طرفداری - اگر شما طرفدار تیم منچسترسیتی باشید، همیشه جای خالی کاپیتان وینسنت کمپانی را درون قلبتان حس خواهید کرد. بازیکنی که پس از 11 سال از جمع سیتیزن ها جدا گشت و به عنوان مربی-بازیکن راهی تیم اندرلخت بلژیک شد.
تصور نبود مدافع میانی چون کمپانی در هر تیمی به جز منچسترسیتی برای هواداران فوتبال و به خصوص بخش آبی نشینِ شهر منچستر سخت خواهد بود، اما هر داستانِ خوشی نیز سرانجام پایانی دارد. گذشته از کاپیتان سابق سیتی، ورزشکاران دیگری هم در این بین هستند که هیچ کس دوست ندارد، حتی به خداحافظی آن ها فکر کند. غول هایی که طرفداران آن ها محدود به هواداران باشگاه های شان نبوده و این ستارگان به نوعی تبدیل به نماد ورزش های خود شده‌اند. باید پذیرفت که دنیای ورزش بدون این نخبگان، قطعا چیزی کم خواهد داشت.
در این یادداشت که ترجمه ای از سایت BBC است، قصد داریم تا نگاهی گذرا به شش فوق ستاره از رشته های مختلفِ ورزشی داشته باشیم که آهسته آهسته به پایان عمر ورزشی خود نزدیک می شوند.
لیونل مسی و کریستیانو رونالدو
در عصر حاضر و در دنیای فوتبال، قریب به اتفاق هواداران مستطیل سبز یا طرفدار مسی هستند یا طرفدار کریستیانو؛ ولی بیاید تنها یک بار این بحث تمام نشدنی، که کدام یک بهتر است را کنار بگذاریم و یک دقیقه فوتبال را بدون آن ها تصور کنیم. مسی 31 سالگی خود را سپری می کند و در 686 بازی رسمی خود موفق به زدن 602 گل برای بارسلونا شده است. کریستیانو هم در 34 سالگی اش در 806 بازی رسمی خود برای تیم هایی چون اسپورتینگ لیسبون، منچستریونایتد، رئال مادرید و یوونتوس توانسته 601 گل به ثمر برساند. این آمار به ما می گوید که رونالدو به طور متوسط در هر بازی 0.75 گل و مسی 0.88 گل زده است. ولی اگر آن ها بازنشسته شوند، چکار خواهیم کرد؟
بنشینم یک بار دیگر فیلم دریبل خوردنِ ژروم بواتنگ از مسی در نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا بین بارسا و بایرن مونیخ را تماشا کنیم؟ یا با دیدن بازی های رونالدو در منچستریونایتد و کاشته مخوفی که به دیوید جیمز زد، یادCR7 را زنده نگه داریم؟
شاید آن ها به این زودی ها بازنشسته نشوند، اما فوتبال پس از آن ها مثل سابق نخواهد بود.
سرنا ویلیامز
با 23 قهرمانی در گرند اسلم ها و همچنین شکست 12 بازیکنی که در صدر جدول رده بندی جهانی تنیس قرار داشته اند (از جمله خواهرش ونوس)، سرنا ویلیامز را می توان یکی از بزرگ ترین تنیسورهای تاریخ بنامیم. سرنا نماد استقامت و تلاش در دنیای ورزش است؛ هنگامی که دخترش الکسیس را باردار بود به مقام قهرمانی اوپن استرالیا دست یافت و پس از اینکه فرزندش را در سپتامبر 2017 به دنیا آورد، چند ماه بعد به فینال ویمبلدون 2018 رسید. ویلیامز در واقع به عنوان یک زن توانست دورنمای دنیای تنیس را تغییر دهد و نام خود را در این رشته ورزشی جاودانه سازد. سرنا در مقاله ای در سایت Fortune.com در توصیف خود، این چنین می نویسد:
در حالی بزرگ شدم که به من می‌گفتند نمی توانم به رویاهایم برسم؛ به این دلیل که زن هستم و از آن بیشتر به خاطر رنگ پوستم. در هر مرحله از زندگی ام یاد گرفتم که بایستم و حرفم را با صدای بلند بزنم.
