وفاداری
خصیصه ای تحسین برانگیز و انسانی که ناخودآگاه با شنیدن آن ذهن آدمی به سوی افسانه های ملی و میهن پرستانه می رود.اما در جهان فوتبالی که دوستش داریم افراد زیادی بودند که و هستند که به تیم خود عشق می ورزند و با توجه به استعداد و مهارت فوتبالی خود می تواستند در باشگاه های بزرگ تر قله ای از جام ها را فتح کنند؛ اما فوتبال همیشه حق را به حق دار نمی دهد...
بعد از استیون جرارد در مرکز خط دفاعی لیورپول مردی متعصب ایستاده بود که ده سال کاپیتان دوم قرمزها بود و طی مدتی طولانی دفاع لیورپول را استحکام می بخشید.
از ده سالگی در پایه های لیورپول توپ زد و برای اولین بار در سال 1996 برای بزرگسالان لیورپول و تیم ملی انگلستان به میدان رفت.هر چند در تیم ملی با وجود مدافعین با کیفیت و پرشمار انگلستان ، تنها 38 بازی انجام داد اما این موضوع چیزی از ارزش های مدافع لیورپول کم نمی کند.
افتخارات او با لیورپول عبارتند از دو جام حذفی ، سه اتحادیه ، دو کمیونیتی شیلد ، یک کاپ اروپا و قهرمانی فراموش نشدنی لیگ قهرمانان 2005.اما مانند هر لیورپولی دیگری در 30 سال اخیر ، در کارنامه او هم جای خالی قهرمانی لیگ برتر به چشم میخورد.
کرگر بالاخره سال 2013 از فوتبال خداحافظی کرد و پیراهن شماره 23 قرمز های مرسی ساید را برای همیشه از تن بیرون کرد تا با 737 بازی بعد از یان کالاگان دومین بازیکن از لحاظ تعداد بازی برای این تیم باشد و برای همیشه یک لیورپولی بماند.او پس از بازنشستگی به جمع گری نویل و جیمی ردنپ در اسکای اسپورتس پیوست تا به عنوان کارشناس فعالیت خود را در فوتبال ادامه دهد.
هنگامی که دی لورنتیس با 5.5 میلیون یورو او را از برشا به ناپولی آورد پسری 19 ساله بود که تازه درخشیده بود.
وقتی در اولین بازی خود دو گل زد ، بندرنشینان ناپل آینده او را در جنوب ایتالیا روشن می دیدند و در همان ابتدا در استعداد و سبک بازی اش در پست هافبک تهاجمی با الگوی ورزشی خود یعنی پاول ندود مقایسه می شد.
همشیک با آن ظاهر فضایی و موهای مدل موهاوک در سن پائولو دلبری می کرد ولی فقط دو کوپا ایتالیا و یک سوپر کاپ ایتالیا را در ناپولی بالای سرش برد.در رده ملی هم با اسلوواکی از نوجوانی تا به حال به افتخاری کسب نکرده اما تا به حال هشت بار به عنوان فوتبالیست سال این کشور را دریافت کرده.
اما اوج فوتبال او در سال 2017 اتفاق افتاد که با به ثمر رساندن بیش از 115 گل رکورد مارادونای افسانه ای را شکست و به بهترین گلزن تاریخ ناپولی تبدیل شد.
وی در سال 2019 از ناپل به دالیان چین رفت تا با 521 حضور در رقابت های مختلف برای ناپولی از این لحاظ رکورد دار باشد.همشیک هیچوقت اسکودتو را نبرد اما حالا ناپولی چند سالی است که از مدعیان جدی سری آ به شمار میرود.
.jpg)
مردان ایتالیایی در وفاداری همیشه زبانزد هستند.لوئیجی "جیجی" ریوا اسطوره فوتبال ایتالیا و رکورد دار گلزنی برای آتزوری است.مردی که باشگاه های بزرگ آن دوره از جمله یوونتوس و رئال مادرید و میلان به هر دری زدند تا او را به خدمت بگیرند اما دل لوئیجی در ساردینیا گیر کرده بود.
