خوشحال ترین هوادار های فوتبالی دنیا ! با این عنوان می شه هوادار های یوونتوس رو توصیف کرد. هوادارانی که پس از چندین سال صبر و خون دل خوردن، صاحب تیمی شدن که هر تیمی از بازی باهاش هراس داره. هراسی که نشات گرفته از قدرت بالای بازیکنان و کادر فنی این تیم هستش. تیمی که می تونه در 1 بازی هم بسیار زیبا دفاع کنه و هم بسیار زیبا حمله. چیزی که بعد از ایتالیای 2006 بین تیم های دنیا نایاب شده بود و یوونتوس، با دانش فوق العاده سرمربی خودش مکس علگری و بازیکن های توانمند خودش دوباره داره اون رو به محرض نمایش می زاره. تو این مدت تعریف های خیلی زیادی از بازیکنان و سرمربی تیم قدرتمند یوونتوس شده. تعریف های که انقدر تکراری و زیاد شده که بوی غرور و بت سازی گرفته. فکر کنم بد نباشه که برای تغییر این فضا، از زاویه ی دیگه ای به این تیم خوب و بازیکنای این تیم نگاه کرد. از زاویه ای که مارو به یک نتیجه می رسونه. اینکه یوونتوس اومده که بگه " لعنتی ها، ما هنوز هم زنده و فوق العاده ایم ،،،، "
به نوک خط حمله یوونتوس نگاه کنید. گونزالو ایگوایین. نگاه به الانش که گرون ترین مهاجم تاریخ شناخته میشه نکنید. نگاه به هیکل تو پُر و فریاداش بعد از گلزنی تو لباس سیاه و سفید نکنید. این ایگوایین، همون ایگوایین 16 ساله ای هستش که سال 2006 از کشورش راهی اسپانیا شد تا برای عشقش " رئال مادرید " توپ بزنه. بازیکنی که با اون سن کم تونسته بود تو سوپر کلاسیکوی آرژانتین بدرخشه و آرژانتینی ها رو امیدوار به دیدن یک مارادونای جدید کرده بود. اون بازیکن رو ببینید که تو اون زمانِ شومِ باشگاه رئال مادرید چیزی کم نمی زاشت و هر روز و هر روز درخشش رو بیشتر میکرد. گل زدن به اسپاینول در دقایق پایانی در سال اول و زدن گل قهرمانی رئال مقابل اوساسونا در دومین سال حضورش. سال بعد شاید رئال جلوی تیم پپ حرفی برای گفتن نداشت اما ایگوایین 20 ساله با زدن 24 گل ستاره ی پر نور اون تیم بود. اون زمان کسی ایگوایین رو بازیکنی بد در بازی های بزرگ نمی دونست. اون زمان ها ایگوایین مرد بازی های بزرگ برای رئالی بود. اما چی شد ؟ رونالدو و بنزما وارد شدن. البته حضور این 2 نفر هم تاثیری در روند درخشش ایگوایین نداشت. ایگوایین در کنار رونالدو 29 گل زد و بدون حتی 1 ضربه پنالتی، پشت رونالدویِ 33 گله وایساد. اما این ها کافی نبود. رونالدو باید نفر اول تیم می بود. بنزما هم که جزء پروژه کهکشانی ها بود به این جمع اضافه شد و همه این ها باعث شد ایگوایین بعد از مصدومیت کمرش، به صورت رسمی از رئال مادرید حذف بشه ! ایگوایین شیری بود که در نبودش مورینیو می گفت باید با یک گربه ( بنزما ) به مصاف حریفامون بریم. شیری عاشق تیمش که خیلی خیلی راحت از تیمش کنار گذاشته شد و تموم شده تلقی شد .... اما الان همون شیر تموم شده، تبدیل به نفر اول خط حمله ی یکی از بهترین تیم های اروپا شده. و شک نکنید از همین الان داره لحظه شماری می کنه برای دیدن دوباره ی کریستیانو رونالدو. البته اینبار نه در کنارش، بلکه روبروی خودش ،،، ایگوایین طرد شده ی کهکشانی ها بود !
