طرفداری- در یک سمت برزیل حضور دارد با ستاره هایش. برزیل با 4 نمره بالای هشت و 5 نمره بالای هفت برای بازیکنان در این بازی. برزیل با 915 لمس توپ در مقابل 462 لمس توپ کاستاریکا. برزیل با ستاره هایی در پیشانی خط حمله، با کوتینیو و کاسمیرو و پائولینیو پشت سر آنها و برزیل که برای حمله کردن تنها به این بازیکنان بسنده نمی کند. از سمت راست فاگنر نفوذ می کند و از سمت چپ مارسلو. نقشه حرارتی انفرادی و دیاگرام پاسهای مارسلو و فاگنر نشان می دهد آنها در تمام طول زمین در جناح خودشان لمس توپ داشته اند. این دو بازیکن در جناحین بارها دفاع کرده اند. در توپگیری موفق بوده اند. پا به توپ شده اند و به نزدیکی های دروازه حریف نفوذ کرده اند. با پاس های کوتاه، ارسال های بلند، و یا شوت به سمت دروازه موقعیت سازی کرده اند.
Heat map و دیاگرام پاسهای مارسلو
به همکاری مارسلو و نیمار در چپ نگاه کنید. یک و دو کردن آنها و حرکت بدون توپ مارسلو در نزدیکی های خط طولی زمین برای باز کردن دفاع بسته کاستاریکا. در این میان همکاری در سمت چپ زمین موفق تر از سمت راست بوده. همکاری ای که در سمت راست به دلیل عملکرد ضعیف ویلیان به خوبی صورت نگرفت.
در سمت مقابل کاستاریکا. تیمی که براساس نقاط قوت حریف چیده شده است. تیمی که وظیفه اش متوقف کردن حریف برای رسیدن به گل است. تیمی که از بازی مقابل برزیل یک چیز می داند: گل نخوردن.
کاستاریکا در طول 90 دقیقه تنها سه شوت به سمت دروازه حریف داشته که هر سه در بیست دقیقه ابتدایی بازی رخ داده است. این یعنی هر چه بازی جلوتر رفته کاستاریکا به سمت دفاعی تر شدن متمایل شده و تمایلی به حمله از خود نشان نمی دهد.
چرا این اتفاق رخ داده؟ چون این تیم در مقابل برزیل قرار گرفته است. در مقابل ستاره هایی که برای رسیدن به گل هرگونه آزادی عمل دارند. آزادی در طول برای مارسلو و فاگنر. آزادی در عرض برای کاستا و نیمار (نقشه حرارتی نیمار در زیر نشان داده شده است).
آنچه کاستاریکا انجام می دهد، بازی بسته و تمایل به حضور در زمین خودی است. تیمی که با یک مهاجم بازی می کند و به جز مهاجم بقیه بازیکنان کمتر وارد زمین تیم برزیل می شوند. تنها مواردی که امکان ضدحمله باشد و آنها با استفاده از جای خالی مدافعین که جلو کشیده اند و پرتاب های بلند ناواس، تلاش کنند خود را به دروازه حریف نزدیک کنند. اما آمار نشان می دهد در رسیدن به این هدف نیز ناکام مانده اند.
کاستاریکا یک تیم سراسر دفاع در مقابل یک تیم سراسر حمله. مالکیت توپ 72 در مقابل 28 درصد برای شاگردان تیته. برزیل 22 شوت به سمت دروازه داشته، کاستاریکا 33 بار دفع توپ انجام داده، تعداد دریبل های بازیکنان سلسائو دو برابر بازیکنان حریف است (26 در برابر 13).
برزیل حمله می کند چون باید به گل برسد. نیمار پا به توپ می شود. مدافعین نفوذ می کنند. کوتینیو شوت هایش را روانه دروازه می کند. اما یک سد محکم مقابل آنهاست. کیلور ناواس. دروازه بانی که در این بازی 7 سیو را به نام خودش ثبت کرده است و بیشترین نمره را در میان بازیکنان کاستاریکا دریافت کرده است.
مربیان دو دسته اند. یک دسته مربیان کنشی که براساس تفکرات خودشان و مهره هایی که در اختیار دارند بازی می کنند. دسته دیگر مربیان واکنشی که براساس نقاط ضعف و قوت حریف مهره هایشان را می چینند و شرح وظایف را انجام می دهند.
رامیرز در این بازی جزء مربیان دسته دوم است. تیته اما در دسته سوم قرار دارد. مربی ای که برای خنثی کردن واکنش های رامیرز باید شرح وظایفش را انجام می داد. مربی ای که برای بازیکنان تهاجمی اش آزادی حرکت تعریف کرد تا قفل دفاعی حریف را بشکند. یعنی واکنشی در مقابل یک واکنش انجام داد و با این روش در آخرین دقایق بازی به خواسته اش رسید.