جیجی ریوا در سال 1963 به کالیاری پیوست و برای ساردینیایی ها و تیم ملی ایتالیا بی وقفه می درخشید.او مهاجمی کامل بود.لوئیجی در سال 1968 با پیراهن فیروزه ای در فینال یورو مقابل یوگوسلاوی گلزنی کرد تا در این رقابت قهرمان شوند.فصل بعد با آقای گلی ریوا ، کالیاری نایب قهرمان شد اما فصل بعدش یعنی 1969/70 نوبت اولین و آخرین اسکودتوی تاریخ کالیاری بود و باز هم ریوا آقای گل شد.نوبت جام جهانی 70 رسید و ریوا در برابر پله قرار گرفت ولی ایتالیا به برزیل باخت و نایب قهرمان شد.
سال 1973 شد و این بار یووه برای دومین بار به کالیاری پیشنهاد داد که چند بازیکنش را به این تیم خواهد داد و 1.5 میلیون نیز پرداخت می کند. مبلغی که در آن زمان بسیار بالا به حساب می آمد.او باز هم پیشنهاد بیانکونری را رد کرد و گفت یک اسکودتو با کالیاری را به چندین جام با هر تیم دیگری نمی دهد.
او دو سال پس از مصدومیت سنگین و طولانی اش در سن 32 سالگی از فوتبال خداحافظی کرد.ریوا مردی بود که تیمش را به ثروت و جام نفروخت تا همیشه در تاریخ ماندگار باشد و تا ابد نامش "آقای کالیاری" بماند.
رابرت فردریک چلسی "بابی" مور، یکی از بهترین مدافعان تاریخ فوتبال و از بزرگترین اسطوره های سه شیرها محسوب می شود. از توانایی های مور بایستی به توانایی رهبری ، تکل های فوق العاده و حمل توپ عالی او اشاره کرد.پله مور را بهترین مدافعی می داند که تا به حال با او مواجه شده.
مور در جوانان وست هم مطرح شد و از سال 1958 تا 1974 برای چکش ها به میدان رفت و در این سالها بیش از 600 بازی برای وست هم انجام داد و تنها فاتح یک جام حذفی ، یک جام خیریه و یک جام برندگان کاپ اروپا شد.بعد از آن به فولام رفت و بعد از سه سال ، راهی ایالات متحده شد و بازیهای معدودی هم انجام داد تا اینکه در سال 1978 از فوتبال خداحافظی کرد.
در رده ملی هم وی به عنوان کاپیتان تیم ملی انگلستان در خانه ، قهرمان جام جهانی 1966 شد و بیش از صد بازی برای تیم ملی انگلستان انجام داد و از این لحاظ رکورد دار شد اما این رکورد بعدها توسط پیتر شیلتون و بعد تر دیوید بکام شکسته شد.
بابی مور مدتی هم سرمربی گری کرد و پس از آن در سال 1993 و در 51 سالی بر اثر سرطان از دنیا رفت.در سال 2008 به افتخار این اسطوره ، پیراهن شماره 6 باشاه وستهم یونایند بایگانی شد تا تنها بخشی از وفاداری او به باشگاه را جبران شود.
دنیله ده روسی؛ آخرین گلادیاتور واقعی رم و آخرین بازمانده ی قهرمانی 2006 آتزوری به همراه بوفون.مردی که با شنیدن نامش صحنه ی رگ های متورم گردنش و فریادهایش می افتیم.
ده روسی درست پس از آخرین اسکودتوی جالوروسی در سال 2001 ، پیراهن رم را پوشید و بارها این جام را از دست داد.دنیله در المپیکو طی 15 سال بعد از فرانچسکو توتی ، کاپیتان دوم رم بود.دومین بازیکن باشگاه از نظر تعداد بازی با 616 حضور در رقابت های مختلف محسوب می شود اما تنها دو کوپا ایتالیا و یک سوپر کاپ سهم او از این تاریخ 18 ساله با رم بود.
