با مشخص شدن گروه ایران در جام جهانی 2018، رفته رفته به استقبال این رویداد بزرگ فوتبالی می رویم.
تیم ملی فوتبال کشورمان در حال برنامه ریزی و آماده سازی برای حضور پرقدرت در روسیه است و یکی از چالش های مهم پیش روی کادر فنی، مسئله ی «سرعت» است که به بررسی آن می پردازیم.
مسلما تیم هایی که به جام جهانی صعود کرده اند به لحاظ سرعتِ فوتبال شرایط به مراتب بهتری نسبت به آسیایی ها و تیم هایی همچون ایران دارند و یکی از اولویت های فعلی کادرفنی، رفع این نقیصه است. با توجه به گروهی که تیم ملی در آن حضور دارد ، این مسئله پررنگ تر می شود و تیم های حاضر در گروه ایران شرایط بهتری در این خصوص دارند.
به طور کل مسئله ی سرعت انفرادی، یک خصوصیت وراثتی است که با تمرین به طور ماکسیمم توانایی پیشرفت 12 درصدی دارد که البته رسیدن به نصفِ این میزان هم در بستر فوتبالی ما به دلیل نبود امکانات مدرن دور از دسترس است.
در مثلث سه گانه تعیین جهت تمرینات، سه ضلع قدرت، استقامت و سرعت مشاهده می شود که در ورزش فوتبال فارغ از بحث پست ها و به صورت برآیند، نقطه هدف توانایی های مورد نیاز، میان ضلع سرعت و استقامت حضور دارد. حال توانایی غالب اکثر فوتبالیستان ایرانی، کمی انحراف به سمت ضلع استقامت و تا حدودی قدرت دارد، تا مشخص شود به لحاظ سرعت مشکلاتی وجود دارد و در دستورالعمل های کلی طراحی تمرینات توجه به این ضلع ضروری است. با توجه به موارد عنوان شده، پیشرفت 4 الی 5 درصدی در سرعت انفرادی، آماری مطلوب و ایده آل محسوب می شود که این اتفاق تا حدود زیادی در تیم ملی افتاده و جای مانور کمتری را در ادامه می توان برای آن متصور شد.
جدا از مسئله سرعت انفرادی، فوتبال جنبه های دیگری از سرعت را نیز شامل می شود. به عنوان مثال با رسیدن به ایده آل ها در سرعت عمل، سرعت تصمیم گیری، سرعت عکس العمل ، سرعت پیش بینی، سرعت ادراکی و ... فوتبال تیمِ مورد نظر به استاندارد ها نزدیک می شود. اما نکته قابل توجه در این خصوص، ضرورت کار کردن روی این مسائل در سنین پایه است. کشورهای عربی این رویه را چندین سال در تیم های پایه خود به کار گرفته اند و شاهد آن هستیم که رفته رفته سرعتِ فوتبال آنان رو به پیشرفت است. اما این مسئله در فوتبالمان کمتر به طور سازمان یافته و مستمر، پیاده شده و نمی توان با این شرایط انتظار پیشرفت های آنچنانی در تیم های بزرگسال داشت.
یکی دیگر از راه حل های پیش رو که این روزها در تیم کی روش به وفور دیده می شود، افزایش سرعت در انتقال ها و گردش توپ است. این موضوع چه در فاز هجومی چه دفاعی، مورد توجه کادرفنی قرار گرفته. در فاز دفاعی شاهد حضور بازیکنانی در قلب خط دفاعی هستیم که به لحاظ سرعت، شرایطی بهتر از مدافعان غریزی دارند و در سوی مقابل در فاز هجومی با حضور مهره هایی همچون قدوس، عبدالله زاده و ... که توانایی بازی تک ضرب و سریع را دارند، انتقال از دفاع به حمله با سرعت نسبتا مناسبی انجام می شود و این موضوع در دو دیدار اخیر ملی پوشان به وضوح مشاهده شد. تأکید کادرفنی به بازی تک ضرب و عدم انجام کارهای اضافه می تواند منجر به بهبود سرعتِ فوتبال ملی پوشان شود و استفاده از مهره هایی با چنین توانایی هایی، می تواند تیم ملی را به سوی رسیدن به این هدف یاری کند.
استفاده از لژیونرهایی که در شرایط استاندارد تری فوتبال خود را دنبال می کنند، یکی دیگر از راه حل های کی روش بوده که در سالیان گذشته در تمامی زمینه ها منجر به پیشرفت کیفیت فوتبال تیم ملی شده است.
با تمامی این تفاسیر، افزایش سرعت فوتبال تیم ملی ضروری به نظر می رسد و باید دید تا شروع جام جهانی ملی پوشان در این خصوص به چه شرایطی می رسند.
