طرفداری- تقریبا اتوبوس تمام تیم هایی که به استادیوم آنفیلد می روند، از جاده آنفیلد و میخانه کینگ هری عبور می کند. اسپانیایی ها پیش از این، از این جاده عبور کرده اند و در نهایت بهت و حیرت، دست خالی برگشته‌اند. اتلتیکو مادرید، امشب به دنبال آن خواهد بود تا از غرور و افتخار خود که در واندا متروپولیتانو با شکست قهرمان اروپا به اوج رسید، دفاع کند.
امشب، شب «قدرت آنفیلد» خواهد بود. قدرتی که به زعم بسیاری از بزرگان دنیای فوتبال، ملموس است و می توانید با تمام وجود حس کنید.
معدود استادیوم هایی در جهان فوتبال وجود دارند که کاریزما و کارکرد آنفیلد را داشته باشند. لیست قربانی های این شهر و این استادیوم، سال به سال بیشتر و بیشتر می شود. از اینتر، سن اتین، المپیاکوس، چلسی، یوونتوس و رئال مادرید بگیرید تا بروسیا دورتموند، منچسترسیتی، آاس رم و بارسلونا، همه و همه طعم قدرت آنفیلد را چشیده اند. همه آن ها با ستاره های خود به مرسی ساید آمدند تا رویای ناممکن را ممکن کنند.
انگار اتفاق خاصی در این ورزشگاه رخ می دهد. پاهای قرص و محکم بازیکنان تبدیل به ژله می شود و ذهن ها به پوچی می گرایند. هیچ چیز مثل روال عادی پیش نمی رود و واقعا باعث هراس و ترس بازیکنان و مربیان می شود. در آنفیلد، قهرمانان هم فراموش می کنند که قهرمانند.
پپ گواردیولا، سرمربی منچسترسیتی که پنج بار به آنفیلد آمده و در هیچ کدام پیروز از زمین خارج نشده است، آنفیلد را «زمین دیوانه کننده» خطاب می کند. پپ، در این زمین 4 بار شکست خورده که آخرین بار در ماه نوامبر، با شاگردانش به این ورزشگاه آمد و 3-1 شکست خورد. در طول بازی پپ دائما از روی عصبانیت فریاد می زد. تقریبا همان جا بود که تاکتیسین کاتالونیایی فهمید نمی تواند از عنوان قهرمانی‌اش دفاع کند.
گواردیولا به گفتن این جملات بسنده نکرد. او باور داشت شعار «اینجا آنفیلد است» به هیچ وجه جنبه بازاریابی ندارد و واقعا هرچه در موردش گفته می شود، حقیقت دارد. «انگار که اینجا فضای خاصی دارد. فضایی که در هیچ استادیوم دیگری پیدا نمی کنید. آن ها یک گل می زنند و طی پنج دقیقه آتی، این حس به شما القا می شود که قرار است چهار گل دیگر بزنند. حس می کنید کوچک و بزرگ، همه به سمت شما حمله می کنند.» پپ، یکی از بهترین سرمربیان جهان به صورت علنی، آنفیلد را سرسخت ترین استادیوم جهان نامیده و احتمال زیاد در این مورد حق دارد.
آرسن ونگر در مصاحبه صمیمانه‌ای که هنگام بازی بایرن مونیخ و لیورپول با BeIn Sports داشت، اذعان کرده بود «آنفیلد تنها ورزشگاهی است که دوست ندارید بروید.» همان لحظات، آرین روبن، از آنفید به عنوان وحشتناک ترین استادیوم برای بازی کردن یاد کرده بود. تمامی این اعترافات و اظهار نظرها، فقط یک چیز را ثابت می کند: «قدرت خاص آنفیلد».
می گویند هواداران لیورپول، یار دوازدهم این تیم هستند. در واقع این جمله کلیشه‌ای است و برای اکثر هواداران فوتبال به کار برده می شود اما وقتی در مورد لیورپول از این عبارت استفاده می کنیم، هیچ اغراقی به کار نمی بریم. نیمه نهایی های لیگ قهرمانان اروپا که لیورپول سال 2005 و 2007 در آن ها حضور داشت، تبدیل به تاریخی غنی شده است. یان آرنه ریسه، از خاطرات آن روزها می گوید.
