چند نظر، همینطوری قبل از بازی:
۱- شخصا همان قدر که شانس برای پیروزی یوونتوس قائل هستم، همان قدر برای پیروزی بارسا قائل هستم. حتی همیشه گفته ام که تیمی که MSN دارد، می تواند به پیروزی پرگل در هر دیداری فکر کند. با این حال، بر خلاف انتظار برخی، حالِ یوونتوس آنچنان هم خوب نیست، ولی بازیکنانش قطعا خوب هستند و این باید هواداران این تیم را به شدت امیدوار کند. از آن سو، حالِ بارسا هم آنچنان خوب نیست.(به جز بایرن، حال چه تیمی خوب است؟!)
۲- از مثلث تهاجمی بارسا(مسی، نیمار و سوارز) و لوزی تهاجمی یووه(دیبالا، کوادرادو، مانژوکیچ و هیگواین)، فقط ماریو مانژوکیچ اهل آمریکای لاتین نیست و این ما را به دیدن بازی پرگل امیدوار می کند.
۳- یوونتوس باید به چه چیزی امیدوار باشد؟
به اینکه بارسلونا وسط زمین را به حریف واگذار کند. یووه ی آقای الگری از نظر من، تیم خارج از زمین خودی ست و در ورزشگاه رقیب بهتر بازی می کند اما آنها در خانه هم تیم غولی هستند. یووه اگر در ۲۰ تا ۳۰ دقیقه ابتدایی گل نخورد، می تواند همان گونه که در ورزشگاهش هر تیمی را لاک پشتی قربانی می کند، بارسا را هم قربانی کند. به نظر شخص بنده، یوونتوس حتی با مساوی در تورین هم در بازی برگشت شانس صعود دارد. کم هم نیست!
۴- بارسا باید به چه چیزی امیدوار باشد؟
به اینکه یوونتوس احساسی بازی کند. تیمِ آقای الگری طی ۳ فصل اخیر، در برخی بازی های حساس خانگی احساسی وارد زمین شده و در اکثر آنها ضربه خورده است. احساسی بازی کردن، تیم را گیج می کند و این بهترین چیز برای بارسلونایی است که به راحتی می تواند به عمق حریف برسد. آخرین بار دیدار رفت برابر بایرن مونیخ در همین تورین بود که تورینی ها برای ۶۰ دقیقه اول، یک ضربه هم به سمت دروازه حریف نزدند اما به محض اینکه اتفاقات فوتبال(گل دیبالا)، آنها را به بازی برگرداند، همان تیمی شدند که باید.
در نهایت اینکه از بازی لذت ببریم، به یکدیگر احترام بگذاریم. اگر باختیم، باخت خود را قبول کنیم و نظرمان قبل از بازی، با نظرمان بعد از بازی تفاوتی نکند. به دنبال بهانه نباشیم. زنده باد فوتبال.