لبران جیمز
پس از به ثمر رساندن 32500 امتیاز در 16 سال دوران حرفه ایش، فوروارد لس‌آنجلس لیکرز، لبران جیمز بدون شک یکی از جدی ترین مدعیان تاج و تختِ NBA است. مجیک جانسون، مایکل جردن و شکیل اونیل، همگی می‌توانند مدعی سلطنت در اقلیم بسکتبال باشند؛ ولی بسیاری از صاحب نظران معتقدند که «شاه جیمز» بزرگ ترین حکمران این خطه است. پادشاه با 8662 پاس گل و 7140 پرتاب آزاد در 1198 باری که برای تیم های کلیولند کاوالیرز، میامی هیت و لیکرز بازی کرد، خودش را به عنوان یکی از بهترین ورزشکاران تاریخ بسکتبال اثبات کرده است.
عملکرد درخشان جیمز تنها محدود به حیطه زمین های بسکتبال نبوده است. او مدرسه ای در زادگاهش آکرونِ اوهایو ساخته است تا دانش‌آموزان آسیب پذیر بتوانند در آن تحصیل کنند. جیمز گرچه این فصل نتوانست با لیکرز به پلی آف NBA برسد، اما میراث او در بسکتبال همیشه ادامه خواهد داشت.
مارتا
مارتا ویرا داسیلوا، بانوی فوتبالیست برزیلی است که موفق شده شش بار به عنوان بهترین بازیکن برتر فیفا انتخاب شود. این بازیکن 33 ساله، 110 گل در 133 بازی با پیراهن تیم ملی برزیل به ثمر رسانده است و برای باشگاه‌های نیویورک فلش، تایرسو، روزنگارد و اورلاندو پراید نیز در 257 بازی 166 گل زده است. هوپ پاول، سرمربی پیشین تیم ملی فوتبال زنانِ انگلیس در مصاحبه با BBC در مورد این نابغه برزیلی گفته بود:
دوران طولانی حرفه‌ای او و آنچه برای ورزش انجام داده، سزاوار احترام و ستایش است. الان زنان این بخت را دارند که فوتبالیست حرفه‌ای شوند و از این راه زندگی مناسبی داشته باشند. بازیکنان زیادی بودند که این راه را باز کردند و مارتا یکی از آن‌ها است.
این مهاجم تابستان امسال (2019) پنجمین حضورش در جام جهانی را در کشور فرانسه تجربه خواهد کرد.
راجر فدرر
استاد سوئیسی در 101 تورنمنت حرفه ای تنیس قهرمان شده است و پس از جیمی کانرز، در میان تنیس بازهای شاغل بهترین رکورد را به خود اختصاص داده است. او در 20 گرند اسلم قهرمان شده و پرافتخارترین مرد تاریخ تنیس است. آمار حیرت آور راجر فدرر طی 19 سال، در تمام انواع زمین های تنیس (هارد کورت، چمن و خاک رس) و در 30 شهر از 19 کشور به دست آمده است. نابغه دنیای تنیس در 37 سالگی خود به سر می برد و به هیچ وجه نمی توان اثرات خستگی را در دستان و پاهای او در مسابقات مختلف مشاهده نمود.
فدرر اخیرا از مسترز رم به دلیل مصدومیت زانو و پس از این که مجبور شد در یک روز دو مسابقه سنگین برگزار کند، کنار کشید. اما شش هفته قبل از آن به ESPN گفته بود:
ما به بازنشستگی فکر نمی‌کنیم. چون فکر می‌کنم هرچه بیشتر راجع به آن فکر کنم، بعد بیشتر راجع به آن صحبت می شود و من به آن نزدیک تر می شوم.
سرانجام به زمانی خواهیم رسید که هیچکدام از این شش ورزشکار بزرگ، دیگر بازی نکنند و باید امیدوار باشیم که فقدان آن‌ها به بزرگی فقدان سریالی چون «بازی تاج و تخت» نباشد. ولی دست کم می‌توانیم بگوییم که ما افرادی بودیم که توانستیم آن ها را در دوران اوج شان ببینیم.
و در آخر این که «چیزی که مرده، نمی‌تواند بازهم بمیرد.»
