طرفداری- جام جهانی در یک قدمی ماست و مردانی که با احساسی به نام «عشق» به برزیل می روند و در میان آن ها، افرادی «خاص»، کسانی که با نگاهی آغشته به وداع وارد زمین می شوند و راه گریزی از آن نیست.
در هر دوره از جام جهانی، طرفداران، مربیان، زمین چمن و اسکوبورد ورزشگاه، شاهد خداحافظی مردانی از سرزمین های مختلف است که با غیرت و تعصب رنگ آمیزی شده اند. فوتبال طعم زندگی دارد و چاشنی زندگی هم لبخند و اشک است. هیچکس نمی تواند منکر تلخی های این زندگی پر هیاهو شود. گاه با شکست در یک فینال، گاه با شکستن یا شکاندن ساق، و گاهی با وداع! هیچکس فکرش را نمی کرد که پسربچه های دوست داشتنی ایتالیا و برزیل و انگلیس و ... روزی بخواهند با مستطیل سبز خداحافظی کنند، همیشه فکر می کردیم این بازیکنان تمام نشدنی هستند و هرگز فکر خداحافظی آن ها را در سر نپروراندیم.
سه شیر ها
چه سخت است خداحافظی با مردی که برای خیلی ها نسیم آرامش است! استیون جرارد؛
استیون جراردی که چه برای سه شیر های مغرور، چه برای لیورپولی های نا امید در شبی که میلان آن ها را در یک نیمه رشته رشته کرده بود دوست داشتنی است. باید دید کاپیتان جرارد با یک رهبری مناسب و آرامشی برای تیم، می تواند کمک کند تا انگلیسی های ناکام، قهرمان جام جهانی شوند، یا خیر.
انگلیسی ها یک رفتنی دیگر هم دارند. نماد اخلاق و هوش! فرانکی، فرانکی لمپارد! غم انگیز ترین صحنه ملی وی به جز نبود رفیق قدیمی اش جان تری در خط دفاع تیم، می تواند گل قبول نشده اش به ژرمن های مغرور باشد. تنها چیزی که می توان آرزو کرد، امید است که در خداحافظی اش از پیراهن ملی اشکی نریزد، زیرا طرفدارانش وی را به لبخند های زیباش می شناسند. دست هایی به سمت آسمان و بوسه ای به پیراهن، این ذهنیت، می تواند آخرین سکانس فرانک لمپارد در پیراهن ملی باشد.
_
لاروخا
ماتادور های قرمز در این دوره از جام جهانی، سهم زیادی در وداع با بازیکنانشان دارند، آن هم بازیکنانی که بخش مهمی از محبوبیت تیم به حساب می آیند. تخریب کننده؟ بازی ساز؟ پس باید سفری به شهر مادرید داشته باشیم. خداحافظی مردی با چهره ای محکم و پر صلابت، مردی با ریش های قرمز! ژابی آلونسو! دلیلی که می تواند هر کسی آرزو کند تا یک پای فینال اسپانیا حضور داشته باشد تا در آخرین90 دقیقه، مرد غیرتی شهر مادرید را رصد کند، البته بدون حضور مردانی از جنس دی یانگ!
داوید ویا، مردی که همیشه بوی گل می دهد و صدر جدول آقای گل ها همیشه چشم انتظار نام او است، داوید ویا در جام جهانی 2010 یک تنه و با درخشش فوق العاده اش توانست سرخ پوش ها را را به فینال رساند تا اسپانیایی ها برای اولین بار این جام طلایی را لمس کنند. داوید ویا در آن مسابقات مانند یورو 2008، آقای گل جام لقب گرفت.
در اسپانیا مردی دیگر بوی خداحافظی می دهد، ایکر مقدسی که ثابت کرده که شایسته پرستش است، سخاوت و انسان دوستی اش، دست های طلایی اش و البته معجزه پای طلایی اش در تک به تک روبن در فینال 2010، او را طلایی تر کرد. تحمل خداحافظی با چهره دوست داشتنی اش، کار هر کسی نیست!
