به نقل از Bleacher Report، برزیلی ها اگرچه در ترکیب خود بازیکنی را به عنوان جایگزین با قابلیت های لوئیز گوستاوو نداشتند اما زیاد هم جای نگرانی نبود چراکه در عوض از موهبت داشتن یکی از باهوش ترین هافبک های میانی جهان بهره می بردند.
فرناندینیو در اوایل دوران حرفه اش به عنوان هافبکی باکس تو باکس مورد استفاده قرار می گرفت و تبدیل شدنش به هافبکی میداندار در ظاهر امر ساده اما نشان از هوش و استعداد بالای این بازیکن دارد. جمعه شب در بازی برابر کلمبیا ، او با تلاشی خستگی ناپذیر در سراسر بازی حملات حریف را خنثی می کرد و به خوبی از مدافعین پشت سرش حفاظت می نمود. او در این بازی واقعاً سیری ناپذیر بود.
باید توجه داشت که در چندین صحنه هم می توانست با کارت زرد داوری که در حد قضاوت بازی یک چهارم نهایی جام جهانی نبود هم مواجه شود که شانس با ستاره منچستر سیتی یار بود و سودش را برزیلی برد که با انجام 31 خطا در این بازی ، خشن ترین بازی خود از جام جهانی 1966 تاکنون رو تجربه می کرد.
رویکرد او در این بازی شاید بیش از اندازه فیزیکی بود اما نتیجه اش کنترل کردن میانه میدان برای برزیلی ها در بیشتر زمان بازی بود. عملکرد فرناندینیو نه تنها جیمز رودریگز را به ستوه آورده بود بلکه تاثیر این بازیساز و گلزن کلمبیایی را در بازی به حداقل رسانده بود.
فرناندینیو فصل گذشته در منچسترسیتی بارها در عمق خط میانی بازی کرده بود اما به ندرت پیش آمده بود که شرح وظایفی مانند بازی با کلمبیا را در تیم باشگاهی اش داشته باشد. شاید یکی از این موارد دربی رفت شهر منچستر بود که طی 60 دقیقه ابتدایی فرناندینیو اجازه کوچکترین حرکتی را به رونی نداده بود.
اگرچه معدود دفعاتی در بازی رودریگز اجازه خودنمایی پیدا کرد و از روی نقطه پنالتی تگ گل کلمبیا را هم به ثمر رساند، اما همانطور که ذکر شد به لطف بازی درخشان فرناندینیو تاثیر او در جریان بازی به سود کلمبیا به حداقل رسیده بود.
بازیکن سابق شاختار دونتسک همچنین با پاس ها و توانایی اش در حمل توپ و گذر از سد بازیکن پیش رو در غیاب گوستاوو در توزیع توپ بین هم تیمی هایش نیز موفق عمل کرد. با بازگشت گوستاوو او وظایف سابق خود را مجددآً بر عهده خواهد داشت اما به خوبی ثابت کرد که در صورت لزوم برزیل دغدغه ای در این رابطه نخواهد داشت.
با این حال ، آنالیز تاثیر فرناندینیو از زمان حضور در ترکیب اصلی برزیل در این تیم بدون توجه به ویژگی های فنی اش فراموشی یک نکته کلیدی است.
لوئیز گوستاوو شاید یک هافبک تخریبی باشد اما یک رهبر نیست. پائولینیو تمایل بیشتری به حمله دارد اما در شرایط آرمانی به سر نمی برد. جای تعجب نیست که از زمان حضور فرناندینیو در ترکیب برزیل این تیم با ثبات تر به نظر می رسد.
اسکولاری قصد داشت با انجام یک بازی تخریبی اجازه ندهد کلمبیایی ها ریتم بازی همیشگی شان را داشته باشند. او در انجام این پلن کاملا موفق بود و در متن این موفقیت فرناندینیو قرار داشت.
داوید لوئیز با نمایش خیره کننده دفاعی و ضربه آزاد فوق العاده زیبایش روی گل دوم به حق به عنوان بهترین بازیکن زمین انتخاب شد اما اگر قرار بود بازیکن دیگری جای او انتخاب شود، بدون تردید آن بازیکن فرناندینیو می توانست باشد چراکه همچون داوید لوئیز نمایش خیره کننده ای از خود ارائه داده بود.
بازی زیبایی را به نمایش نگذاشت و شاید افراد زیادی جنبه های ذکر شده از بازی او را مورد تائید قرار ندهند اما رویکرد برزیل به عنوان یک تیم در این بازی را می توان با نام بردن از فرناندینیو و عملکرد او مورد مثال قرار داد. او تمامی وظایفی را که مربی خواسته بود را مو به مو انجام داد و سلکائو با کسب پیروزی پاداشش را گرفت.
برزیل ممکن است آن تیم شناوری که خیلی ها علاقه مند به دیدنش هستند نباشد، اما به لحاظ روحی کمبودی احساس نمی کنند و حضور فرناندینیو باعث شده تا آنها توانایی وفق یافتن با هر نوع سبکی از حریفان را دارا باشند. او یک برنده است و برزیل هم این توانایی را دارد.