بیاییم یه خط عقب تر و سمت چپ رو نگاه کنیم. اسمش رو نمی گم با چنتا سوال می خوام برسونمتون به اسمش. یادتونه نوک خط حمله ی اون بایرنِ ترسناک هوپ هاینکس کی بود ؟! خودِ یوونتوسی ها و بارسلونایی ها یادشونه اون کسی که تو بازی مقابلشون 180 دقیقه دفاع رو پرس می کرد و پدر خط دفاع این 2 تیم رو در اوورده بود کی بود ؟! بایرنی ها یادتونه کی بود که با بیشترین تعصب ممکن برای پیرهنتون عرق می ریخت ؟! و اینم یادتونه کی بود که با بی مهری تمام از تیم کنار گذاشته شد تا جا برای ستاره خط حمله ی اون روز های فوتبال جهان - حداقل تو رسانه ها - یعنی " روبرت لواندوفسکی " باز بشه ؟! حالا بگید ببینم کی بود که وقتی به عنوان تنها مهاجم نوک تیمش شناخته می شد و یهو مدیران تیمش بازیکن 90 میلیونی رو با کلی سر و صدا جذب کردن جا نزد ؟! کی بود که نشون داد اگه برام جانشین میارین، نیازی نیست من رو بیرون بزارید. فقط کافیه اعتقادتون رو به من نشون بدین تا من هر جایی که خواستین براتون بازی کنم. اون کیه که الان، با وجود مهاجم نوک بودن تو تمام عمرش، داره بهترین بازی هاش رو به عنوان دفاع چپ، هافبک چپ و وینگر چپ می کنه ؟! هر چقدر تلاش کنید و نخوایید ببینید، باز هم یه اسم به صورت Bold جلوی صورتتون نقش میبنده : " ماریو مانژوکیچ " ،،،، کسی که فکر می کردن فقط به درد مهاجم نوک می بودن می خوره و الان، تو پستی غیر از مهاجم نوک داره سمت چپ یوونتوس رو روی شونه های خودش حمل می کنه. مانژوکیچ طرد شده ی پپ گواردیولا بود !
سبک بازیش به درد لیگ انگلیس نمی خوره. خیلی دریبل ها الکی می زنه. پاس ها رو با معطلی میده ! با توپ لاس می زنه. فکر کنم حدس زدین منظورم کی باشه. بله درسته خوان کوادرادو ! یه چیزی رو بگم تمام این حرف هایی که در مورد کوادرادو وقتی توی چلسی بود زده می شد درست بود. مشکل اینجاست که کسی تلاش نکرد این بازیکن رو با لیگ انگلیس و تیم چلسی تطبیق بده. کسی نیومد بهش شانس درخشش بده . چیزی که توی یوونتوس بهش داده شد. توی یوونتوس هم اوایل بین هوادار ها به یه بی مغر تشبیه می شد اما انقدر باهاش کار شد و انقدر توی سیستم یوونتوس حل شد که یکی از بهترین بال های راست کنونی دنیا حساب میشه. کوادرادو هم مثل مانژوکیچ تو تمامی پست های سمت راست برای یوونتوس بازی می کنه و داره نشون میده که چه جواهری هست. داره نشون میده که رسانه های انگلیسی و از اونا بدتر کادر فنی چلسی خیلی باهاش بد تا کردن. خیلی دست کم گرفتنش. خیلی تحقیرش کردن و خیلی کوچیک حسابش کردن. کوادرادو هم الان اگه بخواد پیغامی برای اونا داشته باشه اینه : " تو کاردیف تماشام کنیدو از درخششم تو لیگ قهرمانان بنویسین " کوادرادو طرد شده ی خوزه مورینیو و انگلیسی ها بود!
