طرفداری- نیکولو زانیولو، بازیکن مستعد آاس رم که این روزها مشغول ریکاوری از مصدومیت رباط صلیبی است، مصاحبه مفصلی با اسکای اسپورت ایتالیا داشته که به مرور مهم ترین قسمت های آن می پردازیم.
دوران قرنطینه چطور می گذرد؟
بسیار خوب. هر روز بهتر می شوم. برنامه روزانه من خیلی عوض نشده است. قبلا در کمپ باشگاه تمرین می کردم و حالا در خانه تمرین می کنم. هر روز هدف های جدیدی برای خود تعیین می کنم. خوشبختانه فعلا زانویم بسیار خوب جواب داده است و امیدوارم اوضاع همین طور ادامه پیدا کند.
روزهای پس از مصدومیت سنگین زانو چطور گذشت؟
باید اعتراف کنم در 2-3 روز اول حتی حرف زدن سخت بود. انگار دوش آب سرد می گرفتم. همان لحظه متوجه شدم که مصدومیت جدی است. در ادامه با آن کنار آمدم و حالا فقط برای بازگشت روزشماری می کنم. صحنه مصدومیتم را چند بار دیدم. نمی توانم پنهان کنم که با دیدن دوباره آن، احساس بدی به من دست می دهد. هنوز آن صدا قبل از زمین خوردن و مصدومیت در گوشم می پیچد. احساس بسیار بدی است و امیدوارم برای بازیکنی پیش نیاید. اگر ممکن باشد دوست دارم لیگ این فصل را در کنار تیم به پایان برسانم. فعلا در ماه سوم ریکاوری هستم و نباید عجله کنم. این مصدومیت باعث می شود تا رشد کنم و قوی تر شوم. حالا بیشتر به جزییات اهمیت می دهم و انسان دقیق تری شده ام.
اولین بازی برای رم در ورزشگاه سانتیاگو برنابئو
هنگام بازی با رئال مادرید، پیراهن مودریچ را درخواست کردم و او هم به من جواب داد. افتخار بزرگی بود که از سوی چنین قهرمان بزرگی مورد توجه قرار گرفتم. هنوز جلسه فنی صبح آن بازی را به خاطر دارم. مربی ناگهان گفت امروز عصر بازی می کنی. باورکردنی نبود. از آن روزهایی است که تا ابد در ذهنم باقی می ماند. حتی فکر نمی کردم با تیم به مادرید سفر کنم. واقعا به دی فرانچسکو مدیون هستم.
دعوت شدن به تیم ملی ایتالیا
مانچینی سریعا مرا به تیم ملی دعوت کرد. هنوز حتی یک بار هم برای رم به میدان نرفته بودم. وقتی لیست منتشر شد، باور نمی کردم که دعوت شده ام. فکر کردم شبکه اسکای اشتباه کرده است. هنوز هیچ کاری نکرده بودم و بیشتر شبیه شوخی به نظر می رسید.
انتقال به آاس رم
در حال درس خواندن بودم و می خواستم فرصتی برای بازی در تیم بزرگسالان اینتر پیدا کنم. منتظر تماس رم نبودم. با دوستانم بیرون بودیم و ناگهان پدرم پیام داد که باید برای سفر به رم آماده شوم. باشگاهی بزرگ با هوادارانی شگفت انگیز. اصلا انتظار نداشتم. رم شهر شگفت انگیزی است. عاشق فوتبال هستند. مردم اینجا را خیلی دوست دارم. به رم خیلی مدیون هستم. هرگز به رم به عنوان سکوی پرتاب نگاه نمی کنم. بعد از مصدومیت بسیاری از هواداران به بیمارستان آمدند. برای من پیام های زیادی ارسال کردند. حتی یکی از آنها برای من روزشمار بازگشت فرستاد. همه برای روحیه دادن به من تلاش کردند.
فرانچسکو توتی و تبدیل شدن به نماد رم
توتی، اسطوره و نماد رم است؛ و البته دنیله ده روسی. کسی را نمی توان با آنها مقایسه کرد. احتمالا در تاریخ رم تکرار نخواهند شد. من هم مثل همه دوست دارم شبیه آنها شوم اما ممکن نیست. هدف من، ماندن در رم است. حداقل تا زمانیکه ممکن باشد می خواهم اینجا بمانم. می خواهم به نماد رم تبدیل شوم. شماره 10 را نمی خواهم. شماره 22 خوب است و آنرا دوست دارم.
رابطه با پائولو فونسکا
سریعا حس خوبی به من منتقل کرد. به من گفت که باید در چه زمینه هایی رشد کنم. من هم توصیه های او را دنبال کردم. فونسکا انسان خوبی است. همیشه کاملا آماده است. او همه چیز را به طور مستقیم به شما می گوید و این بسیار خوب است.
پست مورد علاقه در ترکیب
هرگز در پست وینگر بازی نکرده بودم. فقط هافبک یا هافبک هجومی بودم. در پست جدید راحت هستم چون می توانم به داخل بزنم و دائما در موقعیت شوتزنی مقابل دروازه قرار می گیرم. حالا این پست را ترجیح می دهم.
