طرفداری- ۹ سال پیش در تور پیش فصل منچستریونایتد در آمریکا بود که هواداری به خاطر درخواست سلفی از آورام گلیزر سرزنش شد. همان سالی که کمپین ضد گلیزرها در بین هواداران شروع شده و به سبز و طلایی معروف بود و زمانی که هوادران در مقابل مجسمه‌های نایکی شال‌های خود را تکان می‌دادند مشخص بود که این کمپین کم کم ناپدید خواهد شد.
یونایتد با قهرمانی در فصل ۲۰۱۰/۲۰۱۱ به هوادارانی که از دوم شدن در فصل قبل ناراضی بودن، تسکین داد و برای ۱۹ مین بار قهرمان انگلیس شد. همین باعث شد که گروه موسیقی The Courteeners به صدر جدول آیتونز برسد. یونایتد مربی به نام سر الکس فرگوسن داشت. تنها مربی که با استخدام یار ذخیره فولام، یک مکزیکی و بازیکنی از جزیره ایبریا که زمانی قرار بود به تیم ملی پرتغال دعوت شود، مشکلی نداشت. او یک نابغه بود. در اوج اعتراضات به گلیزرها این قهرمانی آنها را آرام کرد. سولسشیر در سال ۲۰۰۵ با خریده شدن توسط گلیزرها مخالف بود و حتی مخالفتش را علنا ابراز کرده بود.
یونایتد پسا فرگوسن دائما در حال بازسازی و بازسازی است. فرگوسنی که ۶ فصل رکورد نقل و انتقالات را زد ناگهان در تابستان ۲۰۰۹ با انتقال ۸۰ میلیون پوندی رونالدو به رئال مادرید غافلگیر شد. رئال مادرید در ۳ فصل آنچنان به دنبال رونالدو بود که اگر یونایتد وسلی اسنایدر یا آرین روبن رو هم از رئال مادرید میخواست و رئال را مجبور میکرد که کریم بنزما را نخرد تا یونایتد با مهاجم فرانسوی قرارداد ببندد، باز هم احتمالا مادریدی ها موافقت می‌کردند. به جای این درخواست ها آنها ۸۰ میلیون پوند پول گرفتند. فصل بعد آنها ترکیبی داشتند که نه توز در آن بود و نه اشنایدر و روبن. هم اشنایدر و هم روبن بعد ها در تیم‌های خود یعنی اینتر و بایرن مونیخ قهرمان اروپا شدند.
یونایتد برای بنزما تلاش کرد اما آنچنان خود را درگیر نکرد. فرگوسن گفته بود قیمت بنزما بالاتر از حد ممکن است. بنزما با ۲۵ میلیون پوند به رئال مادرید پیوست. تقریبا ۵ میلیون پوند بیشتر از رقمی که فصل قبل یونایتد برای برباتوف به تاتنهام داد. ناگهان فرگوسن شروع کرد به گفتن حرف‌هایی نظیر اینکه "در این بازار ارزش واقعی وجود ندارد". رقم‌های سنگین برای او ناگهان کفر آمیز بود.
در سال ۲۰۱۰، فرگوسن خرج‌های تابستانی تیم‌ها را با کامیکازه ژاپن مقایسه کرد. سالی که سیتی داوید سیلوا را با ۲۵ و یایا توره را با ۲۴ میلیون پوند خرید. در همان سال رئال مادرید مسوت اوزیل را با ۱۰.۳۷ میلیون پوند و خدیرا را با ۱۰ میلیون پوند خرید. هر ۴ بازیکن ارزان تر از خوان سباستین ورونی بودند که ۹ سال پیش در ۲۰۰۱ به یونایتد پیوسته بود. به به همان تابستان با ۷ میلیون پوند به یونایتد آمد. همان تابستانی که اوزیل با ۱۰ میلیون به رئال مادرید رفت.
فرگوسن در ژانویه ۲۰۱۰ با عصبانیت گفته بود که "ما پول کافی را داریم و هیچ شکی در آن نیست". آنجایی که فرگوسن می‌گوید شکی در آن نیست دقیقا خبر از چیزی می‌دهد که باید مورد سوال قرار می‌گرفت. ژانویه همان ماهی بود که گلیزر ها ۵۰۰ میلیون پوند از طریق ارتباطات خود با یونایتد کسب کردند.
رفتن رونالدو از یونایتد تقریبا ۱۰ ساله شده است و دقیقا همان لحظه، جایی بود که فلسفه نقل و انتقالات یونایتد مشخص شد. فرگوسن برای ۴ سال تلاش کرد ضعف‌ها را به نحوی برطرف کند و رضایت او از این کار زمانی مشخص می‌شود که دنبال کریس اسمالینگ و جواهری به اسم خاویر هرناندز رفت. آنتونیو والنسیا در پست وینگر همان دقتی داشت که آندره کانچلسکی( بازیکن سایق یونایتد). داوید ده خیا هم احتمالا بهترین دروازه‌بانی بود که یونایتد به خدمت گرفته است. به جز این بازیکنان، شینجی کاگاوا و رابین فن پرسی بیشتر فرصت طلب بودند. آنها در سال آخر قرارداد خود بودند و قیمتشان افت کرده بود. فن پرسی در قهرمانی آنها در فصل بعد نقش اساسی داشت. آن ماست مالی های ۴ ساله شاید در آن زمان کاری معقول به نظر می‌آمد اما با مشخص شدن فلسفه باشگاه، مشخص می‌شود که در بلند مدت به کار نمی‌آید.