حالا بیاییم سراغ گل سر سبد این لیست. نفر پشتی خوان کوادرادو. دنی آلوز. ببینید بعضی از کار ها باید انجام بشه هر چقدر هم که بی رحمانه باشه. برای مثال اینکه به بازیکنی که سنش بالا رفته قرار داد طولانی مدتی پیشنهاد نمیشه و همیشه سعی در بستن قرار داد های کوتاه مدته. تو تمام باشگاه های دنیا این عرف بوده حتی خودِ یوونتوس هم همین بلا رو سر دل پیرو می اوورد. باشگاه هم نمی خواست آلوز رو از دست بده فقط نمی خواست تحت هر شرایطی اونو داشته باشه. وقتی هم که دیدن آلوز شرایطش رو قبول نداره، خیلی راحت بهش اجازه ی رفتن دادن. اونم به صورت رایگان !!!!! محض رضای خدا رایگان ؟!!!! اونا آلوز رو بازیکنی می دیدن که فوقش 1 سال می تونه رو فرم باشه و رفتنش شاید برای ما ضرری نداشته باشه اما آلوز تو همین 1 سال کاری کرده که یوونتوس به بیشترین سود تاریخ لیگ قهرمانان برسه ! کاری کرده که سمت راست یوونتوس با حضور خودش و کوادرادو و اضافه شدن دیبالا، ترسناک ترین نقطه ی زمین به حساب بیاد. کاری کرده که ایگوایین دوباره آتیش گلزنیش تو اروپا روشن بشه و برای زدن گل های بعدی حریص باشه. کاری کرده که یوونتوسی ها الان خیلی خیلی شانس بیشتری برای بردن جام داشته باشن تا 2 سال قبل. بهشون از شخصیت اروپایی گفته. بهشون از برنده بودن تو بزرگترین و بهترین سطح ممکن فوتبال گفته. با کولی باری از تجربه و با دانش فنی فوق العاده مستقیم از بارسا راهی اردوگاه رقیب شد و الان منتظره تا تو فینال کاردیف پس از مدت ها دوباره مقابل دشمن همیشگی خودش یعنی کریستیانو رونالدو بازی کنه و بازم منتظر فرصتی باشه که از نفوذ مارسلو استفاده کنه. اینبار اما نه با رنگ آبی اناری. بلکه سیاه سفیده سیاه سفید ،،،،، دنی آلوز، طرد شده ی مدیریت وحشتناکِ بارسلونایی ها بود !
می رسیم به عجیب ترین مورد این لیست ! ماسیمیلیانو عَلگری. میلانی ها یادتون میاد علگری رو ؟ اون روزای خوش که با ظهور کُنته و یوونتوس به یکباره تبدیل به روزای کابوس وار شدن رو یادتون میاد ؟! چقدر پشت سر این مربی حرف زدین ؟ چقدر توهین نثارش کردین ؟ چقدر اشتباهات مدیریتی تیمتون رو نادیده گرفتین و هر چی عقده بود سر علگری خالی کردین ؟ حالا ببینید چی شده. تو همون سالی که مدیریت میلان به خاطر اشتباهات وحشتناک و غیر قابل بخشش خودشون مجبور می شن تا باشگاه اصیل میلان رو به چینی هاِ غریبه بفروشن، علگری برای دومین بار تو 3 فصل گذشته راهی فینال اروپا شده. زمان زمان زمان. بدون شک زمان بهترین قاضی به حساب میاد. حالا میلانی ها به کنار خود ما یوونتوسی ها هم روزی که به عنوان سرمربی شد رو یادمون میاد. اوایل فصل قبل رو یادمون میاد. ما هم هیچوقت دلمون رو بهش قرص نکردیم. خیلی وقتا دلمون هوای کاپیتان کُنته رو می کرد و از دیدن علگری خوشحال نمی شدیم. با گوجه و تخم مرغ به استقبالش رفتن ولی الان ... ولی الان همه ی یوونتوسی ها عاشقشن. یک عده با سری بالا از عشقشون به این مربی میگن، یک عده هم با سری پایین و خجالت زده. میلانی ها چیکار می کنن ؟ فکر نکنم خوب باشه در این مورد صحبت کنیم. ولی فکر کنم اگه خودِ علگری بخواد به میلانی ها چیزی بگه، میگه که مونتلا خیلی عالیه. قدرشو بدونید ;) ,,, علگری طرد شده ی میلان و خودِ هوادار های یوونتوس بود !
