اختصاصی طرفداری - آرژانتین حتی برای رسیدن به دور حذفی هم به معجزه نیاز داشت و آن معجزه را مارکوس روخو رقم زد اما معروف است، زمانی که از مرحله گروهی صعود کردید، دیگر هر چیزی ممکن است!
مرحله یک هشتم نهایی و جدال با فرانسه پرستاره؛ کمتر کسی برای آرژانتین شانسی قائل است. آنها در درون دروازه، دفاع، هافبک و حتی خط حمله ضعف دارند اما گل لیونل مسی مقابل نیجریه نشان داد باید امیدوار باشیم. یک گل با کلاس خالص؛ فقط سه لمس توپ، آن هم توپی که سه لمس، برای کنترلش هم سخت بود. یک کنترل، یک ضربه رو به جلو و یک شوت پای راست دقیق؛ دقت کنید، "پای راست". آن گل باعث شد خاطره گل دنیس برگ کمپ در سال 1998 زنده شود.
لیونل مسی با بارسلونا دستاوردهایی به دست آورده و کارهایی انجام داده که تکرار دوباره آن از سوی هر بازیکنی تقریبا غیرممکن است اما از آنجایی که همیشه بعضی ها حرفی برای گفتن دارند، باید حتما قهرمان جام جهانی هم باشد. ما نمی خواهیم اینجا بحث بهترین تاریخ را باز کنیم چون سلیقه شخصی است اما اگر بنا به مقایسه باشد، می توانیم روی هر بازیکنی در تاریخ عیب بگذاریم. یا نداشتن ثبات، یا اشتباه بزرگ در بازی بزرگ و یا عدم کسب یک جام بزرگ. هیچکس کامل نیست، شما این را بهتر می دانید.
به قول ماسیمیلیانو الگری، "هیچ بازیکنی با مسی قابل قیاس نیست. او در زمین فوتبال منفجر می شود. "
در نگاه اول، زیاد نمی دود و به نظر می رسد زیاد تلاشی ندارد اما اشتباه نکنید. مسی مانند یک نویسنده مینیمال است که با چند کلمه کوچک، جمله ای می نویسد که مدت ها باید برای درک آن وقت بگذاریم. گلش به نیجریه را ببینید. سه لمس توپ و تمام!
اگر بخواهیم مشکلات امسال تیم ملی آرژانتین را بنویسیم، احتمالا باعث دلسوزی همه دنیا می شویم اما بعضی ها در قضاوتشان می گویند یک بازیکن بزرگ در تاریخ باید حتی چنین تیمی را قهرمان کند. این قضاوت بیشتر شبیه به بهانه تراشی است تا کیفیت مسی را زیر سوال ببرند.
جام جهانی 2018 برای آرژانتین چیزی شبیه به یک مصیبت بوده است. آرژانتین پس از دومین بازی گروهی، تنها یک امتیاز داشت. با نتیجه 3-0 در یک بازی افتضاح، از کرواسی شکست خورد. پس از آن شکست، جو تیم و رسانه های این کشور به حالت انفجار در آمد. سرمربی آرژانتین در بین بازیکنان تیم هم محبوب نیست، چه برسد به آنکه بزرگان آرژانتین از او حمایت کنند. پیش از دیدار با نیجریه آگوئرو علنا اعلام کرد سمپائولی هر چه بخواهد، می تواند بگوید. بعد شایعه شد بازیکنان آرژانتین قصد دارند بدون توجه به تاکتیک های سمپائولی، خودشان بازی را انجام دهند. حتی خاویر ماسکرانو از حضور در کنفرانس خبری سر باز زد. صحبت هایی در مورد برخورد فیزیکی ماسکرانو و کریستین پاوون در رختکن آرژانتین منتشر شد و به قول عادل فردوسی پور، حالا همه چیزشان به همه چیزشان می آید!
باور کنید، کسب یک جام خاص، نشان از بزرگی یک بازیکن نیست. مثال ها از این دست زیاد هستند. ما نمی خواهیم نام بازیکنی را به عنوان یک بازیکن ضعیف بگوییم اما بازیکنان سطح پایین زیادی بوده اند که قهرمان جهان شده اند.
تحلیل مشکلات این تیم آرژانتین آسان نیست. سمپائولی مطمئنا اشتباهاتی در انتخاب بازیکنان دعوت شده، تاکتیک تیم و نحوه آماده سازی داشته است. آنها پیش از دیدار با کرواسی تنها سه جلسه با تاکتیکی که در آن بازی به میدان رفتند، تمرین کرده بودند. در این سه دیدار مرحله گروهی، به نظر می رسید سمپائولی در انتخاب نفرات هم کاملا مردد است و به صورت رندوم، مهاجمانش را وارد زمین می کند و منتظر معجزه از سوی یکی از آنهاست. درست است که کابایرو یک اشتباه مرگبار مقابل کرواسی انجام داد اما پس از عقب افتادن، سمپائولی عملا هیچ کاری انجام نداد و هیچ برنامه ای برای جبران نداشت.
