اختصاصی طرفداری - از جدال تیم های میلان و یوونتوس، نه تنها به عنوان یکی از بازی های جذاب در سری آ، بلکه در کل دنیای فوتبال نام می برند.
دیداری که در سالیان اخیر معمولا شاگردان الگری پیروز میدان بوده اند و حتی در شش دیدار بین این دو تیم در سن سیرو، یوونتوسی ها صاحب 5 برد شده اند. نبرد این دو تیم از آن نظر حائز اهمیت بود که گونزالو هیگواین در مقابل تیم سابق خود قرار می گرفت و از طرفی دیگر، لئوناردو بونوچی کاپیتان فصل پیش روسونری که هنوز نیز مورد غضب بسیاری از هواداران بیانکونری است، از روی نیمکت، بازی هم تیمی های سابق خود را نظاره می کرد. در این یادداشت قصد داریم، تا شما را با جزئیات فنی این مسابقه مهم بیشتر آشنا سازیم.
ترکیب ابتدایی دو تیم
آلگری موفق شد تیم تحت هدایتش را با چیدمان 3-3-4 و گل های ماریو مانژوکیچ و کریستیانو رونالدو پیروز میدان کرده و به یکه تازی خود در جدول سری آ ادامه دهد. 11 برد از 12 بازی و کسب 34 امتیاز باعث شده تا بسیاری آن ها را به مانند فصل های قبل، بخت اول قهرمانی در لیگ ایتالیا بدانند. قرار گرفتن مهدی بن عطیه به جای بونوچی از ابتدا در ترکیب یوونتوس نیز از نکات جالب توجه این بازی بود؛ مدافع مراکشی که تا قبل از حضور مجدد بونوچی، از بازیکنان ثابت و تاثیرگذار فصل گذشته این تیم به حساب می آمد. در آن سوی میدان نیز جنارو گتوزو تیم خود را با آرایش ابتدایی 2-4-4 روانه بازی کرد؛ هیگواین و کاستیخو دو پیکان خط حمله میلان بودند و در این بازی، مهاجم آرژانتینی به واسطه هدر دادن پنالتی و اخراجش از زمین بازی، شب بدی را پشت سرگذراند.
ساختار دفاعی و هجومی میلان
میلان در این بازی دارای ساختار دفاعی شکننده ای بود و در اکثر زمان این دیدار در مقابل حملات یوونتوس از بلوک دفاعی 2-4-4 که در تصویر زیر نشان داده شده است، بهره می برد.
در این چینش دفاعی، بازیکنان میلان سعی در کنترل هافبک های خلاق یوونتوس در میانه میدان داشته و نزدیکی خطوط سه گانه این تیم نیز به این دلیل بوده است. گتوزو برای از کار انداختن مدافعین کناری سرعتی بیانکونری نیز به وینگرهای راست و چپ تیمش، سوسو و چالهان اوعلو دستور داده بود که تا حد ممکن با مدافعان کناری تیمش، آباته و رودریگز نزدیک بازی کرده تا بلکه با این تاکتیک، بتوانند مانع نفوذ آنها در دو سمت راست و چپ میلان شوند. همان طور که در تصویر زیر به خوبی مشاهده می کنید، وینگر چپ میلان، چالهان اوعلو به مدافع چپ تیمش، رودریگز نزدیک شده تا مانع نفوذ کانسلو بشوند.
با توجه به داشته های دو تیم، در پاره ای از زمان های بازی ضعف دفاعی میلان به خوبی مشهود می شد. آن ها با وجود جمع بازی کردن و نزدیکی خطوط دفاع و هافبک خود، به دلیل حضور بازیکن خلاقی چون پائولو دیبالا که در پست 10 برای یوونتوس بازی می کند، دچار ضعف در ساختار دفاعی خود شدند. دیبالا یکی از بهترین بازیکنان پست 10 در دنیای فوتبال محسوب می شود که با توجه به هوش و خلاقیت بالایش و همچنین در برخی مواقع، بازی بدون توپ موثری که از او سراغ داریم، می تواند به راحتی در گره های کور این چنینی و در فضاهای بسته، تیمش را صاحب موقعیت سازد. در ترکیب میلان، کسیه و باکایوکو مامور مهار دیبالا بوده تا مانع بازیسازی او در این بازی شوند. ولی آیا توان و کیفیت این دو بازیکن، برای قرارگیری در برابر ستاره ای چون دیبالا کافی به نظر می رسد؟ جواب این پرسش را در تصویر زیر جستجو نمایید. توجه کسیه که در دایره میانی میدان قرار گرفته متوجه دیبالا است، در حالی که ماتویدی دارای فضای خوبی بوده و کسی متوجه این بازیکن فرانسوی یوونتوس نیست. پاس پیانیچ در نهایت به ماتویدی می رسد و بازی بدون توپ دیبالا در این صحنه، موجب شکل گیری یک حمله خوب از جناح چپ یوونتوس می گردد.
