آقا بیوک وقتی در 26 آذر 1392 روی در نقاب خاک کشید کمتر کسی او را به خاطر داشت. حتی خودش نیز دوران پر افتخار خود را به خاطر نمی آورد زیرا اسیر آلزایمر لعنتی شده بود.
اما تاریخ فراموش نکرد و نمی کند. چپ پای بی نظیر فوتبال ایران در سال 1308 در تبریز به دنیا آمد و در 15 سالگی به تهران امد و در تهرانجوان زیر نظر مرحوم فکری فوتبال را آموزش دید و در 17 سالگی به دعوت مرحوم علی دانایی فر به تاج (استقلال) پیوست و تا پایان دوران فوتبالش (جز در دوران بازی در اروپا) در تاج ماند و از نسل اولی های استقلال شد.
شوت های پای چپش ویرانگر بودند و به چپ طلایی معروف بود. به شوخی می گفتند پای راستش به دستور شخص شاه قفل شده تا کسی آسیبی نبیند!. با همین تک پا 143 گل در رده های مختلف ملی و باشگاهی زد.
بیوک جدیکار از سال 1328 الی 1343 قریب 15 سال در خط حمله تیم های استقلال و تیم ملی ایران انجام وظیفه کرد. نخستین بازی رسمی وی در سال 1328 با تیم ملی افغانستان بود.در سال 1325 بود که ایتالیایی ها خواستار او بودند و باشگاههای رم، لازیو و تورینو به وی پیشنهاد عقد قرارداد دادند که در نهایت جدیکار برای عقد قرارداد با تیم تورینو عازم ایتالیا شد. در نهایت با عدم ارسال موافقتنامه توسط سازمان تربیت بدنی وقت و سفر تیم ملی فوتبال به شوروی سابق این انتقال به سرانجام نرسید.
وی در سال 1336 مورد توجه آلمانی‌ها قرار گرفت و با تیم ویکتوریای برلین که در آن زمان از بهترین تیم های آلمان بود قراردادی 2 ساله بست و نخستین لژیونر فوتبال ایران لقب گرفت اما پس از 9 ماه به خاطر تشکیل تیم ملی فوتبال ایران و حضور در بازیهای آسیایی 1958 دوباره به وطن بازگشت و پیراهن تیم ملی را با افتخار و با عبور از پول و شهرت فوتبال آلمان غربی به تن کرد.
چهارمین سالگرد این تورک تاجی چشم زاغ گرامی باد. روحش شاد.