دیگو سیمئونه، سرمربی آرژانتینی اتلتیکو مادرید، این سبک بازی را اصطلاحا Chaos به معنی هرج و مرج می نامد و معنی دقیق تر آن، بازی چند بازیکن در کنار هم، بدون سازماندهی و رهبر است. سمپائولی در 13 بازی اخیر آرژانتین از 13 ترکیب مختلف استفاده کرده و در مجموع 59 بازیکن برای این تیم به میدان رفته اند. هیچوقت نفهمیده ایم او دقیقا از تیمش چه می خواهد! تیم فاقد پلن بی در مواقع اورژانسی و حساس است زیرا تیم سمپائولی حتی با پلن آ هم وفق پیدا نکرده است! با این حال به طور واضح تمام مشکلات نیز از سمپائولی نیست. 11 بازیکن آماده حتی بدون مربی هم باید از این بهتر بازی کنند. بنابراین درست است که سمپائولی اشتباه داشته اما همه تقصیرها برگردن او نیست. آیا تقصیر مسی است؟
قبل از آنکه به این مساله بپردازیم، باید یک چیز را روشن کنیم. ما کاری نداریم او بهترین بازیکن نسل خودش یا بهترین بازیکن تاریخ است یا خیر اما برای چنین عناوینی، نیاز به قهرمانی در جام جهانی ندارد. این قضاوت ها مربوط به زمانی که پله تقریبا تمام دوران باشگاهی خود را در آن سوی اقیانوس دنبال کرد و مارادونا بدون VAR با دست خدا، انگلیس را حذف کرد. این قضاوت ها مربوط به زمانی است که بهترین های جهان، به ندرت مقابل هم قرار می گرفتند و تنها در جام جهانی یکدیگر را ملاقات می کردند. نه حالا که مسی با مدافعان کنونی بارها و بارها بازی کرده و فیلم بازی هایش، حتی جزئیات حرکات تکنیکی اش، توسط آنالیزورها بررسی می شود.
ما کاری نداریم لیونل مسی بهتر است یا کریستیانو رونالدو و باز هم کاری نداریم که این دو بهتر هستند یا یوهان کرایوف، جرج بست، پله یا مارادونا اما می دانیم قهرمانی در جام جهانی ملاک نیست. آن هم زمانی که خاویر ماسکرانوی پا به سن گذاشته، بهترین محصولی بوده که آرژانتین طی سال های اخیر در هافبک تولید کرده است.
شاید لیونل مسی به این دلیل به اندازه مارادونا در آرژانتین محبوب نشد که بیشتر دوران زندگی اش دور از کشور بود اما همیشه تلاشش را در زمین دیده ایم. در حالی که اکثر بازیکنان، خانواده خود را به روسیه برده اند اما مسی ترجیح داده با سرخیو آگوئرو هم اتاقی باشد و تمرکزش را به بازی ها بگذارد. شاید هم همانطور که سمپائولی گفت، بازیکنان آرژانتین باعث افت مسی می شوند و نمی توانند با او هماهنگ کار کنند اما یک لحظه صبر کنید. دی ماریا، هیگواین، آگوئرو و دیبالا چند صد میلیون دلار ارزش دارند. آیا این حرف سمپائولی درست بود یا در شرایط حساس تیم، یک مصاحبه افتضاح انجام داد؟
مشکل دقیقا همین جاست و چنین تفکری از سرمربی آرژانتین باعث تاسف است. آگوئرو و دیبالا، مهره کلیدی قهرمانان لیگ انگلیس و ایتالیا هستند. دی ماریا یک مهره جذاب برای هر تیمی است و هیگواین کسی است که رکورد گلزنی تاریخ سری آ را یدک می کشد. در آرژانتین، دیبالا به دلیل آنکه سمپائولی فکر می کند شبیه به مسی است، بازی نمی کند در حالی که اگر یک مربی خلاق حضور داشت، قطعا از هر دوی آنها بهترین استفاده را می برد. تاکتیک آرژانتین تحت هدایت سمپائولی و حتی چند مربی اخیر این تیم به گونه ای بوده که سایر بازیکنان توپ را به مسی می سپارند و منتظر معجزه می مانند. این پیامد یک نگرش اشتباه از سوی مربی است که به دیگر بازیکنان اعتماد نکرده است. مطمئنا مسی هم دوست ندارد تمام بار تیم روی دوشش باشد. مسی هم دوست دارد گونزالو هیگواین شوت های مرگبارش را شلیک کند و دی ماریا حرکات تکنیکی خودش را در کناره های زمین انجام دهد. با این سبک بازی که تمام توپ ها به مسی می رسد و همه منتظر یک حرکت فردی از او هستند، آرژانتین برای حریفان کاملا قابل پیش بینی شده است.