فرگوسن در دوران مالی گلیزرها رونالدو را با مایکل اوون جایگزین کرد. بازیکنی که سهامش آنچنان افت کرده بود که مدیر برنامه‌هایش یک جزوه آماده کرده بود تا شاید بتواند موکلش را به هال سیتی یا استوک بفروشد. اوون با آن تک گلش برابر سیتی نمی‌تواند از بازی ضعیفش فرار کند و قبل از صبحانه با فرگوسن، قرار بود به لیورپول بازگردد. گابریل اوبرتان و به به دو بازیکن از سه وینگری بودند که یونایتد خرید. خرید دیگر ویلفرد زاها بود. لوران بلان، سرمربی اوبرتان در بوردو ناباوری خود را از این انتقال اعلام کرده بود و یکی از مسئولان اولد ترافورد، خرید به به را " یک تلاش برای برنده شدن در یک مسابقه بی هدف" توصیف کرده بود. به به هم موکل ژرژ مندس بود.
فرگوسن در مورد مندس گفته بود بهترین مدیر برنامه‌ای است که با او کار کرده است. زاها، اوبرتان و به به روی هم رفته ۳۹ بار برای یونایتد بازی کردند. متاسفانه سانتر به به مقابل وولوز از یوتیوب حذف شده است. مامه بیرام دیوف دومین مهاجم خریداری شده یونایتد بود که در اولین بازی خانگی به سبک سولسشیر از روی نیمکت به زمین رفت و گلزنی کرد. مقایسه سولسشیر و او همان جا تمام شد. فیل جونز اندازه نمانیا ویدیچ در یونایتد ماندگار شد و در زمان ماندگاریش مدافع‌های بهتری شبیه جانی اوانز و بلیند از باشگاه رفتند.
محتویات گوشی به به و اوبرتان در زمان یکی از بازی‌های منچستریونایتد
نیک پوول، یک فصل زیر نظر فرگوسن به بلوغ رسید و محو شد. الکساندر باتنر، مثل به به، جز ۱۱ خرید بد تاریخ فرگوسن بود و آنخلو هنریکز هیچگاه برای یونایتد بازی نکرد. وارلا زمانی به یونایتد آمد که تیم سرمربی نداشت. تنها هافبکی که فرگوسن در ۷ سال آخرش "خرید"، پل اسکولز بود.
تمام خرید‌ها ۱۰۰٪ شکست یا پیروزی در خود ندارند اما خرید‌های ۱۰ سال اخیر یونایتد تقریبا دو سوم، به جایی نرسیدند. والنسیا در ۷ فصل اخیر، تنها یک فصل خوب بوده. فن پرسی و هرناندز هیچگاه از سخنان فرگوسن در روز خداحافظی ریکاوری نکردند و لوک شاو در این ۵ سال به نظر می‌رسد به بلوغ کامل بازی نرسیده است. انتظارات مارسیال بالا است اما او هنوز تمرکز کافی را ندارد.
در این ۶ سالی که فرگوسن به صندلی‌های بالای ورزشگاه رفته است، یونایتد ۶۸۶.۷ میلیون پوند خرج کرده و نحوه خرید آنها حتی با جنجال‌های تابستان قبل، تغییر زیادی نکرده است. حتی در تابستان ۲۰۱۷ که یونایتد حسابی دست به جیب شد، فلسفه مدیریتی و مالی گلیزرها اعمال شد. ابراهیموویچ بازیکن آزاد بود. لوکاکو، میختاریان و الکسیس در سال آخر قرارداد خود بودند و فرد و دالوت هم با بند جدایی خریداری شدند. این بند جدایی، تنها استراتژی است که یونایتد به خوبی آن را انجام می‌دهد.
تیم مدیریتی گلیزرها از ۶ برادر و خواهر تشکیل شده‌اند. دو فارغ التحصیل اقتصاد و یک کارمند شرکت شرط بندی. وودوارد، در زمان خریداری یونایتد به گلیزرها مشاوره داد و یونایتد را به پولساز ترین باشگاه تبدیل کرد اما با وجود ضد گلوله بودن پست وودوارد، باشگاه فوتبالی به آدم های فوتبالی نیاز دارد.
خرید‌های یونایتد از زمان رفتن رونالدو
۲۰۰۹؛ آنتونیو والنسیا، مایکل اوون، گابریل اوبرتان، مامه بیرام دیوف
۲۰۱۰؛ کریس اسمالینگ، خاویر هرناندز و به به
۲۰۱۱؛ آندرس لیندگارد، اشلی یانگ و داوید ده خیا
۲۰۱۲؛ پل اسکولز، شینجی کاگاوا، نیک پوول، رابین فن پرسی، الکساندر باتنر، انخلو هنریکز
۲۰۱۳؛ ویلفرد زاها، گییرمو والرا، مروان فلینی
۲۰۱۴؛ خوان ماتا، آندر هررا، لوک شاو، مارکوس روخو، آنخل دی ماریا، دنی بلیند، رادامل فالکائو
۲۰۱۵؛ ویکتور والدس، ممفیس دیپای، متئو دارمیان، مورگان اشنایدرلین، باستین شوان اشتایگر، سرخیو رومرو، آنتونی مارسیال
۲۰۱۶؛ اریک بایی، زلاتان ابراهیموویچ، هنریک میختاریان، پل پوگبا
۲۰۱۷؛ ویکتور لیندلوف، روملو لوکاکو، نمانیا ماتیچ
۲۰۱۸؛ الکسیس سانچز، دیگو دالوت، لی گرنت