یک ساعت پیش از بازی، ورزشگاه پر شده بود. واقعا تنها راهی که می توانستم بدوم و خسته نشوم و دوباره با انرژی بدوم، همین بود. درست وقتی که حس می کنید انرژی‌تان تمام شده، قدرتی دوباره شما را بلند می کند. یک تکل دیگر، یک استارت دیگر، یک شوت دیگر.
«من قدرت آنفیلد را حس کردم. خارق العاده بود.» ژوزه مورینیو در خصوص شکست سال 2005 مقابل لیورپول، از این جمله استفاده کرده و حتی در این اعتراف تنها نبوده است. جان تری، کاپیتان محبوب سال های گذشته چلسی، جو آنفیلد را «بهترین جو دوران بازیگری‌اش» نامیده است. جان تری در اتوبیوگرافی‌اش، از کلمات جالبی برای توصیف بزرگی آنفیلد استفاده کرده است. «وقتی وارد استادیوم شدم و عشق و شور را دیدم، مو به تنم سیخ شد. دیدن فضای آنجا، الهام بخش است. سعی می کردم به قدر کافی اطراف استادیوم را نگاه کنم. وقتی داور سوت آغاز بازی را به صدا درآورد، کل استادیوم شروع به غرش کردند؛ گویی که می خواستند با قدرت و انرژی خودشان، با حریف مبارزه کنند.»
امشب مقابل اتلتیکو مادرید، دوباره شاهد این غرش خواهیم بود. کلوپ و شاگردانش بار دیگر به یار دوازدهم‌شان نیاز پیدا کرده اند تا نتیجه باخت 1-0 در اسپانیا را جبران کنند. «همه آماده خواهند بود. از این بابت مطمئنم. به آنفیلد خوش آمدید؛ هنوز تمام نشده است.» این ها حرف های یورگن کلوپ، مردی باورنکردنی است که لیورپول را به قدرت عجیبی تبدیل کرده است.
جانلوییجی بوفون، مرد بزرگ و اسطوره یوونتوس، سال 2005 یک بار در آنفیلد بازی کرد اما وحشت حاصل از آن بازی را هنوز از یاد نبرده است. هنگامی که از او در مورد جو مورد علاقه‌اش در استادیوم ها پرسیدند، چنین جواب داد:
قطعا آنفیلد. در کنار استادیوم فنرباحچه در استانبول و رنجرز در گلاسکو، فقط در این ورزشگاه ها بود که مشکل تمرکز داشتم و 20 دقیقه ابتدایی را سردرگم بودم.
هنوز هم که هنوز است، هیچکس شکست بارسلونا را در آنفیلد از یاد نبرده است. حتی لیونل مسی هم نتوانست کاری کند و شب 7 می 2019، به عنوان یکی از عجیب ترین شب های تاریخ فوتبال جهان، در تاریخ ثبت شد. «مکانی برای تبدیل کردن غیرممکن به ممکن» از نگاه مورینیو؛ ورزشگاهی که نفس آلن شیرر را می برد و ورزشگاهی که باعث قفل شدن پاهای میکل آرتتا شده است. شاید شنیدن تعابیری که وین رونی در مورد جو این استادیوم به کار برده، خالی از لطف نباشد.
«آن ها می خواهند شما توپ را بردارید و بازی کنید. سپس طوری سر شما داد می زنند که وحشتناک ترین 30 دقیقه عمرتان را تجربه کنید. اگر در برابر لیورپول سعی کنید فوتبال خودتان را بازی کنید، به دردسر خواهید افتاد.»
امشب نوبت دیگو سیمئونه و گلادیورهایش است. اکنون نوبت آن هاست تا شانسشان را امتحان کنند. اسپانیایی هایی که از سرنوشت بارسلونا درس گرفته اند اما همچنان به رویاپردازی و پیروزی در آنفیلد فکر خواهند کرد. روخی بلانکوس امشب عذاب خواهد کشید، عرق خواهد ریخت و درد و رنج را احساس خواهد کرد. نقشه آن ها جواب خواهد داد؟ نمی دانیم چون در آنفیلد، هر نقشه از پیش طرح شده‌ای، در عرض چند دقیقه نابود می شود.
