قبل از ظهور آرایش های مدرن فوتبال و شکل نگرفتن فوتبال به صورت امروزی، آرایش های فوتبال به صورت ابتدایی و اکثرا با تعداد مهاجمان زیاد وجود داشتند. مانند آرایش 1,1,8 که در قرن نوزدهم استفاده می شد! بعد ها به علت تغییر قانون آفساید تعداد مهاجمان کاهش پیدا کرد و بعد از پیشرفت علم فوتبال، مربیان سعی در ایجاد توازن میان دفاع و حمله کردند.
در اولین بازی ملی تاریخ در 30 نوامبر 1872 میان دو تیم انگلستان و اسکاتلند، انگلستان از تاکتیک 1,1,8 یا 1,2,7 و اسکاتلند از تاکتیک 2,2,6 استفاده کرده اند. در آن سال ها فوتبال بیشتر شبیه به راگبی و متکی به دریبلینگ و فرار از بازیکنان حریف و قدرت فردی بوده و توازن میان دفاع و حمله و تاکتیک ها مطرح نبوده اند. وجود بازیکنان عقب زمین هم برای ارسال مستقیم توپ به سمت مهاجمان بوده است! این بازی در نهایت با نتیجه 0-0 به پایان رسید.
آرایش WM (3,2,2,3):
آرایش WM در میانه دهه 1920 توسط هربرت چپمن، مربی وقت آرسنال بنیانگذاری شد تا با توجه به تغییر قانون آفساید، بازیکنان خط جلوی تیم را کاهش دهد اما قدرت حمله را کمتر نکند. WM اولین شکل از آرایش مدرن 3,4,3 است. در دهه 1930 اکثر باشگاه های انگلستان از این آرایش استفاده می کردند. عجیب ترین استفاده از به سال 2016 و در باشگاه فوتبال نیویورک تحت هدایت پاتریک ویه را برمی گردد!
آرایش 4,2,4:
این آرایش اولین تلاش برای برقراری توازن میان دفاع و حمله است. در 4,2,4 اولین بار بحث انتقال هافبک ها از حمله به دفاع و بالعکس مطرح شد و 4,2,4 بر مبنای دفاع با 6 بازیکن و حمله با 6 بازیکن بنیانگذاری شد. این آرایش اولین بار در دهه 1950 در تیم های ملی برزیل و مجارستان مطرح شد که بعد ها توسط برزیل به اوج رسید. برزیل با حضور پله، یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال و با استفاده از این آرایش در سال های 1958 و 1970 قهرمان جام جهانی شد.
آرایش هرم (2,3,5):
این آرایش اولین بار در دهه 1880 میلادی استفاده شد. با توجه به شکل قانون آفساید در آن دوران، استفاده از 5 مهاجم و تنها 2 مدافع در تیم کاملا طبیعی است. در دهه 1890 به آرایش اصلی تیم های انگلیسی تبدیل شد و تا دهه 1930 توسط برخی از برترین تیم های جهان استفاده می شد. تیم ملی اروگوئه در المپیک های 1924 و 1928 و جام جهانی 1930 با این آرایش در میادین حاضر شد و در هر سه رقابت به قهرمانی دست پیدا کرد.