در واقع این مدل از آشفتگی ساختار دفاعی میلان که در بالا توضیح داده شد در طول بازی به یک موضوع تکراری تبدیل شده بود. در هنگام حمله نیز بیشتر بار بازی بر دوش دو وینگر روسونری، سوسو و چالهان اوعلو بود که با نفوذهای خود سعی در صاحب توپ کردن دو مهاجم این تیم، به ویژه گونزالو هیگواین داشتند. در این حالت، مهاجم اسپانیاییِ میلان کمی عقب تر از هیگواین بازی می کرد تا در فشردگی خط دفاعی یوونتوس، اولین توپ از سوی هافبک ها به او برسد. به نظر می رسد هدف اصلی از طراحی این پلن، صاحب توپ کردن بازیکنان کناری میلان به خصوص ریکاردو رودریگز باشد. کسیه و باکایوکو در میانه میدان و سوسو، چالهان اوعلو و کاستیخو پنج بازیکنی به حساب می آیند که در فاز تهاجمی میلان، در پشت سر هیگواین قرار می گیرند. در تصویر زیر تجمع و فشردگی بازیکنان یوونتوس در فاز دفاعی و کنترل مهاجمین میلان به خوبی نشان داده شده ولی غافل از اینکه در کناره ها، فضا برای بازیکنان میلان به خوبی مهیا شده است.
ساختار دفاعی الگری
همانطور که در قسمت قبل تا حدی به ساختار دفاعی یوونتوس اشاره کردیم، این تیم با آرایش 1-2-3-4 در ساختار دفاعی اش، بیشتر سعی در کنترل دو مهاجم حریف و تمرکز بر مرکز میدان را داشت تا مانع از بازیسازی و پاس های تودر و عمقی هافبک های میلان شود. تصویر زیر آرایش دفاعی جالب توجه تیم الگری را به خوبی نشان داده است؛ آرایشی که در واقع هافبک های روسونری را به خوبی از کار انداخته و آن ها هیچ روزنه و فضایی برای صاحب توپ کردن مهاجمین خود از عمق نداشته و تنها می توانند از کناره های زمین و مدافعین کناری خود برای حمله استفاده کنند.
در این ساختار دفاعی، فاصله کمی بین مهاجمان و هافبک ها وجود دارد تا با فشردگی بالا در میانه میدان از بازیسازی تیم حریف به خوبی جلوگیری به عمل آید. در تصویر زیر به وضوح نزدیک بازی کردن پیانیچ و بنتانکور در کنار عناصر هجومی یووه، مانژوکیچ و دیبالا در میانه میدان دیده می شود. چاره ای برای بازیکنان میلان جز در عرض بازی کردن و کشاندن بازی به کناره ها با این ساختار دفاعی و پرس بازیکنان حریف وجود ندارد. نتیجه چنین ساختار دفاعی مناسب از سوی بازیکنان یوونتوس، کنترل میانه میدان به دست آن ها بود تا از توان هجومی میزبان خود به حد زیادی بکاهند.
خط حمله شناور یوونتوس
در سیستم 3-3-4 الگری، سه بازیکن هجومی یوونتوس در حالتی شناور قرار داشته و به طور مداوم پست و جای خود را در طول بازی عوض می کنند. در حالت diamond دیبالا در پست 10 قرار داشته و وظیفه بازیسازی معمولا برعهده اوست، هر چند همان طور که گفته شد این وظیفه نیز در برخی از اوقات بازی دچار تغییر شده و رونالدو نیز به عنوان بازیساز هم پای دیبالا سعی در خلق موقعیت برای خود و مانژو داشته است. در کناره ها نیز مدافعین کناری سرعتی و تکنیکی یوونتوس، کانسلو و الکس ساندرو در موقعیت حمله به این سه بازیکن اضافه شده تا یوونتوس بیش از هر زمان دیگری در فاز هجومی، ترسناک به نظر آید. این نوع چیدمان به برد یوونتوس در بازی خانگی خود مقابل ناپولی و برخی دیگر از بازی های فصل این تیم نیز منجر شده است.
در پشت سر عناصر هجومی یوونتوس، بازیکن باهوشی به مانند پیانیچ قرار داشته که به نوعی ضرب آهنگ بازی یوونتوس را باید در ساق های پای او جستجو کرد. در سمت راست و چپ این بازیکن بوسنیایی نیز بنتانکور و ماتویدی قرار داشته که در راه انداختن بازی یووه در کناره ها کمک شایانی می کنند. این سه بازیکن در کنار دیبالا، آرایش جالب توجه و لوزی شکلی را در میانه زمین به وجود آورده اند که ضلع ابتدایی آن پیانیچ بوده و در انتهای آن هم شماره 10 یوونتوس قرار گرفته است. این چیدمان چهار نفره، باعث می شود تا هافبک های میلان برای باز پس گیری توپ به این نفرات نزدیک شوند و نتیجه را می توانید در تصویر زیر به خوبی مشاهده کنید. فضا برای هافبک خلاق آرژانتینی بیانکونری، دیبالا به طور کامل مهیا می شود و او نیز به نحو احسن در این فضا می تواند، رونالدو و مانژوکیچ را صاحب موقعیت گلزنی سازد.
