طرفداری- برای جوانان 20 تا 25 ساله عاشق فوتبال، باشگاه آرسنال با یک نام به یاد آورده می شود. آرسن ونگر. 20 سال از نشستن او روی نیمکت ورزشگاه هابیری گذشته است. گزارشگر آخرین بازی آرسنال در هایبری پس از سوت پایان این جمله را گفت" و حالا فوتبال برای همیشه در هایبری به پایان رسید." بله. هایبری رفت، مثل تمام افرادی که در این 20 سال آمدند و رفتند اما تنها یک نفر در طول این سالیان روی نیمکت آرسنال نشست.
همراه شده ایم با خبرنگار تلگراف که سری زده است به برادر بزرگ تر آرسن، گای ونگر 71 ساله که به تازگی از فروش قطعات ماشین بازنشسته شده است. این گذر زمان به مانند همان 20 سال است. هر چه قدر طولانی تر می شود عمق برادری آرسن و گای بیشتر می شود.
در حالی که گای داشت مرا به داخل خانه خانوادگی ونگر ها در دهکده داتلنهایم دعوت می کرد با خنده گفت:" آرسن؟ او هر چه می داند را از من یاد گرفته است!"
از او پرسیدم کدامتان بازیکنان بهتری بودید؟
از آرسن در مورد تکنیک من بپرسید. من چیز دیگری نمی گویم.
کنایه او کاملا جوابم را داد. مشخصا برادر بزرگ تر هنوز رییس است اما مهربانی و افتخارش نسبت به آرسن کاملا مشخص است. گای سپس به کوچه و حیاط کنار خانه اشاره کرد و گفت این جایی است که آرسن از آنجا شروع کرد.
آرسن 5 یا 6 سال داشت که فوتبال بازی کردن را شروع کرد و دروازه بان بود. ما همیشه باهم بودیم اما وقتی فوتبال بازی می کردیم هر کدام قدرت خودمان را داشتیم. ما فوتبالیست های خیابانی بودیم. این چیزی است آرسن یاد گرفت. فوتبال خیابانی. هنوز هم این فلسفه را با خود دارد.
گای ونگر، برادر آرسن ونگر
از لحاظ فیزیکی گای شبیه آرسن است ولی کمی از او کوتاه تر است. مشخصا او اهل ورزش است. در هنگام مصاحبه او یک گرم کن آدیداس بر تن داشت. بعد او دست روی شکمش گذاشت که بزرگ شده بود و گفت که آرسن به او گفته است که باید آن را آب کند.
هیچکس نمی تواند ما را درک کند. هر دوی ما عاشق ورزش و بودن در بیرون از خانه بودیم. تا وقتی که 45 ساله شدم در سطح ملی بسکتبال بازی می کردم و در روستایمان فوتبال. هر روز صبح دوچرخه سواری می کنم و هر موقع آرسن به اینجا بر می گردد در جنگل می دویم.
سال 1963/ پدر آرسن ونگر ایستاده در سمت چپ و خود ونگر پنجمین پسر ایستاده از سمت چپ
تعهد به آرسنال، بازشگت ونگر به محل زندگی کودکی را سخت کرده است اما او در ماه می برای بازگشایی یک زمین فوتبال به روستایش رفت و مدتی بعد برای یک دورهمی خانوادگی. گای بعد از هر بازی تیم آرسنال با آرسن ونگر صحبت می کند.
مردم فکر می کنند او و سر الکس فرگوسن از هم متنفر اند. این مزخرف است. من با آن ها بوده ام. فکر می کنم آخرین بازی که فرگوسن با آرسنال بازی داشت، آن ها باهم نشستند و صحبت کردند. ( ونگر خود نیز به این موضوع اشاره کرده است).
پدر برادران ونگر جزو افرادی بود که در جنگ علیه ارتش نازی در طول جنگ جهانی دوم حضور داشت. یکی از دوستان کودکی آرسن ونگر از آن روز ها گفته است.
