طرفداری | از میان همه دروازه‌بان‌هایی که با پپ گواردیولا کار کرده‌اند، ویکتور والدز احتمالاً کمترین توجه را نسبت به دستاوردهایش دریافت کرده باشد. در مورد دروازه‌بانی حرف می‌زنیم که می‌توانید هر نظری در مورد او داشته باشید اما این موضوع که عضو یکی از بهترین تیم‌های تاریخ فوتبال بوده عوض نخواهد شد، آن هم بیش از یک دهه.
والدز به عنوان بهترین دروازه‌بان تاریخ لاماسیا، اولین بازی خود برای تیم اصلی بارسا در اوت ۲۰۰۲ مقابل لژیا ورشو در مرحله مقدماتی لیگ قهرمانان انجام داد. اولین تجربه والدز در رقابت‌های رسمی در زمان سرمربیگری لوئیس فن خال، سرمربی سخت‌گیر هلندی رقم خورد. او در فصل اول خود ۲۰ بار به میدان رفت و وظایف دروازه‌بانی را با روبرتو بونانو، دروازه‌بان باتجربه آرژانتینی تقسیم کرد. بعد از فن خال، آنتیچ به والدز اعتماد کرد و او به یکی از مهره‌های ثابت تیم تبدیل شد.
شروع کار در بارسلونا و انجام بهترین بازی زندگی‌اش
در فصل 05-2004، والدز درخشان ظاهر شد و جایزه زامورا را برای اولین بار کسب کرد و اولین بار جام لالیگا را بالای سر برد. فصل 06-2005 برای بارسلونا فصلی تاریخی بود، چرا که باشگاه توانست دوگانه لالیگا و لیگ قهرمانان اروپا را کسب کند. فینال پاریس در حقیقت از نظر خیلی از هواداران بارسا بهترین بازی دوران حرفه‌ای والدز است.
فینال معتبرترین رقابت باشگاهی اروپا برای بارسلونا خوب آغاز نشد؛ تیری آنری، والدز را مجبور به چند واکنش عالی در دقایق ابتدایی بازی کرد. با وجود اخراج ینس لمان، این تیم ده نفره توانست پیش بیفتد. آنری یک ضربه آزاد را ارسال کرد که سول کمپل با ضربه سر به گل تبدیل کرد و به والدز فرصتی برای واکنش نداد.
با برتری ۱-۰ آرسنال، والدز در دقیقه ۶۸ با واکنشی فوق‌العاده در فاصله نزدیک، بار دیگر تیری آنری را متوقف کرد. این لحظه حیاتی بود و راه را برای بازگشت دیرهنگام بارسلونا و پیروزی 1-2 در شبی بارانی در پاریس هموار کرد.
والدز و فن بومل در حال خوشحالی پس از قهرمانی
در آغاز فصل 06-2005، والدز برای اولین بار به تیم ملی اسپانیا دعوت شد، هرچند اولین بازی ملی خود را تا ژوئن ۲۰۱۰ در یک بازی دوستانه مقابل کره جنوبی انجام نداد. والدز در مجموع ۲۰ بازی برای لاروخا انجام داد و در ترکیب تیم برای جام جهانی ۲۰۱۰ و جام ملت‌های اروپا ۲۰۱۲ حضور داشت. او با وجود اینکه در این تورنمنت‌ها بازی نکرد، مدال قهرمانی هر دو را به دست آورد.
به‌جای آغاز یک دوره طلایی جدید، پیروزی در پاریس در می ۲۰۰۶ آغازِ پایان دوران فرانک رایکارد بود. دو سال بدون جام به جز یک قهرمانی در سوپرکاپ اسپانیا، باعث شد تا رایکارد از سمت خود کنار گذاشته شود و پپ گواردیولا که یک سال را صرف مربیگری تیم ب بارسلونا کرده بود، جایگزین او شود.
در سطح فردی، ویکتور والدز در اواخر دوره رایکارد به چندین نقطه عطف مهم دست یافت. در فصل 07-2006 او رکورد آندونی زوبی زارتا، دروازه‌بان سابق بارسلونا را تکرار کرد و در تمام دقایق ۳۸ بازی لیگ حضور داشت. در فصل 08-2007 که آخرین فصل رایکارد بود والدز رکورد دیگری در باشگاه شکست و در رقابت‌های اروپایی نزدیک به هشت ساعت بدون گل خورده باقی ماند. او همچنین بازی شماره 250 خود را برای باشگاهی که از کودکی به آن پیوسته بود، انجام داد.
