طرفداری - اردن پس از درخشش در مرحله گروهی جام ملت‌های آسیا و قربانی کردن استرالیا و سوریه چهره‌ای از خود در اذهان فوتبال دوستان ایجاد کرد که با حذف برابر تیمی چون ویتنام مغایر بود اما این فوتبال است که گاهی استرالیا را برابر اردن به مسلخ می‌برد و گاه خنجر خود را در بازی با ویتنام در قلب اردن فرو می‌برد.
شکست اردن برابر ویتنام ناشی از عدن تمرکز و ترس این تیم از شکست بود. اردن در مرحله گروهی حتی یک گل هم دریافت نکرده بود بنا بر این هرگز شرایط مشابه آن چه در بازی با ویتنام بر سرش آمد را تجربه نکرد. تیمی که در جام ملت‌ها حتی یک گل هم نخورده بود با اولین تجربه در نیمه دوم برابر ویتنام دچار ترسی درونی از دریافت گل دوم و شکست شد.
این ترس بر نحوه کار فنی اردن اثر گذاشت بدین صورت که اردن در جریان بازی با ویتنام تیمی سراسیمه و شتاب زده بود که این شتاب زدگی در ضربات بازیکنان اردن هویدا بود. از دست دادن اعتماد به نفس حداکثری نزد بازیکنان اردن به ویتنامی‌ها این جسارت را داد تا پس از به ثمر رساندن گل تساوی باز هم موقعیت سازی کنند.
داستان پس از ۸ سال برای اردن تکرار شده است. در جام ملت‌های ۲۰۱۱ اردن در مرحله گروهی عربستان و سوریه را شکست داد و با ژاپن مساوی کرد و با سربلندی محض راهی پلی آف شد اما برابر ازبکستان شکست خورد و نقطه اشتراک بازی با ازبکستان در ۲۰۱۱ و بازی با ویتنام در ۲۰۱۹ این است که اردن در هر دو بازی شانس بالایی برای کسب پیروزی داشت.
شکست یک تیم موفق برابر یک تیم کوچک تمام موفقیت‌های گذشته آن تیم را تحت تأثیر قرار می‌دهد و اردن نمونه مناسبی در این باره است. با شکست برابر ویتنام کسی از پیروزی آن‌ها برابر استرالیای قدرتمند و غلبه بر سوریه چغر حرف نمی‌زند و این ذات بیرحمانه فوتبال است.
در امان، هواداران پرشور اردنی همچنان با حسرت زندگی می‌کنند. از دست دادن جام جهانی با شکست در پلی آف برابر اوروگوئه واضح‌ترین تصویر از تیم ملی اردن در ۱۰ سال اخیر است اما خبری از تبدیل شدن اردن از تیمی درجه ۲ در آسیا به تیمی درجه یک نیست. این مزد ترس اردن است. تماشای شادی ویتنامی‌ها، اشک‌هایی بی فایده و نگاه حسرت بار عامر شفیع.
