااست هرکجا که در سالن مسابقات و یا هتل محل اسکان تیم ها قدم می گذاریم، پیش رویمان قرار دارد تا یادمان نرود که ژاپنی ها می خواهند با زبان تصویرصمیمیت و میهمان نوازی خود را انتقال دهند. اما در عمل رفتار، حرکات و برخورد سامورایی ها با میهمانان خارجی در توکیو چیز دیگری را بیان می کند.
قطعا شما هم تا قبل از اینکه متن نگارش شده ای که پیش رویتان قرار گرفته شده را بخوانید، مثل ما در تخیل خود ژاپن را با تکنولوژی برترش بهترین و با استعدادترین درامر برگزاری مسابقات و رویدادهای مختلف می پنداشتید؟! اما متاسفانه باید گفت؛ ژاپن تخیلی ما تا واقعیتی که با حضور و لمس شرایط موجود در این کشوردیدیم و احساس کردیم، تفاوتی عجیب دارد که تخیل فانتزی ما ازسرزمین ربات ها را دگرگون می سازد.
میزبانی ضعیف تابوی سرزمین رباتها را شکست!
«کیتی خندان»، اگرچه از نظر ژاپنی ها سمبلی جذاب برای مخاطبان خارجی است وبیانگر مکنونات قلبی آنها به میهمانانشان ؛ اما حسی که درژاپن به شما دست می دهد حسی نیست که تا قبل از عزیمت به سرزمین خورشید از این کشور توقع داشتید! سامورایی ها مردمی پرکار،سردمزاج ، خشک، فوق العاده قانونگرا، فراری از نزدیک شدن به خارجی ها و درنهایت مغرور به نظر می رسند،چیزی که قطعا شما درژاپن پس از مدتی توقف حس خواهید کرد.
مهمتر از همه اینکه ما همواره ژاپن را بهترین و مستعدترین کشور آسیایی برای برگزاری و میزبانی مسابقات بین المللی فرض می کردیم،اما در عمل وقتی تمامی زوایای برنامه ریزی و برگزاری ضعیف ژاپنی ها دراین رویداد مهم قاره ای که هم اکنون در این کشور برگزار می شود را بررسی می کنیم، متوجه می شویم که ما برای خود در ذهنمان همان داستان (مرغ همسایه غاز است) را سالها یدک می کشیدیم،درحالیکه از تخیل تا لمس واقعیت در این خصوص فاصله ای عمیق وجود دارد.
نداشتن برنامه ای مشخص و مدون برای ترانسفر(حمل و نقل) میهمانان حاضر در رقابتهای وزنه برداری قهرمانی آسیا ، عدم برنامه ریزی دقیق برای اسکان و تغذیه میهمانان آسیایی، برگزاری مراسم افتتاحیه ای بسیار ضعیف که حتی می شد آنرا با افتتاحیه یک مسابقه محلی نیز قیاس کرد را اگر به فشردگی عجیب و غریب و خسته کننده مسابقات اضافه کنیم، قطعا با تلفیق روحیات سرد و رباتیک ژاپنی ها به تمام نقایص ریزو درشت موجود درخواهیم یافت که آنچه برای خود درذهن نسبت به وضعیت ژاپنی ها پروراندیم، با این نمایش ضعیف تابویش شکسته شد و فرو ریخت. تابویی که همواره ما در مقاطع مختلف برای خود می سازیم وآنقدر به آن بال و پر می دهیم که دیگر نمی توانیم حتی برای دقایقی فکرش را از ذهن خود بگذرانیم.
یادبگیریم توانمندی های خود را باور کنیم
(مرغ همسایه همیشه برای ما غاز است) ضرب المثلی است که ریشه تاریخی درکشورما دارد. ریشه ای که امروز درژاپن کاملا آنرا احساس می کنیم . وقتی ما مواردی اینچنینی را درذهن خود بی خود و بدون اطلاع میدانی از آن موضوع بزرگ می کنیم،قطعا دیگر در این میان جایی برای خودنمایی و تبلور استعدادهایمان باقی نمی ماند تا ما هم بدین واسطه داشته های غنی خود را باور کنیم!
حقیقتا پیش کشیدن این موضوع به هیچ وجه ربطی به نگاه ناسیونالیستی و مواردی مشابه آن ندارد.بلکه تنها دلیلش باور داشته های خود و اعتقاد پیدا کردن به موجودیتی است که تک تک ما در درون خود داریم اما بدون اینکه با سنگ محکی قوی آنرا اندازه گیری کنیم، دنبال بزرگ کردن پوشالی همسایه های خاوردور نشین خود هستیم.
ورزش کشور و وزنه برداری ایران بی تردید دردرون خود پتانسیلی بسیارغنی دارد که در مقایسه با رقبای آسیایی حقیقتا اگر درست به رشد و پرورش آن توجه کنیم ، می توانیم خیلی بهتر و باکیفیت تردر تمامی زوایای تخصصی ترسیم شده، چه در داخل و چه در خارج ازمرزهای ایران مطرح باشیم وآقایی کنیم. این اتفاق هرگز میسر نخواهد شد، مگر اینکه ما یاد بگیریم (ابتدا گروهی کار کردن را و سپس پرورش و توجه ویژه به داشته های غنی و توانمندی های منحصر به فرد خود). بنابراین اگر بتوانیم در مجموعه خود فرهنگ خودباوری را توسعه و رشد دهیم، دیگرنیازی نیست تا برای خود مرغ همسایه را غاز کرده و چیزی را بدون داشتن اطلاعات قبول کنیم.