نسل طلایی بارسلونا و پایان دوران اوج ویکتور والدز
فینال لیگ قهرمانان اروپا در برابر منچستریونایتد در رم برگزار شد. با اینکه پیروزی ۲-۰ بارسلونا به‌نسبت راحت بود، اما مانند سال ۲۰۰۶، ویکتور والدز مجبور به انجام چند واکنش درخشان شد؛ این بار در برابر کریستیانو رونالدو، یکی از بهترین بازیکنان تاریخ. لحظات حساس، بازیکنان بزرگ و شخصیت‌های قوی را به نمایش می‌گذارند، و اتفاقی نبود که والدز بار دیگر عملکردی فوق‌العاده ارائه داد و تیمش جام لیگ قهرمانان را بالای سر برد.
والدز پس از تجربه سومین قهرمانی در اروپا
ویکتور والدز پس از یک دوران طولانی و پرافتخار با بارسلونا، در پایان فصل 13-2012 اعلام کرد که قراردادش را تمدید نخواهد کرد. او که از فشارهای ناشی از حضور در باشگاهی بزرگ مانند بارسلونا خسته شده بود، در ژانویه ۲۰۱۴ قراردادی پیش‌امضا با موناکو به امضا رساند، اما در مارس همان سال به دلیل آسیب دیدگی شدید رباط صلیبی در بازی مقابل سلتاویگو از میدان خارج شد و این مصدومیت عملاً پایان دوران حرفه‌ای او در سطح اول فوتبال را رقم زد.
آسیب والدز باعث شد تا موناکو قراردادش را لغو کند و او پس از مدتی تمرین با منچستریونایتد برای بازگشت به شرایط جسمانی مناسب، در ژانویه ۲۰۱۵ قراردادی ۱۸ ماهه با این تیم امضا کرد. والدز با تلاش‌هایش در تیم ذخیره‌های منچستریونایتد احترام هم‌تیمی‌های خود را جلب کرد و پس از آسیب‌دیدگی داوید دخیا، در دو بازی آخر فصل 16-2015 به میدان رفت. اما کم‌تر از دو ماه بعد، به دلیل مشکلات با لوئیس فن خال، در فهرست فروش قرار گرفت و به دنبال اختلافات در مورد بازی نکردن برای تیم دوم، رابطه‌اش با باشگاه قطع شد.
در ژانویه ۲۰۱۶، والدز به صورت قرضی به تیم بلژیکی استاندارد لیژ پیوست و در این مدت جام هم برد سپس در تابستان ۲۰۱۶ به میدلزبرو پیوست و با وجود عملکرد خوبش، نتوانست مانع از سقوط تیمش به دسته پایین‌تر شود. پس از یک سال در میدلزبرو، والدز به فوتبال خود پایان داد و در ژانویه ۲۰۱۸ رسماً بازنشستگی‌اش را اعلام کرد.
از ویکتور والدز چگونه یاد خواهد شد؟
حرفه والدز را می‌توان به دو بخش جداگانه تقسیم کرد: پس از آسیب‌دیدگی زانو در مارس ۲۰۱۴ و قبل از آن. پیش از مصدومیت، والدز دوازده سال فوق‌العاده را در باشگاه زادگاهش سپری کرد و پنج جایزه ارزشمند زامورا، شش قهرمانی لالیگا، دو کوپا دل ری و سه عنوان لیگ قهرمانان اروپا را به‌دست آورد. او عضو تیم ملی اسپانیا بود که در جام جهانی ۲۰۱۰ و یورو ۲۰۱۲ قهرمان شد و بیشتر از هر کسی در تمرینات به ایکر کاسیاسِ بزرگ کمک می‌کرد.
والدز اشتباهاتی داشت، همان‌طور که همه دروازه‌بان‌ها دارند. اما نمی‌توان بدون اشتباه در فوتبال درخشید. به‌طور کلی سبک بازی او، توانایی بازی با پا و ارسال پاس‌ها با دقت بالا، هم در پاس‌های کوتاه و هم بلند، بخش حیاتی موفقیت تیم‌های تحت هدایت رایکارد و به‌ویژه گواردیولا بود. این که گفته شود والدز شانس آورده که دروازه‌بان تیم فوق‌العاده بارسلونا بوده، اشتباه است و این که هر فرد دیگری می‌توانست این نقش را پر کند، حرفی بی‌پایه و اساس است. شاید او بهترین دروازه‌بان جهان نبوده باشد، اما به جرئت می‌توان گفت که هیچ‌کس، یا شاید کم‌تر کسی، می‌توانست در این نقش به‌اندازه او موفق باشد.
هیچ دروازه‌بان دیگری بیشتر از والدز برای بارسلونا بازی نکرده است. اگرچه او به‌ندرت توجهات را به خود جلب می‌کرد و هنگام یاد کردن از تیم‌های گواردیولا در بین سال‌های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۲ نامش در صدر لیست نخواهد بود، اما قطعاً یکی از ارکان بارسا بود. او بارها نشان داد که همیشه از نظر ذهنی و تمرکز در بهترین حالت قرار دارد و در موقعیت‌های تک به تک عالی عمل می‌کرد.
منبع: سایت thesefootballtimes
