اول از همه بگوییم اتفاقات داوری در هر دو دیدار را کنار بگذاریم چون همیشه در چنین مسابقاتی تیم بازنده تصمیمات داوری را دلیل اصلی باخت می‌داند اما، اگر بخواهیم واقع بین باشیم دلیل شکست سیتی تصمیمات داوری نبود، بلکه عملکرد ضعیف سرمربی و بازیکنان این تیم بود.
به سراغ بازی دو تیم برویم. از بازی رفت شروع کنیم جایی که طرفداران منچسترسیتی بسیار امیدوار بودند تا بارسلونا را در آنجا شکست دهند و با خیال راحت به سراغ بازی برگشت بروند اما، مصدومیت اگرو و آماده نبودن سمیر نصری ترکیب سیتیزن ها را ناقص کرده بود و ترکیبی که پلگرینی وارد زمین کرد بیشتر برای گرفتن یک تساوی و در صورت امکان یک برد خفیف بود.
بازی دادن به نگردو در نگاه اول هوشمندانه می‌آمد چون اسپانیایی بود و به سبک بازی بارسا آشنا اما کند بودن او سرعت تیمی را از منچسترسیتی گرفته بود و وقتی ژکو در دقیقه 74 به زمین آمد سیتی خود را پیدا کرد، ژکو در همان 16 دقیقه حضورش از نگردو بسیار بهتر کار کرد. اما اشتباهات او بعد از اخراج شدن دمیکلیس و گل بارسلونا رقم خورد. تعویض کولاروف با لسکات را هیچکس درک نکرد، چون کولاروف هم می‌تواند دفاع چپ بازی کند و هم تا به آن لحظه عملکرد بسیار بهتری از کلیشی داشت، کلیشی بارها مقابل نیمار و دنی آلوز جا ماند تا بالاخره دنی آلوز گل دوم را بزند. شاید اگر کلیشی را تعویض میکرد اتفاقات به گونه دیگر می‌افتاد.
دیگر تصمیم اشتباه او این بود که احساساتی شد و دو تعویض را در جهتی انجام داد که سیتی 10 نفره به گل برسد، آن هم مقابل بارسلونا. تعویض ژکو بسیار خوب بود اما آوردن نصری به جای ناواس دقیقا کاری بود که مارتینو انتظار داشت. با ماندن سیلوا در بازی و آوردن نصری منچسترسیتی جلو کشید تا گل بزند و مارتینو با آوردن نیمار و سرجیو روبرتو بارها روی ضد حمله موقعیت ایجاد کرد که بالاخره یکی از آن ها هم گل شد.
پلگرینی به می‌توانست با به بازی آوردن همزمان لسکات و ریچاردز یا خاوی گارسیا تیم را در فاز تدافعی تقویت کند. با اینکار او از دو جهت شانس داشت، اول اینکه می‌توانست بازی را 1-0 تمام کند تا در بازی برگشت امید بیشتری داشته باشد و از طرف دیگر شاید بارسلونا برای زدن گل دیگر جلو می‌کشید و آنها می‌توانستند روی ضد حمله دروازه بارسلونا را تهدید کنند. در نهایت باید گفت باختن با یک گل بهتر از باختن با دو گل بود ولی به هر حال سیتی آن بازی را 2-0 باخت.
در بازی برگشت همه انتظار داشتند تا سیتی به ترکیب 2-2-2-4 روی بیاورد چون تمام بازیکنانش را در اختیار داشت اما باز هم پلگرینی با یک مهاجم وارد زمین شد و می‌خواست با بازی دادن همزمان میلنز، فرناندینیو و توره وسط زمین را از بارسلونا بگیرد. به نظر می‌رسید پلگرینی قصد دارد نیمه اول را بدون خوردن گل تمام کند و نیمه دوم با تمام توان به سمت دروازه بارسا هجوم ببرد ولی وقتی در نیمه دوم آگرو از زمین خارج شد و ژکو به زمین آمد بازی برای منچسترسیتی کاملا تمام شد.
مسابقه دیشب کاملا در درست بارسلونا بود و از منچسترسیتی به جز خطاهای پی در پی چیز دیگر در زمین ندیدم تنها گاهی سیتی تا دروازه بارسلونا جلو می‌آمد که توپ ها را به راحتی از دست می‌دادند و در چند صحنه هم حرکت های فوق العاده مسی دروازه آنها را تهدید میکرد.
پلگرینی در بازی برگشت اصلا ریسک نکرد و شاید بایست کسی به او یادآوری میکرد که چیزی برای از دست دادن ندارد. چهره او در روی سکوها کاملا نشان داده بود که بازی را باخته و تصمیمات عجیب و غریبش بازی را برای بارسلونا در آورد. از طرفی دیگر مارتینو نشان داد مربی است که در بازی های بزرگ خوب تصمیم می‌گیرد و بسیار سنجیده عمل می‌کند. تک تک تصمیمات او با برنامه و منطقی بود، تحت تاثیر جو ورزشگاه قرار نگرفت و تمرکز خود را در شرایط تحت فشار حفظ کرد و همین رمز موفقیت او بود.
عملکرد پلگرینی در بازی رفت و برگشت غیر قابل قبول بود و می‌توان تصمیمات او را اصلی ترین دلایل حذف منچسترسیتی عنوان کرد. در لحظه ای که بایست نتوانست بازی را عوض کند و ابتکار عمل را در هر دو بازی به رقیب داده بود. آبی های شهر منچستر اصلا نتوانستند عملکرد خیره کننده خود را در لیگ برتر تکرار کنند و شاید این به عدم اعتماد به نفس آنها در لیگ قهرمانان برمی‌گردد، اعتماد به نفسی که مهندس می‌توانست برای بازیکنانش ایجاد کند اما در انجام آن موفق نبود.
مانوئل پلگرینی باید می‌دانست که برای رسیدن به گنچ باید تلاش کرد، باید ریسک را به جان خرید، باید خطر کرد اما، نمایش دو بازی رفت و برگشت منچسترسیتی برابر بارسلونا مانند یک تیم ترسو بود که تنها آمده بود از بارسلونا نبازد. سیتی آن تیمی نبود که همه از آن می‌ترسیدند یک تیم معمولی بود که در مقابل تجربه بارسا حرفی برای گفتن نداشت.