هافبک دفاعی مقتدر ایتالیا در جام جهانی 2006 با 22 سال سن فیکس شده بود تا اینکه در بازی با آمریکا ، چهار بازی محروم شد و تا اینکه در فینال دوباره آتزوری را مقابل فرانسه زیدان همراهی کرد و در ضربات پنالتی موفق هم بود و توانست بخشی از چهارمین قهرمانی ایتالیا در جام جهانی باشد.پس از آن در یورو 2012 مقابل اسپانیا نایب قهرمان شدند.اما تلخ ترین بخش نقش آفرینی ده روسی با آتزوری ، صعود نکردن به جام جهانی 2018 بود و پس از این ناکامی او به همراه بوفون ، بارزالی و کیهلینی از تیم ملی خداحافظی کرد تا با 117 بازی و 21 گل ، دیگر سرود ملی را غرورمندانه فریاد نزند.
دنیله ی 34 ساله بالاخره بعد از خداحافظی توتی در سال 2017 ، کاپیتان اول رم شد اما در پایان فصل 2018/19 از رم با ناراحتی خداحافظی کرد تا پیراهن شماره 16 بعد از 18 سال دیگر نام سنگین ده روسی را به دوش نکشد.
نام خوش آوازه ی فرانچسکو توتی با تاریخ باشگاه آ اس رم عجین شده است.پادشاه رم قطعا بزرگترین اسطوره ی المپیکو است.او پس از سیلویو پیولا ، با 250 گل ، برترین گلزن تاریخ مسابقات سری آ است.او در پست های مختلفی از جمله مهاجم نوک ، کاذب و هافبک هجومی برای رم به میدان رفت و البته خوشحالی معروفش که با مکیدن انگشت شستش همراه بود را هم به سختی می توان از یاد برد.
فرانچسکو پس از سه سال توپ زدن در نوجواان رم برای اولین بار در سال 1993 و در 16 سالگی برای جالوروسی به میدان رفت.پسر طلایی در 22 سالگی کاپیتان رم شد تا جوان ترین کاپیتان سری آ باشد.در فصل 1998/99 بهترین بازیکن جوان سال ایتالیا شد.توتی اولین و آخرین قهرمانی سری آ را برای خود در فصل 2000/01 با هدایت فابیو کاپلو کسب کرد. هافبک/مهاجمی شوت زن ، خلاق ، خوش تکنیک و گلزنی تمام عیار.توتی توسط رئال مادرید مورد توجه قرار گرفت ، انتقالی که می توانست او را صاحب جام های بسیار و حتی توپ طلا بکند اما کاپیتان رم آمده بود تا در المپیکو بماند.فرانچسکو عاشق رم ، بازوبند کاپیتانی و پیراهن شماره 10 این تیم بود.
او پس از اسکودتو در رم ، تنها فاتح دو کوپا ایتالیا و دو سوپر جام ایتالیا شد.در رده ملی توتیبرای اولین بار در سال 2002 با آتزوری به کره و ژاپن رفت و یکی از تیم های مدعی به شمار می رفتند تا اینکه روبروی کره جنوبی و با نمایش بی رحمانه ی بایرون مورنوی داور حذف شدند و توتی هم در آن بازی اخراج شد.اما آن ها در جام جهانی 2006 آلمان روبروی فرانسه قهرمان شدند تا دیگر توتی حسرت جام جهانی نداشته باشد.او پس از آن قهرانی یگر برای کشورش به میدان نرفت تا 58 امین بازی آخرینش باشد.
کاپیتان خوش سیمای رم نهایتا پس از تقریبا 25 سال از فوتبال خداحافظی کرد تا با 316 گل و 786 حضور در رقابت های مختلف از هر لحاظ برترین باشگاه باشد ؛ مردی که شاید هیچوقت برای رم تکرار نشود.
________________________________________________________________________
بخش اول
پی نوشت : با تشکر از دوست خوبم فوتبال فن 1990 . منتظر بخش سوم هم باشید.
