محمدرضا نجفیمن سال دیگه چهل ساله میشم، از اول دبستان (سال ۶۴) پرسپولیسی بودم، میشه بیش از ۳۳ سال. هیچ‌وقت آرزوی باخت تیم ملی رو نداشتم و نخواهم داشت. امثال ایویچ، کیروش، برانکو، علی دایی، مایلی کهن و دیگرانی میان و میرن. چیزی که موندنیه تیم ملی ایرانه. به خدا قسم بعد باخت به ژاپن جوری ناراحت بودم که تا فرداش حالم خراب بود و همش تو گلوم بغض داشتم. هیچکس نمیتونه عرق ملی ما رو زیر سئوال ببره، همونطور که عرق طرفداران تیم‌های دیگه رو.
ختم کلام
