وقتی دنی رُز از پشت هنریک مخیتاریان را زد و هافبکِ ارمنیِ منچستر یونایتد با تمامِ وزنش رویِ مچِ پایِ چپش سقوط کرد قلبِ هوادارانِ شیاطینِ سرخ یک لحظه از کار ایستاد. اما مصدومیتِ هافبکِ سابقِ بوروسیا دورتموند به قدری که به نظر می‌رسید جدی نیست. ژوزه مورینیو بعد از پیروزیِ حیاتیِ تیمش مقابلِ تاتنهام هاتسپرز، که با تک گلِ مخیتاریان به دست آمد گفت: «ما فکر نمیکنیم مصدومیتِ جدی‌ای باشه. میکی الان نمیتونه بازی کنه ولی شاید تا یک هفته‌یِ دیگه برگرده و به بازیِ باکسینگ دی برسه.»
این خبر بهترین کادویِ کریسمس برایِ یونایتدی‌ها بود. اما نکته‌یِ مهم اینجاست که اگر چنین اتفاقی یک ماهِ پیش می‌افتاد شاید واکنشِ یونایتدی‌ها به این اندازه شدید نبود. مخیتاریان که فصلِ پیش آقایِ پاسِ گل بوندسلیگا شده بود (15) و کنارش 11 گل هم برایِ تیمِ توماس توخل زده بود، به هیچ وجه شروعِ خوبی در لیگ برتر نداشت. هافبکِ 27 ساله‌یِ ارمنی یکی از قربانیانِ نیمه‌یِ اولِ دربیِ منچستر در اولدترافورد بود و بعد از تعویض شدنش بینِ دو نیمه عملا به بازیکنی حاشیه‌نشین بدل شد و جایِ خودش در ترکیبِ اصلی را کاملا از دست داد.
با این وجود با تمامِ فشارهایی که رویِ مورینیو بود، و مقایسه‌هایی که با سرنوشت بازیکنانی مثلِ کوین دبروینه و روملو لوکاکو در چلسیِ او می‌شد، مربیِ یونایتد اعلام کرد هنوز وقت بازی کردنِ هافبکِ خلاقش نرسیده است: «میکی برایِ اینکه یک بازیکنِ درجه یک بشه به زمان نیاز داره و خودش هم میدونه که میتونه به اینجا برسه.»
چه رویکرد و عملکردِ مورینیو را قبول داشته باشید و چه نه، آنچه در چهار بازیِ اخیر دیده‌ایم خبر از موفقیتِ طرحِ او داشته است. مخیتاریان در چهار بازیِ اخیرش برایِ یونایتد نقشِ مستقیم رویِ چهار گل داشته (دو گل، دو پاسِ گل) و بدل به دقیقا همان بازیکنی شده که تیمش مدت‌ها به آن نیاز داشت.
یونایتد در خطِ حمله یک شماره‌یِ 9 کلاسیک، یکی از بهترین مهاجمینِ مرکزیِ بیش از یک دهه‌یِ اخیر فوتبالِ اروپا را در قامتِ زلاتان ابراهیموویچ دارد. کنارِ زلاتان، مارکوس رشفورد، آنتونی مارسیال و جسی لینگارد می‌توانند با سرعت و نوعِ بازیِ مستقیمِ خودشان این وجه از خطِ حمله‌یِ یونایتد را هم پوشش بدهند. خوان ماتا و وین رونی و البته پل پوگبا هم می‌توانند در بازی‌هایِ مختلف مسئولیتِ شماره‌یِ 10 را به عهده بگیرند.
اما کاری که مخیتاریان برایِ تیمِ مورینیو می‌کند، کاریست که هیچکدام از این مهره‌هایِ مستعد قادر به انجامش نیستند. خاص بودنِ بازیِ مخیتاریان در ترکیبِ سرعت و دقت و خلاقیت است. هافبکِ سابق دورتموند که لقبِ اولین ارمنیِ گلزن در تاریخِ لیگ برتر را از آن خودش کرده، میانگینِ 1.5 پاس کلیدی در هر بازی می‌دهد، آماری که البته هنوز برایِ بازیکنی با استعداد او پایین است. اما کنارِ این کیفیت، مخیتاریان میانگینِ 2.1 دریبلِ موفق در هر 90 دقیقه هم دارد، آماری که بینِ تمامِ یونایتدی‌ها تنها از پوگبا پایین‌تر است (2.8). این نوع بازیِ مستقیم و برندگی در بعد هجومی مشکلِ اصلیِ تیمِ لویی ون گال بود، مشکلی که با تمام نتایجِ ضعیفی که یونایتد تا این مقطع از فصل گرفته، مورینیو تا حد بسیار زیادی برطرفش کرده است.
از نشانه‌هایِ این پیشرفت خود مخیتاریان است. "میکی تی" با اینکه پاسوری درجه یک است اما درصدِ بالایی از خودخواهی که لازمه‌یِ پستش هست را هم دارد. کافیست دو گلش مقابلِ زوریا لوهانسک و تاتنهام را به یاد بیاورید. مقابلِ زوریا او از فرارِ هوشمندانه‌یِ رونی به سمتِ چپش استفاده کرد و به جای پیدا کردنِ زلاتان در سویِ دیگر به قلبِ خط دفاعی زد و یک گلِ انفرادیِ عالی را به نامِ خودش ثبت کرد. مقابلِ اسپرز هم زلاتان حاضر و آماده مقابل دروازه‌یِ هوگو یوریس بود، اما مخیتاریان گزینه‌یِ شوت را انتخاب کرد و به بهترین شکلِ ممکن اجرایش کرد.
برایِ همین است که مخیتاریان از منظرِ میانگینِ شوت به دروازه در هر بازی هم تنها بعد از زلاتان در یونایتد قرار می‌گیرد (3.3 به 4.9). پیشرفتِ بزرگِ یونایتد نسبت به دو فصلِ پیش از مقایسه‌یِ آمار کلیِ تیم در شوت به دروازه‌یِ حریفان کاملا به چشم می‌آید. تیمِ ون گال فصل پیش میانگینِ 11.3 شوت در هر 90 دقیقه داشت، آماری که فقط از پنج تیمِ لیگ بالاتر بود، از جمله تیم‌هایِ سقوط کرده‌ای مثلِ نیوکاسل و نوریچ و استون ویلا. اما در این فصل این آمار به 16.3 رسیده و برایِ همین است که به رغمِ تساوی‌هایِ ناامیدکننده‌یِ خانگی مقابلِ استوک و برنلی و وستهم، و حتی آرسنال، مورینیو از شیوه‌یِ بازیِ تیمش و فرصت‌هایِ گل زیادی که در هر بازی ایجاد می‌کنند راضی است.
اگر مصدومیتِ مخیتاریان واقعا جدی نباشد و جوری که مورینیو امیدوار است بیش از یک هفته طول نکشد، حضورِ او در ترکیبِ اصلیِ یونایتد می‌تواند نقشی فوق‌العاده کلیدی برای حداقلِ بازگشتِ شیاطینِ سرخ به کورسِ بیگ فور داشته باشد.