پادشاهِ فیل های ساحل عاج
پادشاه هم رفتنی است، دیدیر دروگبا، ملقب به کینگ، یکی از بهترین بازیکنان حال حاضر و حتی تاریخ آفریقا، آخرین دقایق فوتبال ملی را پشت سر می گذارد. مردی با ظاهری خشن و زمخت، ولی قلبی دوست داشتنی و کمک کننده، او بارها و بارها به عنوان چهره برتر اخلاقی شناخته شده است، مردی که خوشبخاتنه نگاهش به وضع مردم است نه به رنگ مردم. مردی که هم پادشاه ومبلی لقب دارد، هم پادشاه ساحل عاج و آفریقا.
خروس ها
پاتریس اورا، مدافع کهنه کار شیاطین سرخ و تیم ملی فرانسه آخرین حضور خود در جام جهانی را تجربه می کند، شاید کمتر کسی پاتریس اورا اسطوره اش باشد اما قطعا بسیاری از هوادارانش از خداحافظی اش نارحت می شوند. حال پاتریس اورا با کوله باری از تجربه در 33 سالگی به برزیل خواهد رفت تا آخرین جام جهانی اش را به پایان برساند تا شاید با خاطره ای شیرین غم فینال 06 را از دل خود و هواداران فرانسه بزداید.
نارنجی پوشان به نمایندگی روبن و کویت
آرین روبن 30 ساله و درک کویت 34 ساله می توانند با کوله بازی از تجربه از حضور در تیم های قدرتمند، کمک کنند تا بدشانس های نارنجی پوش هلندی بتوانند بر جام بوسه ای بزنند. آرین روبن می تواند با قهرمانی تیمش، یک جام دراماتیک را پس از قهرمانی در لیگ قهرمانان به دست آورد؛ البته وی امیدوار است که کمی شانس در تک به تک هایش داشته باشد تا خاطره ی تلخ 2010 تداعی نشود.
ژرمن ها کمی دور از ساحل وداع
آلمان ها در این دوره از جام جهانی با بازیکنانی به نسبت دیگر تیم ها، جوان تر وارد مسابقات می شود ولی در این میان بازیکنانی حدس زده می شود که آخرین حضور در جام جهانی را دارند ولی دراین میان رومن وایدنفلر، سنگربان شماره 1 تیم دورتموند خداحافظی اش در پایان جام جهانی قطعی است، سنگر بانی که انتظار می رود جزو کسانی باشد که در اولین و آخرین حضورش در جام جهانی، دوران ملی اش را، بدون فیکس بودن در مسابقات جام جهانی، به پایان برساند. میروسلاو کلوزه، مرد دوره های جام جهانی هم باید با این مسابقات وداع کند.
سخت تر از هر سختی، وداع با اساطیر لاجوردی
بخواهیم یا نخواهیم آن دو را هم باید جزو لیست رفتنی ها قرار دهیم. جان لوییجی بوفون و پیرلو که چندی پیش روبرتو باجو آن دو را روح یوونتوس و تیم ملی ایتالیا دانسته بود. بوفون و پیرلو دوستان قدیمی و نوستالوژیک، که می شد آن دو را یک روح دانست که در دو جسم تقسیم شده اند، جان لوییجی در دروازه و آندره در خط میانی. لاجوردی پوشان ایتالیا، پس از خداحافظی این دو نیاز به ریکاوری و بازیابی دارد، آن دو سهم بزرگی از عشق و خون آبی پوشان داشتند، جانشین برای آن ها "فعلا" طنزی تلخ است.
بازیکنانِ جدیدی می آیند، بازیکنانی قدیمی می شوند، قدیمی هایی هم می روند و خاطراتشان بر جا می ماند، این دوره از جام جهانی هم مانند دوره های گذشته همان طور که افراد جدیدی می آورد، افرادی را هم می برد، همان طور که قراری برای آشنا شدن با افراد جدید می باشد، محلی برای وداع نیز است. وداع با مردانی از سرزمین های مختلف، مردانی از جنس خاطره، مردانی که الگو شدند، اسطوره شدند، ولی هر آغازی پایانی دارد. این جام مانند همیشه "چاشنی وداع" دارد.
اگر با پاهایمان به برزیل نمی رویم ، پس با قلبمان به آنجا می رویم تا آخرین دقایق از دیدنی های این جام که شامل برد ها، باخت ها، اشک ها، لبخند ها، تازه وارد ها و "وداع با اسطوره" می باشد را رصد کنیم.
ارسالی شایان کمالی نژاد