نفر آخر این لیست طرد شده ی هیچ تیمی نبود. طرد شده ی هیچ شخصی نیست. طرد شده ی هیچ هواداری یا رسانه ای نیست. نفر بعدی و آخر این لیست طرد شده ی فوتبال بود ! جی جی بوفون. آهای کسایی که از این حجم عشق و تمجید نسبت به بوفون تعجب می کنید و گاهی حرص می خوریدو زیر سوالش می برید. ای کسایی که میگید بوفون انقدر خوب نیست که این همه ازش تمجید بشه و این حجم از ستایش نامردی و تبلیغاته. بزارید یه چیزی رو بهتون بگم. سال 2007 هم بوفون انقدر بد نبود که توی سری B بازی کنه. در اصل سال 2007 بوفون بهترین دروازبان دنیا بود. نامردی اصلی اون سال ها بود. سال هایی که بوفون خودش رو وقف عشقش و تیمش کرد و خودش، خودش رو از سطح اول فوتبال دنیا پرت کرد بیرون. که خودش خودش رو طرد کرد. نامردی اصلی اونجا بود که کسی درخشش های بی نظیر بوفون تو تیم متوسط شده ی یوونتوس رو نمی دیدی و همه از دلبری های کاسیاس و ون در سار می گفتن. دیدن که سهله هیچکس حتی کوچکترین اشاره ای هم بهش نمی کردن. تو لیست بهترین های دنیا جایی نداشت با اینکه چیزی توی زمین کم نمی زاشت و تک ستاره ی یوونتوس بود. دیده شدن های زیاد این سال های بوفون که کاملا هم حقش هست، تلافی اون روزایی هستش که دیده نمی شد اونم فقط به خاطر عاشق بودن و تعصب داشتن. بوفون می تونست سال 2006 بره توی دروازه بارسا و با بارسلونا پادشاهی کنه. می تونست بره به میلان و همون سال قهرمان اروپا بشه. اما موند. به عشق هوادارایی مثل من موند. برای همین هم هست که کوچکترین تیکه ای به بوفون خون یوونتوسی هارو جوش میاره. هیچ کدوم از هوادار های کنونی فوتبال عشقی که ما یوونتوسی ها به بوفون داریم رو به بازیکناشون و حتی اسطوره هاشون ندارن. بوفون تو بهترین سال های عمرش و تو نقطه یِ اوجِ خودش، خودش رو فدای تیم مورد علاقه ی ما کرد. انقدر موند، موند، موند که الان بازیکنای یوونتوس برای اینکه اونو به چیزی که می خواد برسونن، توی زمین براش دیوار می کشن و با 120 درصد توان بازی می کنن. ما هم وظیفه داریم تا جای ممکن ازش دفاع کنیم و جالب اینجاست بوفون هنوز هم انقدر خارق العاده هست که دفاع کردن های ما و تعریف های ما ازش بی منطقی نباشه !! بوفون طرد شده ی فوتبال بود. فراموش شده ی فوتبال بود. و الان، با گذشت زمان، کل فوتبل ستایشش می کنن و خیلی ها دعا می کنن تا بالاخره به کاپ قهرمان اروپا بوسه بزنه .... بوفون انقدر خوب بود که خدا یه فرشته رو فرستاد و مامورش کرد تا دوباره اونو به کل دنیا نشون بده. فرشته ای که ما یوونتوسی ها عاشق و ممنونش هستیم: " آنتونیو کـُـنـتـه "
فینال کاردیف خیلی سخته. خیلی. مخصوصا اگه جلوی رئال بخواییم بازی کنیم. اما خب یه چیز رو مطمئن هستم. یه مادریدیستای واقعی و کسی که کم کم از اواخر دهه 90 و اوایل دهه 2000 هوادار این تیم شده، از هیچ تیمی بیشتر از یوونتوس تو چارچوب رقابت های اروپایی هراس نداره. مادریدی ها شاید با تخت پادشاهی و تو کانون توجه و تبلیغات راهی کاردیف بشن، اما این یوونتوسی ها هستن که می خوان چیزای خیلی خیلی بیشتری رو ثابت کنن. رئالی ها باید هراس داشته باشن. یوونتوس تو فینال با 200 درصد توان ممکنشون و با یه تیمی که تشنه ی موفقیت هستش میاد سراغشون ،،،،