به نظر می رسد که الگری و شاگردانش به هماهنگی بالای تاکتیکی در خط جلوی خود دست یافته اند. البته در این بین نمی توان از نقش مانژو در خط حمله یووه غافل بود. مهاجم کروات بیانکونری با دوندگی بالا و بعضا بازی بدون توپی که از خود در طول بازی نشان می دهد، فضا و موقعیت حمله را برای دیگر هم تیمی هایش به خصوص کریستیانو هموار می سازد. در تصویر زیر، شاهد یک پاس عمقی از پیانیچ برای رونالدو در پشت باکس دفاعی میلان هستیم. دیبالا در کنار پیانیچ در دایره زرد رنگ قرار گرفته و موقعیت مانژو نیز در گوشه پایینی و راست تصویر در دایره زرد رنگی که نشان داده شده است، قرار دارد. مانژو توجه رودریگز را تا حدی به خود جلب می کند تا بدین نحو کریستیانو بتواند در عمق دفاعی روسونری، صاحب موقعیت گلزنی شود. مانژوکیچ در بیشتر دقایق بازی در سمت راست هجومی یوونتوس قرار داشت و بارها با این شیوه، رونالدو از کمند مدافعان میلان رها می شد و بر روی دروازه میزبان، خطرآفرین می گشت.
صحنه گل اول بازی، دقیقا با همین شیوه و شناوری خط حمله یوونتوس به دست آمد. این بار رونالدو به جای حضور در مرکز خط حمله، در کنار الکس ساندرو در سمت چپ قرار دارد. حال به جای حضور رونالدو و یا مانژوکیچ در مرکز خط حمله، دیبالا و بنتانکور قرار دارند تا تمام توجهات خط دفاعی میلان در ابتدا به حضور رونالدو در چپ و سپس دو هافبک یوونتوس، معطوف گردد. نتیجه را کاملا می توان در تصویر زیر مشاهده کنید. کسی از بازیکنان میلان، مهاجم زهردار و فرصت طلب شماره 17 یووه را تحت نظر ندارد. ارسال الکس ساندرو از سمت چپ با ضربه سر چکشی ماریو مانژوکیچ بالاتر از ریکاردو رودریگز، به گوشه دروازه میلان رفت تا خیلی زود میزبان، دروازه اش را با این تاکتیک هجومی و البته شناور الگری، باز شده ببیند.
همان گونه که در دو تصویر بالا ملاحظه کردید، یوونتوس به ندرت با یک مهاجم هدف به سمت دروازه میلان در این بازی حمله ور می شد و عناصر هجومی این تیم بیشتر در پشت باکس دفاعی و یا در کناره های زمین، صاحب توپ می شدند. تغییر مکان های متوالی دیبالا، رونالدو و مانژو نیز در سردرگمی و اشتباهات پرتکرار خط دفاعی میلان، اثرگذار بود. با این شیوه هوشمندانه الگری، مدافعان میلان یا جا می ماندند و یا در شناسایی مهاجم هدف در طول بازی، پراشتباه ظاهر می شدند.
سخن پایانی
یوونتوس تاکنون فصل فوق العاده ای را در سری آ پشت سر گذاشته و از 12 بازی خود صاحب 11 پیروزی شده است. آن ها در لیگ ایتالیا، هنوز شکستی را متحمل نشده و با روندی که شاگردان الگری در پیش گرفته اند، بسیار بعید به نظر می رسد در ادامه فصل تیم هایی به مانند ناپولی و اینتر، یارای مقابله با آن ها را داشته باشند. میلان در این بازی هرچند میزبان بود و حمایت هواداران پرشور خود را به همراه داشت، اما بارها مورد تاخت و تاز بازیکنان تاکتیک پذیر یوونتوس قرار گرفت تا در نهایت بیانکونری با سه امتیاز ارزشمندی که به دست آورد، دست پر سن سیرو را ترک نماید. در آن سوی میدان نیز هیچ چیز برای میلان تمام نشده است. اگر حساب یووه را از دیگر تیم های ایتالیایی جدا کنیم آن ها با این باخت در رده پنجم جدول قرار گرفته و اختلاف امتیازی آن چنانی با بالانشینان سری آ ندارند. آن ها با بردهای احتمالی در هفته های آتی می توانند، وضعیت خود را در این جدول رده بندی، بهبود ببخشند.
به قلم David Selini و به نقل از سایت totalfootballanalysis
بیشتر بخوانید: آنالیز فنی دیدارهای جذاب دنیای فوتبال
ایستگاه تاکتیک؛ آنالیز فنی دیدار بارسلونا 5-1 رئال مادرید
ایستگاه تاکتیک: سبک برتر؛ آنالیز فنی برتری منچسترسیتی مقابل منچستریونایتد
ایستگاه تاکتیک: رد پای پرس یوپ هاینکس؛ تحلیل فنی برد ارزشمند بارسلونا در ومبلی
آنالیز فنی دیدار چلسی - لیورپول؛ چگونه ساری ترمز تیم کلوپ را کشید؟