وقتی پدر آن ها از جنگ برگشت تنها 40 کیلو وزن داشت و آن ها فکر نمی کردند او دوباره سرپا شود. پدر و مادر های ما از هیچ چیز فرار نمی کردند. آرسن به خانه و سرزمینش تعصب دارد. او می داند که از کجا آمده است. وقتی کسی دوست او است تا ابد دوست او خواهد ماند.
خانواده ونگر عاشق تیم محل خودشان بودند. تیم داتلنهایم. پدر برداران ونگر رییس آن باشگاه بود و سه تن از عمو های آنان در آن تیم بازی می کردند. این تیم در سال 1923 تاسیس شد. گای ادامه داد:
باشگاه دیگری مرا می خواستند اما ترک کردن باشگاه خودم کار درستی نبود و پردم نمی خواست که من بروم.
آرسن ونگر ایستاده در وسط تصویر / فصل 67-1966 تیم داتلنهایم
مادر برادران ونگر رستوران و کافه خانواده ونگر را در محل زندگی می چرخاند زمانی که پدر آن ها در استراسبورگ لوازم ماشین می فروخت. آن ها در کافه فوتبالی بزرگ شدند و تجربیات زیادی از این قضیه دارند.
هر دوی ما به گفت و گوی ها کافه گوش می دایدم. در آن زمان هیچ دوش یا محلی برای شست و شو نبود و بازیکنان خود را در تشت می شستند. اگر شما نفر آخر می رسیدید باید با آب کثیف خود را می شستید.
دوست ونگر، جوئل مولر از نشستن کنار آرسن در کافه گفته است.
آرسن همیشه گوش می داد. او علاقه مند به روان شناسی و مردم بود. به یاد دارم وقتی او 25 سال داشت. گروهی از دوستانش به کامرون سفر کرده بودند و و وقتی برگشتند او نپرسید که تعطیلات چطور بود، پرسید که مردم آنجا چگونه زندگی می کردند؟ این چیزی بود که برای او مهم بود.
این دو برادر ورزش های دیگری هم انجام می دادند از جمله بسکتبال و البته دوچرخه سواری در اطراف روستا. در زمان کودکی آن ها تنها یک تلویزیون در داتلنهایم وجود داشت و آن هم در مدرسه بود. هر شنبه ساعت 6 بعد از ظهر، آرسن می توانست هایلایت بازی های بوندسلیگا را ببینید. آرسن فردی درس خوان بود در دوران مدرسه با نمره 16 بالاترین نمره را در درس فلسفه و ریاضی گرفته بود.
گای فکر نمی کرده است که هیچگاه آرسن بتواند یک مربی شود.
شوکه کننده و دیوانه کننده است که او تمامی این چیز ها را در آرسنال ساخته است.
او در حالی که سرش را تکان می داد گفت:
20 سال زمان بسیار زیادی است اما او نمی خواهد توقف کند. هنوز هم وقتی بازی های آرسنال را می بینم استرس می گیرم.
او در مورد بازیکن محبوبش در آرسنال گفت:
مسوت اوزیل. او فوق العاده است و همه چیز را می بیند.
گای در مورد لحظاتی به یاد ماندنی آرسنال در دو دهه گذشته نیز صحبت کرد.
اولین دبل در سال 1998. تمام خانواده در اتوبوس بودند و هزاران هزار نفر از مردم در خیابان ها. نزدیک بود اتوبوس ما چپ شود. ما به سالن هایبری رفتیم و صبحانه خوردیم و این بی نظیر بود. بدترین خاطره مربوط به فینال 2006 لیگ قهرمانان اروپا است. من یک اتوبوس گرفتم و همه خانواده را سوار کردم. لمن اخراج شد و آنری دو فرصت گلزنی را از دست داد. ما باید آن بازی را می بردیم.
دوست قدیمی ونگر یک راز جالب را فاش کرد. او گفت که هر موقع ما قرار است به دیدن او در لندن برویم از ما می خواهد که با خود از دهکده سوسیس بیاوریم.
گای در مورد اینکه آیا فکر می کند آرسن 20 سال دیگر در آرسنال بماند گفت:
هرگز. من تنها به نجات یافتن از بازی بعدی فکر می کنم.
حالا آقای پروفسور این شما، این 20 سال گذشته و شاید 20 سال آینده.