برای مثال، کرواسی از ماسلو بروزوویچ در میانه میدان استفاده کرد و مسی را تا حد زیادی خنثی کرد. بروزوویچ در آن بازی فوق العاده کار کرد. تا جایی که مسی تا دقیقه 64 نتوانسته بود شوت بزند و در یک ساعت ابتدایی بازی، تنها 15 پاس ارسال کرد. با این حال هیچکدام از هم تیمی های مسی، تلاش نکردند خودشان راهی پیدا کنند و هنوز منتظر حرکتی از مسی بودند. اگر مسی حرکت نکند، این آرژانتین هم حرکت نمی کند. این یک نگرش اشتباه از سوی مربی تیم است زیرا به سایر بازیکنان این اعتماد به نفس و آزادی را نداده است.
به جز مشکل روانی، دیگر مشکل آرژانتین این است که در جلوی زمین پر از بازیکن اما پشت سر آنها بی برنامه و بی نظم است. سمپائولی به جای آنکه به فکر خلق موقعیت و بازیسازی در خط هافبک باشد، مهاجمان مختلف را در جلوی زمین امتحان می کند و این در حالی است که مهاجمان موقعیتی به دست نمی آورند تا گلزنی کنند. برای گلزنی، از بین آگوئرو، هیگواین، دیبالا و دی ماریا، یک نفر هم کافی است. آنها همه مهاجمان فرصت طلبی هستند.
برعکسِ آرژانتین، پرتغال با فرناندو سانتوس سعی می کند یک کار کاملا ساده انجام دهد. آنها از عقب زمین یک تیم سازمان یافته درست کرده اند که در کار دفاعی پرتعداد و محکم کار می کنند و در ضدحملات چشم به نبوغ کریستیانو رونالدو دارند. زمانی که مهاجمان بزرگی در ترکیب دارید، به نوعی کافی است گل نخورید. این یک تئوری ساده فوتبال است که اغلب اوقات جواب می دهد. آنها بالاخره برای شما گل می زنند. همین تفکر ساده فرناندو سانتوس است که آنها را قهرمان یورو 2016 کرد.
در سوی مقابل، آرژانتین در خوشبینانه ترین حالت، تنها یک نقطه قوت در خط حمله دارد اما نه هافبک بازیساز و نه مدافعان مستحکم. اگر سالویو و تاگلیافیکو دو فول بک تدافعی در کناره های زمین بودند و حداقل وظایف دفاعی خود را انجام می دادند، مهاجمان آرژانتین استرس و فکر دفاع کردن را نداشتند. دی ماریا می توانست آزادانه تر حمله کند و هیگواین مجبور نبود به عنوان مهاجم نوک، بیشتر دقایق بازی به عقب برگردد.
مشکل بعدی و ساده آرژانتین، کمبود استعداد در این کشور در عصر کنونی است. ما همیشه آرژانتین را با بازیکنان مستعدی می شناختیم که از بوینوس آیرس، قلب اروپا را هدف قرار می دادند. آنها 6 بار قهرمان جام جهانی زیر 20 سال جهان شده اند اما در عصر کنونی، استعدادهای بزرگ این کشور کاملا کمیاب شده اند. از طرفی، بازیکنان مستعدی مانند کریستین پاوون و پائولو دیبالا هم با سیستم سمپائولی همخوانی ندارند.
از زمان قدیم، به سبک فوتبال آرژانتین، پائوزا گفته می شد. سیستمی که در آن یک هافبک خلاق و بازیساز در میانه میدان حکمرانی می کرد و مهاجمان خطرناک آنها را تغذیه می کرد اما در آرژانتین کنونی، هیچ پائوزایی دیده نمی شود. بازی با کرواسی مثال بارز آن بود. یک تیم بدون فکر که فقط می دوید. یک تبلیغ برای کشوری که راهش را گم کرده است.
حالا لیونل مسی و هم تیمی هایش یک وظیفه سخت و به نظر غیرممکن در پیش دارند اما مسی، مسی است. برای او غیرممکن کاری است که هر روز انجام می دهد. حالا در این جام با این وضعیت آرژانتین، کسانی که عاشق روح فوتبال هستند بدشان نمی آید لیونل مسی، یک بار دیگر غیرممکن را ممکن کند و این تیم را به فینال برساند. برای تمام کسانی که بی منطق قضاوت می کنند، قهرمانی آرژانتین پاسخ فوق العاده ای خواهد بود تا دیگر در کیفیت لیونل مسی شک نکنند.
لیونل مسی برای بزرگ بودن به جام جهانی نیازی ندارد اما امیدواریم انجامش دهد. انجامش دهد و همه را به خانه بفرستد. برای او کاری است که هر روز انجام می دهد: غیرممکن!
